Αν και το 2012 ήταν μια μέτρια χρονιά για τη μουσική (και όχι μόνο), παίξαμε με αμείωτο ενθουσιασμό το αγαπημένο μας παιχνίδι σαν άλλοι Rob και Barry, με σκοπό να βγάλουμε τα τοπ 50 άλμπουμ. Για να γίνει αυτό, κατά τη διάρκεια της χρονιάς διαβάσαμε ανελλιπώς το Wire, το Dusted και το Tiny Mix Tapes. Ρίξαμε κλεφτές ματιές στο Pitchfork. Συμβουλευτήκαμε πολλάκις το Discogs και το Rate your Music, ενώ επισκεφθήκαμε σε εβδομαδιαία βάση το ηλεκτρονικό δισκοπωλείο του Boomkat. Αυτές ήταν πάνω-κάτω οι συνήθειές μας κατά τη χρονιά που πέρασε. Σας παραδίδουμε τη λίστα με τα καλύτερα του 2012 με την ευχή να αλλάξουν τα γούστα μας, να ανακαλύψουμε ότι πέσαμε πολύ έξω και να πάμε παρακάτω. Ευτυχές το νέο (μουσικό) έτος!
|
01 |
|
Actress |
R.I.P. |
|
To R.I.P είναι ο δίσκος που κατατάσσει τον Actress στο Πάνθεον των μεγάλων μ.Κ. (μετά Kraftwerk) καλλιτεχνών. Δίπλα στα ονόματα των Aphex, Squarepusher, Autechre, Pan Sonic και Burial κρατήστε μια reserve θέση για τον κ. Darren Cunningham. Συγχαρητήρια! |
|||
|
02 |
|
Dean Blunt & Inga Copeland |
Black is Beautiful |
|
Ο Dean Blunt έχει ένα πολύ εκλεπτυσμένο γούστο στη μουσική που το χρησιμοποιεί για να ψειρίζει ό,τι του γυαλίσει. Εκτός όμως από την έξαψη του κλεπταποδόχου, μας προσφέρει και ένα free ride στην παιδική μας ηλικία με όχημα τον ήχο της μασημένης κασέτας. |
|||
|
03 |
|
Dirty Projectors |
Swing Lo Magellan |
|
Εξωστρεφής, maximal, μετά indie εποχής pop βασισμένη σε πολύχρωμες συνθέσεις και ευφυή στιχουργία. Ντρεπόμαστε, αλλά μας αρέσει… |
|||
|
04 |
|
Swans |
The Seer |
|
Οι Swans μετά από 30 χρόνια δισκογραφίας «κατάφεραν» με αυτόν το δίσκο να βρουν ένα πολύ ευρύ κοινό. Απόδειξη η πρώτη θέση στα charts του rateyourmusic.com για το 2012. |
|||
|
05 |
|
Decimus |
#11 |
|
Το τέρας που δημιούργησε ο Pat Murano (aka Decimus, NNCK κ.ά.) είναι εδώ και έτοιμο να μας καταβροχθίσει. Θα ανάψουμε τσιγάρο και θα περιμένουμε… |
|||
|
06 |
|
Acid Pauli |
mst |
|
Ο πιο υποτιμημένος δίσκος της χρονιάς βρίσκει φωνή στο blog μας. Από τη δισκογραφική του συμΒέλγου Nicolas Jaar, ένα άλμπουμ που θυμίζει σε ύποπτο βαθμό την εξαιρετικά ντελικάτη περσινή κυκλοφορία του αφεντικού του. |
|||
|
07 |
|
Thought Broadcast |
Thought Broadcast |
|
Emergency Stairway |
|||
|
Ξερός, βραδύκαυστος, post-industrial ήχος για όλους τους άπιστους Θωμάδες εκεί έξω που δεν πιστεύουν στην κληρονομιά που άφησαν οι Throbbing Gristle και οι This Heat. Μετανοείτε πριν είναι πολύ αργά. |
|||
|
08 |
|
John Talabot |
ƒin |
|
Ο πιο easy-listening δίσκος της λίστας μας, αλλά με πολύ μελωδία και έξυπνη αφαίρεση. Με φόρα από τη Βαρκελώνη το Last Land έγινε μέχρι και σήμα στον Εν λευκώ. Και εις ανώτερα! |
|||
|
09 |
|
Fushitsusha |
Hikari to Nazukeyo |
|
Noise Rock με no wave διάθεση (!) εν έτει 2012 από τον τεράστιο Keiji Haino και την παρέα του, που μας έκαναν την χάρη και επέστρεψαν. Το rock έχει πάντα άλλη μορφή στο μυαλό του. |
|||
|
10 |
|
Father Murphy |
Anyway your Children will Deny it |
|
