Ολοκληρώνοντας την τριλογία του Forbrydelsen

Το αριστούργημα της δανέζικης τηλεόρασης ολοκληρώθηκε πριν λίγο καιρό τοποθετώντας την Σάρα Λουντ στο πάνθεον των fictional ντετέκτιβ.

Διαβάστε άφοβα, ΔΕΝ περιέχει spoilers.

Επί 40 επεισόδια παρακολουθούμε μια ντετέκτιβ με ψυχρούς τρόπους, απότομη, κοφτή, αγέλαστη, αποκομμένη από οποιαδήποτε συναισθηματική σταθερά, που δεν λέει γεια όταν κλείνει το τηλέφωνο, που δεν δέχεται αστεία, που αφοσιώνεται στη δουλειά της καταστρέφοντας την προσωπική της ζωή. Επί 40 επεισόδια την βλέπουμε να φοράει το ίδιο (εμβληματικό πλέον) πουλόβερ και να έχει τα μαλλιά της πιασμένα με μια πρόχειρη κοτσίδα. Επί 40 επεισόδια μαθαίνουμε να αγαπάμε τη Σάρα Λουντ (Sofie Gråbøl) ως καρικατούρα, σαν μια τηλεοπτική ηρωίδα που θα βρει τη λύση σε ένα έγκλημα για να μας διασκεδάσει, έχοντας παρασύρει στο πέρασμά της τα πάντα, έχοντας ρισκάρει τη ζωή της, έχοντας παρακούσει εντολές και συμβουλές, έχοντας καταλάβει πρώτη ό,τι εκατομμύρια τηλεθεατές ούτε καν υποψιάζονταν. Επί 40 επεισόδια δεν είχαμε καταλάβει τίποτα. Ή έστω δεν είχαμε καταλάβει ποια ήταν η ουσία πίσω απ’ όλα αυτά.

Το φινάλε της τρίτης και τελευταίες σεζόν, (ένα απ’ τα πιο δυνατά series finale που έχω δει ποτέ, που «χάνει» μόνο από εκείνο το ανατριχιαστικό δεκάλεπτο στο τέλος του Six Feet Under, από το φινάλε του Sopranos, ίσως και από το τέλος του Wire, αν και στο Wire μέτρησε το βάρος από όλες τις σεζόν του και όχι απ’ το τελευταίο επεισόδιο ή τις τελευταίες σκηνές) απαντάει στο ερώτημα γιατί μας άρεσε το Forbrydelsen, γιατί είδαμε με κομμένη την ανάσα τα 40 επεισόδια των τριών κύκλων και γιατί ήταν τόσο ελκυστική η φιγούρα της Σάρα Λουντ. Δεν ήταν τα πολύπλοκα εγκλήματα που ζητούσαν μια λύση, ούτε οι καλοστημένες ανακρίσεις, ούτε ο στρατός των υπόπτων που παρέλαυνε σε κάθε επεισόδιο. Δεν ήταν το αγωνιώδες σκάλισμα των σκοτεινών υπογείων, δεν ήταν οι ίντριγκες στα πολιτικά σαλόνια, ούτε το ατμοσφαιρικό, μουντό σκανδιναβικό τοπίο που μοιάζει να απαιτεί το έγκλημα και όχι απλώς να το συνοδεύει.

