Ηρακλής, η ταινία: Ο Χριστός και η Παναγία!

Όποιος πιστεύει ότι έχει δει πραγματικά κακές ταινίες στη ζωή του, ας το σκεφτεί ξανά. Η «ταινία» The Legend of Hercules (2014) είναι τόσο φριχτά κακογυρισμένη που δε μπορείς ούτε να γελάσεις. Σου βιάζει την ψυχή με όπλο ένα μηχανικό λιοντάρι.

Ηρακλή, με προσοχή, μη σπάσεις κάνα νύχι

Πολλοί ίσως πίστεψαν πως το εν λόγω post σκοπό θα είχε μια μικρή αναφορά στην πολυαναμενόμενη μπλογκμπαστεριά που πρωταγωνιστεί ο The Rock –ξέρετε, εκείνος ο τύπος που με το χρόνια να κοντεύει να μοιάσει στα Ιμαλάια από το φούσκωμα. Λάθος. Δυστυχώς πρόκειται περί άλλου «έπους». Όπου ο μύθος του αρχαίου υπερήρωα ταλαιπωρείται τόσο όσο και το πέος δεκαπεντάχρονου μοναχικού εφήβου σε έξαψη.

Και έρχομαι στο προκείμενο: γιατί, εν πάση περιπτώσει, η ταινία που τόλμησε να τιτλοφορηθεί The Legend of Hercules (2014) είναι η χειρότερη ταινία που έχω δει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια; Μήπως επειδή σοδομεί με μαχαίρι τη μυθολογία; Όχι, δε θα με πείραζε εάν ήταν διασκεδαστική. Μήπως επειδή είναι ιστορικά παντελώς «αναλφάβητη»; Ούτε, δεν γαμιέται στην τελική; Ίσως επειδή ο θετός πατέρας του Ηρακλή, ο Αμφιτρύωνας, μοιάζει με white trash μουσάτο ράπερ; Τσου. Μήπως επειδή νοστάλγησα τον Kevin Sorbo και τη Xena; Όχι, αυτά πάντα τα νοσταλγώ. Οι διάλογοι τότε, που είναι ένα κράμα Τόλμης και Γοητείας και συναισθηματικών εξάρσεων του Ρετιρέ; Ούτε, δεν θα κολλήσουμε εκεί τώρα. Το ότι ο πρωταγωνιστής είναι πιο αντιπαθητικός από τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο; Μπα. Μήπως το γεγονός πως οι μισθοφόροι Αιγύπτιοι πολεμιστές φοράνε κράνη που τους κάνει να μοιάζουν με Pokemon; Μήπως το ότι ο αρχηγός τους έχει ράστα λες και είναι μπαφόβια τουρίστρια; Μήπως, λοιπόν, με διέλυσε το γεγονός πως οι κακοί της ταινίας μοιάζουν με μπαφόβιες τουρίστριες που φοράνε κράνη που τις κάνουν να μοιάζουν με Pokemon; Nope.

Μισό λεπτό, ίσως το βρήκα: ο συνοδοιπόρος του Hercules, ένας «μονιμάς» που θα τον βοηθήσει να επαναστατήσει ενάντια στον θετό του μπαμπά και να κερδίσει πίσω τη γκόμενά του την Ήβη, ένας αρχαίος μαχητής/πολεμισταράς/μονομάχος ονομάζεται Sotiris. Ναι, Σωτήρης. Μάλιστα, όχι απλά Σωτήρης, αλλά Captain Sotiris. Λες και είναι κάποιο μικρό ψαροκάικο που προμηθεύει φρέσκο συμιακό γαριδάκι ταβέρνα της Λέρου. Λες και είναι βάρκα και όχι άνθρωπος. Λες και φοράει μηχανή evinrude δεκαπεντάρα.

Sotiris, γαμώ τους Θεούς μου, Sotiris! Και όμως το πρόβλημα, τελικά, ήταν αλλού: στο Λιοντάρι στης Νεμέας.

Το γαμημένο το μηχανικό λιοντάρι

Έχουμε δει και έχουμε δει κακές σκηνές και κακά εφέ στη ζωής μας. Αλλά αυτό το πράγμα, Παναγία μου, είναι αξεπέραστο. Αυτό δεν είναι εφέ από υπολογιστή, αυτό είμαι πεπεισμένος πως είναι μηχανικό. Είναι ρομπότ. Είναι ένα υπερμεγέθες σκυλάκι gogo που του κοτσάρανε χαίτη. Ένας σατανάς έτοιμος να καταστρέψει τα όνειρα κάθε μπλογκμπαστερά. Θυμηθείτε εκείνα τα κοριτσίστικα σκυλάκια/παιχνίδια των 90sπου κάνανε πιπί. Στάνταρ, λοιπόν, το ίδιο συνέβαινε και στα γυρίσματα τουThe Legend of Hercules. Οι ηθοποιοί περίμεναν τους τεχνικούς να φορτίσουν το «τέρας» με μανιβέλα, και εκείνο στεκόταν εκεί, ακίνητο, και γέμιζε τον τόπο με μηχανικά σκατά και κάτουρα· κοιτώντας με το ρομποτικό ημικαθυστερημένο ύφος του τον πρωταγωνιστή. Εκείνος με τη σειρά του αλειφόταν με baby oil–αφού γκρίνιαζε για το χαλασμένο μανικιούρ του- και κυλιόταν με το λιονταράκι gogo μέσα σε ένα χαμό από σκατά, λάδια, λάσπη και σαμπάνια του ηλίθιου project manager. Μετά έσερναν το χαλασμένο ρομπότ που βούιζε σαν χτυπημένη σειρήνα μπατσικού και έκανε –τι άλλο;- κακά όπου έβρισκε. Και μετά όλοι μαζί οι συντελεστές παίζανε σκατοπόλεμο αντί να γυρίζουνε ταινία. Και το χειρότερο: αυτοί οι άνθρωποι πληρώθηκαν για αυτό.

Δε μπορώ να πιστέψω καμία άλλη εκδοχή πέρα από αυτή. Και είμαι σίγουρος πως αν παρ’ ελπίδα ο Akira Kurosawa και o Sergei Eizenstein δουν αυτό το έκτρωμα από τους ουρανούς, ο πρώτος θα κάνει χαρακίρι και ο δεύτερος θα ζητήσει από τον Άγιο Παύλο να πεθάνει ξανά. Εγώ, το μόνο που ζητάω, είναι να κάποιος να ξεσυναρμολογήσει από το μηχανικό λιοντάρακι που μου κατέστρεψε τη δίψα για blockbusters μια και για πάντα.

Advertisement