Tο «νόθο» παιδί των Swans από Ιταλίδα μαμά, κυκλοφόρησε ένα δίσκο με πολλά θεατρικά στοιχεία, αρκετό θόρυβο και πειραματισμό με αναφορές και στους δυο γονείς του (ιταλική παράδοση και post punk). |
|||
| 11 |
|
NHK’Koyxeи |
Dance Classics Vol. 1 & 2 |
|
Ο Kouhei Matsunaga (aka NHK’Koyxeи), γεννημένος στην Osaka – μόνιμος κάτοικος Βερολίνου, έφτιαξε δυο δίσκους που θυμίζουν γυάλινο ουρανοξύστη. Μοντέρνοι, στιβαροί και international. |
|||
| 12 |
|
Melodium |
The Island |
|
Απλός, απέριττος, μελωδικός και… Γάλλος. Το πιο καλά κρυμμένο μυστικό του 2012. |
|||
|
13 |
|
Crazy Spirit |
Crazy Spirit |
|
Tο hardcore punk που θα λέμε στα παιδιά μας. |
|||
|
14 |
|
Richard Dawson |
Magic Bridge |
| Folk τραγουδοποιός από το Newcastle, με πολύ ιδιαίτερη ένρινη χροιά στη φωνή και την ηλεκτρική κιθάρα του. | |||
|
15 |
|
Rhodri Davies |
Wound Response |
| Ο Rhodri Davies αυτοσχεδιάζει μανιωδώς με τη νοθευμένη, ξεφτισμένη και μπερδεμένη άρπα του, οδηγώντας την στην παραφροσύνη και σε απανωτές κρίσεις υστερίας. | |||
|
16 |
|
Oren Ambarchi |
Sagittarian Domain |
| Ένα μονοτονικό μισάωρο κλασικού ροκ ήχου (βόμβου) με ελαφριά κλιμάκωση και happy end. | |||
|
17 |
|
Sarin Smoke |
Vent |
| Αρμονία βουτηγμένη στην παραμόρφωση από τους μάστορες Tom Carter (Charalambides) και Pete Swanson (Yellow Swans). Ο θόρυβος στα πολύ καλά του. | |||
|
18 |
|
The One Ensemble |
Oriole |
| Μη παραδοσιακή φολκ με έντονη παραμόρφωση και αναφορές στην ανατολική Ευρώπη και το ρεμπέτικο. | |||
|
19 |
|
Dirty Three |
Towards the Low Sun |
| Ποιοι Grinderman, ποιοι Bad Seeds, ποια soundtracks για νεο-γουέστερν ταινίες και τρίχες (από το μούσι του Warren Ellis) κατσαρές… Ένας καλός Dirty Three δίσκος είναι πάντοτε ένας εξαιρετικός δίσκος. Υ.Γ.: Αν μας διαβάζει έστω κι ένας από τους 50 ηρωικούς που πήγαν πριν από κάποια χρόνια στο live τους στο Γυάλινο καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοούμε. | |||
|
20 |
|
Grischa Lichtenberger |
And IV [Inertia] |
| Αλληλουχίες glitch ήχων που εκπλήσσουν με την ευφυΐα που παράγουν ρυθμούς και μελωδίες. Ο ορισμός της σύγχρονης IDM. | |||
|
21 |
|
Mario Diaz de Leon |
Hypnos |
| Ατμοσφαιρικές κι εμπνευσμένες συνθέσεις από έναν πρώην μεταλλά (Disembodied) που την είδε διαφορετικά… | |||
|
22 |
|
Andy Stott |
Luxury Problems |
| Ο Andy Stott συνεχίζει στο ίδιο ύφος με τις δύο περσινές πολύ καλές κυκλοφορίες του, διατηρώντας τις επιδόσεις του σε εφάμιλλα επίπεδα. | |||
|
23 |
|
Sun Araw & M. Geddes Gengras Meet The Congos |
FRKWYS Vol. 9: Icon Give Thank |
| Απορρυθμισμένη και ξεκούρδιστη reggae από τον μετρ της ψυχεδέλειας Cameron Stallones, τον M. Geddes Gengras και το συγκρότημα Τhe Congos από την Τζαμάικα. | |||
|
24 |
|
Mohn |
Mohn |
| Ένα κομψοτέχνημα της σύγχρονης ηλεκτρονικής, ambient ιντελιγκέντσια που απέσπασε την προσοχή μας. | |||
|
25 |
|
Vessel |
Order of Noise |
| Μη χορευτική techno με αρκετά dub στοιχεία, γνήσιο τέκνο της μουσικής σκηνής του Bristol. | |||
|
26 |
|
Cyclobe |