Ηταν, όμως, όλα όσα νιώσαμε στο ακίνητο πρασινογάλαζο βλέμμα της Σάρα Λουντ στην τελευταία σκηνή, στο ανεπαίσθητο παιχνίδισμα των βλεφάρων της, στο αγέλαστο πρόσωπό της που ήταν γεμάτο μια πρωτοφανή ανασφάλεια. Πρωτοφανή; Ίσως όχι, αλλά εκεί όπου επί 40 επεισόδια παρασυρόμαστε απ’ την φυσιολογική αγωνία του θεατή, νομίζαμε ότι βλέπαμε μια αλύγιστη ντετέκτιβ, ξαφνικά εμφανίστηκε ένας κανονικός άνθρωπος. Μέσα απ’ τον χαρακτήρα της Λουντ, το Forbrydelsen κατάφερε να παρουσιάσει μια ειλικρινή σπουδή πάνω στην ματαιότητα της ύπαρξης, ντύνοντάς την με ένα περιτύλιγμα αστυνομικής δράσης, κοινωνικής αδικίας και διαστροφής. Οι τρεις κύκλοι του, αποτελούν μια μοντέρνα τραγωδία με βασική ηρωίδα μια ντετέκτιβ με αυτοκαταστροφική ιδιοσυγκρασία που εντοπίζει, μέσα απ’ τα τρία εγκλήματα που εξιχνιάζει, όλα εκείνα τα στοιχεία του σύγχρονου ανθρώπου που δεν της επιτρέπουν να είναι ευτυχής. Η Λουντ δεν μπορεί να είναι μια ήρεμη οικογενειάρχης σε ένα χαριτωμένο σπίτι με κήπο, όσο κι αν το θέλει, σαν να μην αντέχει ηθικά να υποστηρίξει τη δική της ευτυχία. Στο μυαλό μου είναι μια απ’ τις κορυφαίες περσόνες στην ιστορία της τηλεόρασης γιατί κατάφερε να μας αποδείξει μέσα από μια τηλεοπτική διαδικασία ότι η ευτυχία δεν είναι απαραίτητα συμβατή με αυτή τη ζωή.

Το Forbrydelsen στο σύνολό του (αλλά και ως 3 σχεδόν αυτοελή μέρη) είναι μια εξαιρετική εμπειρία, ένα πολύ δυνατό αστυνομικό θρίλερ, κατά τη γνώμη μου το δυνατότερο προϊόν του Σκανδιναβικού νουάρ (μαζί ίσως με τον Κοκκινολαίμη του Τζο Νέσμπο και το Misterioso του Αρνε Νταλ, πολύ πιο πάνω απ’ την τριλογία του Μιλένιουμ του Λάρσον, τα επεισόδια του Wallander ή το πιο φρέσκο Bron/Broen). Οι τρεις σεζόν του, περίπου ισότιμες από πλευρά ποιότητας (προσωπικά βάζω την δεύτερη ένα ελάχιστο σκαλί πιο κάτω) είναι ένα ολοκληρωμένο έργο που θα αποτελέσει σταθμό στην τηλεοπτική παραγωγή του αστυνομικού θρίλερ τα επόμενα χρόνια. Επειδή συνδυάζει άριστα την αγωνία του «whodunit» μοτίβου με την ποιότητα και την γενικότερη πολυπλοκότητα της ιστορίας. Επειδή τα εγκλήματά του είναι τόσο άρτια φτιαγμένα που πραγματικά πιστεύεις ότι έχουν γίνει και αφήνουν στην ατμόσφαιρα μια ιδιαίτερη διαστροφή και σκοτεινότητα. Επειδή, κυρίως, η Σάρα Λουντ παίρνει θέση στο πάνθεον των fictional ντετέκτιβ και μάλιστα σε μια θέση τόσο ψηλή που κάνει κλασικούς «συναδέρφους» της να μοιάζουν χάρτινοι. Οι αρκετές ανοιχτές υποθέσεις και τα αναπάντητα ερωτήματα που ξέφυγαν απ’ την παραγωγή (και για τα οποία υπήρξαν αρκετές ενστάσεις και στους τρεις κύκλους) ήταν απλώς λεπτομέρειες ενός τεράστιου παζλ που μας άφησε, τελικά, μια γεύση απίστευτης πληρότητας.

___________________________________________________________________________________

Εδώ θα βρείτε το αναλυτικό review του πρώτου κύκλου για να σας βάλει στο κλίμα.

___________________________________________________________________________________