Τα Τσακάλια re-imagined
Πιστεύω ακράδαντα ότι το επόμενο μεγάλο ελληνικό blockbuster θα έπρεπε να είναι ένα remake της ταινίας Τα Τσακάλια. Και όχι, δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Πιστεύω ακράδαντα ότι το επόμενο μεγάλο ελληνικό blockbuster θα έπρεπε να είναι ένα remake της ταινίας Τα Τσακάλια. Και όχι, δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Τι κάνεις άραγε όταν σκυλοπνίγεσαι στη μέση του Ινδικού Ωκεανού; Μα τι άλλο παρά να συγγράψεις μια μονογραφία για: δύο δημοφιλέστατους λογοτεχνικούς detectives που μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη από δύο τεράστιους σκηνοθέτες, απέτυχαν παταγωδώς στον καιρό τους, απέκτησαν cult status και τώρα μνημονεύονται σαν τα απόλυτα must see.
Ωραίο πράγμα οι καλοκαιρινές διακοπές. Εκτός αν είσαι έφηβος και σε τραβάνε οι γονείς σου σε μέρη που εμφανώς δεν ανήκεις. Τώρα λοιπόν που κάνει λίγο καλό καιρό θυμηθήκαμε τα μαγιό μας και πόσο μας λείπουν, και μαζί με αυτά την υπέροχη ταινία The Way Way Back που είδαμε ένα καλοκαίρι πριν δυο χρόνια.
Οι λέξεις, τα ονόματα δεν έχουν διαχρονικά την ίδια σημασία όπως φαίνεται. Μακριά από τον Μάρκο Σεφερλή και το πολιτικό (;) σχόλιο του Γιάννη Πρετεντέρη, υπήρξε ένας άνθρωπος που μεγαλούργησε σεναριακά σε επιθεώρηση και σινεμά: ο Κώστας Πρετεντέρης ο senior, ένας μετρ της παλιάς καλής, απλής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.
H ταινία Rebelle, βγήκε στις αίθουσες το 2012, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Καναδού Kim Nguyen –ύστερα από σχεδόν δέκα χρόνια προετοιμασίας. Μιλάμε σίγουρα για μια ταινία δραματική, εδώ, στην πολιτισμένη Ευρώπη τουλάχιστον, την ονομάζουμε δραματική. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα στόρι που για μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Αφρικής είναι απλά η ζωή του.
Όπως κάθε αθηναικός Σεπτέμβρης, εκτός από το τέλος των διακοπών, τα φύλλα που αρχίζουν να πέφτουν, την επάνοδο στην όποια δουλειά ή δραστηριότητα, τα πρωτοβρόχια και τις λίστες με τις φθινοπωρινές ταινίες, έτσι και ο φετινός έχει το εδώ και είκοσι χρόνια σήμα κατατεθέν του: το φεστιβάλ κινηματογράφου της πόλης, τις Νύχτες Πρεμιέρας.
Όπως κάθε αθηναικός Σεπτέμβρης, εκτός από το τέλος των διακοπών, τα φύλλα που αρχίζουν να πέφτουν, την επάνοδο στην όποια δουλειά ή δραστηριότητα, τα πρωτοβρόχια και τις λίστες με τις φθινοπωρινές ταινίες, έτσι και ο φετινός έχει το εδώ και είκοσι χρόνια σήμα κατατεθέν του: το φεστιβάλ κινηματογράφου της πόλης, τις Νύχτες Πρεμιέρας.
Λίγα λόγια για την τελευταία ταινία ενός υπερηρωικού franchise που ανακαλύπτει τον εαυτό του από την αρχή, με αρκετά απολαυστικό τρόπο.
Πριν καν αποφασίσουμε για το εαν η «Τέλεια Ομορφιά» είναι μια ταινία καλή και με βαθύτερα νοήματα, έρχεται μια ακόμα ιταλική παραγωγή να εγείρει παρόμοιες διαφωνίες. Βασικά, όμως, το «Ζήτω η Ελευθερία» μας έκανε να αναρωτηθούμε: Μήπως μας κυβερνά η παράνοια; Μήπως θα ήταν καλύτερα να μας κυβερνούν οι τρελοί-περιθωριακοί αυτού του κόσμου, μπας και δούμε άσπρη μέρα;
Skhizein: Ένα animation για όσους τους ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Με άλλα λόγια, μια μικρή σπουδή στη σχιζοφρένεια, ως ασθένεια και όχι ως θέαμα. Ο Jeremy Clapin αφήνει πίσω του τους χολιγουντιανούς επικίνδυνους σχιζοφρενείς δολοφόνους και μας παραθέτει τις πολυεπίπεδες παραμέτρους ενός θέματος-ταμπού.