Sulphur – Tarot – Garden |
| Οι Cyclobe ανήκουν σε εκείνη την ιδιόμορφη, αλλά ιδιαιτέρως γοητευτική παρέα που αποτελείται από σχήματα όπως οι Coil, οι Current 93, οι Nurse with Wound κ.ά. (με τον/τους τελευταίο/-ους έχουν συνεργαστεί μάλιστα στο παρελθόν) και φέτος κυκλοφόρησαν έναν ατμοσφαιρικό δίσκο αντάξιο των μεγάλων ονομάτων της «σειράς» τους. | |||
|
27 |
|
Jason Lescalleet |
Songs about Nothing |
| Ο Jason Lescalleet σχολιάζει και επεξεργάζεται εκ νέου το Songs About Fucking των Big Black του Steve Albini, δίνοντας ένα νέο χρώμα στον όρο rework. Ακούστε τους δύο δίσκους δίπλα-δίπλα. | |||
|
28 |
|
Silent Servant |
Negative Fascination |
| Σκοτεινή και ατμοσφαιρική techno από τον Juan Mendez (Tropic of Cancer, Sandwell District). | |||
|
29 |
|
Atom™ |
Winterreise |
| Λεπτά κι ευαίσθητα μοτίβα κλασικής ηλεκτρονικής μουσικής με αναφορές στον Schubert. | |||
|
30 |
|
Dean Blunt |
The Narcissist II |
| Η πιο περίεργη κυκλοφορία του Dean Blunt ως σήμερα. Αισθάνεσαι ότι ακούς το Θέατρο της Δευτέρας από χαλασμένη μπομπίνα σε trash musical εκδοχή. | |||
|
31 |
|
The Sea and Cake |
Runner |
| Τόσο με την φετινή όσο και με την περσινή κυκλοφορία τους (The Moonlight Butterfly) κρατάνε τη Σχολή του Σικάγο ζωντανή. Φυσικά, δεν ξέχασαν τις kraut pop καταβολές τους. | |||
|
32 |
|
Laurel Halo |
Quarantine |
| Ο δίσκος της χρονιάς σύμφωνα με το περιοδικό Wire. | |||
|
33 |
|
Orcas |
Orcas |
| Το ντουέτο Orcas (Rafael Anton Irisarri & Benoît Pioulard) συνθέτει ατμοσφαιρική pop συνδυάζοντας τους κλασικούς τραγουδοποιούς με το μετά-μινιμαλισμό. | |||
|
34 |
|
Mark Ernestus presents Jeri-Jeri with Mbene Diatta Seck |
Mbeuguel Dafa Nekh / Xale |
| 2 EP’s φτιαγμένα από μπαράζ αφρικανικών κρουστών, φωνητικά με echo από κονσόλα πανηγυριού και διακριτικές κιθάρες. | |||
|
35 |
|
Various Artists |
Shangaan Shake |
| Φόρος τιμής πολύ γνωστών μουσικών της ηλεκτρονικής και της πειραματικής σκηνής στη New Wave χορευτική μουσική της Νότιας Αφρικής. | |||
|
36 |
|
Dictaphone |
Poems from a Rooftop |
| Ρομαντικός, αρμονικός και jazzy. Ο τέλειος δίσκος για βροχή και τζάκι. Και για καλοριφέρ καλός είναι, αλλά άντε βρες το. | |||
|
37 |
|
People of the North |
Steep Formations |
| Αυτοσχεδιαστική και ψυχεδελική ροκ με ολίγη από drone. Side project των αγαπημένων Oneida. | |||
|
38 |
|
Gareth Dickson |
Quite a Way Away |
| Κιθαρωδός εξαιρετικής ποιότητας με όμορφες συνθέσεις, που σε κερδίζουν με το play. | |||
|
39 |
|
Mark Van Hoen |
The Revenant Diary |
| Στοιχειωμένο και παιχνιδιάρικο. Σα να βρίσκεσαι στο «Σπίτι του τρόμου» σε λούνα παρκ. | |||
|
40 |
|
Aaron Dilloway |
Modern Jester |
| Ένας ενοχλητικός και θορυβώδης γελωτοποιός που σπάει πλάκα μαζί μας. | |||
(Brah)
|
41 |
|
Fontanelle |
Vitamin F |
| Σφιχτές jazz-rock συνθέσεις από το Portland. Σε άλλες εποχές θα μιλούσαμε για πεντάδα. | |||
|
42 |
|
X-TG (Ex-Throbbing Gristle) |
Desertshore / The Final Report |
