Λογοτεχνικά σφηνάκια, αυτή τη φορά από ένα μονάχα βιβλίο: πριν ένα χρόνο γράφαμε για τον συγκλονιστικό πρώτο τόμο της Τριλογίας του Μάνες Σπέρμπερ ονόματι «Δάκρυ στον Ωκεανό» [εκδ. Καστανιώτης]. Σήμερα, ακολουθώντας την περιπέτεια των πρώτων χρόνων του κομμουνισμού, σταχυολογούμε αποσπάσματα από τον δεύτερο τόμο με τίτλο «Πιο βαθιά κι απ’ την Άβυσσο».
Όσοι πιστεύετε ότι οι IRON MAIDEN είναι μονάχα οπαδιλίκι, καπνογόνα, και γηπεδικές ιαχές πλανάσθε πλάνην οικτράν. Για να μην καείτε λοιπόν στις φωτιές της κόλασης, ιδού ένας κατάλογος για το πως το heavy metal τους μπολιάστηκε με ποίηση του 19ου αιώνα, με Edgar Allan Poe, με σκληρό μεταπολεμικό λογοτεχνικό μοντερνισμό –με βαρβάτη λογοτεχνία βρε αδερφέ!
Τι κοινό έχουν ο Albert Camus με έναν νάνο και έναν οπιομανή; Είναι τα κείμενα του De Quincey και του Lagerkvist ιδανικά για ύπνο ή για ξύπνιο; Εσείς κοιμάστε τα βράδια; Και εάν ναι, τι είναι αυτά τα μυστιριώδη ΒΓΧ βιβλία τελικά; Μια εκ βαθέων ανάλυση του πως είναι να φοβάσαι να κοιμηθείς.
Ένας συγγραφέας εβραϊκής καταγωγής, που γεννήθηκε στην Ουκρανία, έγραφε στα Γερμανικά, έπινε σαν Γάλλος (μέθυσος), δήλωνε Αυστριακός, έβγαζε τα προς το ζην ως δημοσιογράφος και μας άφησε παρακαταθήκη το αριστούργημά του: την οικογενειακή saga «Το εμβατήριο του Ραντζέτσκυ». Ένα μυθιστόρημα-ρέκβιεμ για την πτώση της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας.
O «Σεληνιασμός» του Georges Simenon είναι ένα βιβλίο στο οποίο δεν πρωταγωνιστεί ο συνήθης ύποπτος επιθεωρητής Maigret. Αντίθετα στο πλάνο κυριαρχεί μια απειλητική, σκοτεινή, αποπνικτική Αφρική. Ένα ιδανικό τοπίο για να παρουσιάσει ο συγγραφέας –με αριστουργηματικό τρόπο- το πιο άγριο θηρίο που μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος: την ερωτική ζήλια με άλλα λόγια.
Όταν μπαίνει η Άνοιξη, και όταν τα πράγματα πηγαίνουν κάπως καλύτερα, τότε εάν είσαι ημιαλκοολικός είναι η ώρα για ένα ακόμα ποτάκι. Αν όχι πάλι, μια καλή λύση είναι να θυμηθείς την εφηβεία σου. Να βάλεις να ακούσεις ξανά εκείνους που σε ταξίδεψαν μακριά. Όσο πιο μακριά γίνεται.
Η αλήθεια να λέγεται: το επικό σινεμά μας μεγάλωσε, μας ταχτάρισε στα γόνατά του, μας έκανε άντρες. Έτσι, τώρα, πολλοί εξ ημών ψάχνουμε εναγωνίως σκηνές με μάχες, σπαθιά, ασπίδες και θαλασσινά ταξίδια. Ε, ναι, η σειρά Vikings (2013) είναι ένα όμορφο τριπάκι στο rave party που ονομάζεται ιστορικά ενημερωμένο οπτικοακουστικό θέαμα.
Οι Villagers of Ioannina City (ή πιο απλά VIC) είναι μια ελληνική μπάντα από «ξέρετε ποια πόλη». Είπαν, λοιπόν, να τραβήξουν τους ήχους από τα βράχια της Ηπείρου και να τους δέσουν με τη ψυχεδέλεια και το stoner. Και εμείς καυλώσαμε -επειδή κλαρίνο, τελικά, δεν σημαίνει μονάχα «Γωγώ Τσαμπά μέχρι να ματώσουνε τα αυτιά».
Όποιος πιστεύει ότι έχει δει πραγματικά κακές ταινίες στη ζωή του, ας το σκεφτεί ξανά. Η «ταινία» The Legend of Hercules (2014) είναι τόσο φριχτά κακογυρισμένη που δε μπορείς ούτε να γελάσεις. Σου βιάζει την ψυχή με όπλο ένα μηχανικό λιοντάρι.
Μια ψυχεδελική σειρά κόμικς του Μεγάλου Γκουρού: με κεντρικό ήρωα έναν θηλυκό Προμηθέα. Που καταδύεται στα άδυτα της ανθρώπινης γνώσης και τραβάει από το βυθό του μυστικισμού λησμονημένους θησαυρούς, για να μας τους παρουσιάσει -εκ νέου- σαν αντίδοτο στην υλιστική-μηχανιστική αντίληψη που τυραννάει τις ζωές μας.
Τα Νέα του Βελγίου 