| Το κύκνειο άσμα ενός πρωτοποριακού group. Σαδομαζοχιστές, πορνοστάρ, άντρες με βυζιά, παιδιά της βιομηχανικής Αγγλίας. Έγιναν ντοκιμαντέρ και ενόχλησαν τον καθωσπρεπισμό μας. Υ.Γ.: Ναι, πολύ καλά καταλάβατε. Η πρώτη πλευρά είναι η Throbbing Gristle εκδοχή στο Desertshore της Nico με εκλεκτούς καλεσμένους (Antony, Blixa Bargeld κ.ά.). | |||
|
43 |
|
Fire! with Oren Ambarchi |
In The Mouth A Hand |
| Εξαιρετική συνεργασία του Ambarchi με τους Fire! Ένα εκρηκτικό κράμα free jazz και rock ρυθμού. | |||
|
44 |
|
Lukid |
Lonely at the Top |
| Ηλεκτρονική μουσική με ευρύ φάσμα εμπνεύσεων από την ΕΣΣΔ μέχρι τον (ή την) Riquelme. Αναλογίες: 70% glitch-hop – 30% vaporwave. Ό,τι έχασε σε ρυθμό, το κέρδισε σε ατμόσφαιρα. | |||
|
45 |
|
Grizzly Bear |
Shields |
| Από τις καλύτερες Indie Folk κυκλοφορίες ever. | |||
|
46 |
|
Stian Westerhus |
The Matriarch and the Wrong Kind of Flowers |
| Ένας δίσκος που μας είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι ηχογραφήθηκε μόνο με φωνητικά και κιθάρες. Οι Νορβηγοί, όμως, δε λένε ποτέ ψέμματα. | |||
|
47 |
|
Clark |
Iradelphic |
| Ένας δίσκος με τόσες πολλές ετερόκλητες επιρροές που αν και είναι εύκολα αναγνωρίσιμες (folk, electronica, bossa nova, IDM, techno κ.ά.), καταλήγει να είναι ένα μουσικό είδος από μόνος του. | |||
|
48 |
|
Jam City |
Classical Curves |
| Ανάμεσα σε επίμονα drums, synth κιθάρες, συριγμό κασετοφώνου, πένθιμες χορωδίες και slap bass ακούσαμε κι ένα τηλέφωνο να χτυπάει. Το σηκώσαμε… | |||
|
49 |
|
Chris Forsyth |
Kenzo Deluxe |
| Έντονες, μεταμοντέρνες, blues κιθαριστικές συνθέσεις από το 1/3 των Peeesseye. | |||
|
50 |
|
Action Bronson & Party Supplies |
Blue Chips |
| East coast hip-hop αλβανικής καταγωγής με ιδιαίτερο ραπάρισμα και μια πρωτότυπη εμμονή με τη γαστρονομία. | |||
Τα Νέα του Βελγίου 
Εχοντας ακούσει μόνο 5-6 απ’ τα παραπάνω δεν μπορώ να κρίνω καθόλου τη σειρά και την επιλογή. Αυτή τη στιγμή ακούω το πρώτο στη λίστα και μου φαίνεται για την ώρα ενδιαφέρον. Ξέρω ότι δεν ακούγεται εντυπωσιακά ενθουσιώδες το σχόλιο αλλά εμένα μ’ άρεσε ο φετινός δίσκος του Σπρίνγκστιν, για να καταλάβετε. Εκτός λίστας μου άρεσε υπερβολικά πολύ για κάποιο λόγο το Attack on Memory των Cloud Nothings. Από πράγματα που ντρέπομαι, μ’ άρεσε λίγο και η Fiona Apple.
Τέλος πάντων, συνεχίζω το homework με το δεύτερο στη λίστα.
Κυρίως όμως, Joseph Plateau, η δυναμική σου είσοδος στα ΝΤΒ μας γεμίζει την καρδιά με ήχους μιας μουσικής που δεν έχει γραφτεί ακόμα. Καλώς ήρθες.
Jimmy, αυτό με τις μουσικές το έχεις κλέψει από κάπου. Θα το βρούμε. Σ’ευχαριστούμε πάντως και καλώς σας βρήκαμε!
Ο πληθυντικός δεν είναι μεγαλοπρέπειας. Ο Joseph Plateau δεν έγραψε μόνος του τη λίστα. Συνεργάστηκε με έναν πολύ καλό του φίλο, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας.
Το Cloud Nothings μας άρεσε κι εμάς, απλά ήταν άτυχο. Την επόμενη φορά ίσως…
O Boss το πιο καλό πράγμα που έχει κάνει στη ζωή του είναι η εμφάνισή του στο High Fidelity για 10″. Άσε που είναι και άσχημος. Η Fiona είναι πιο όμορφη.
Ρε και εγώ, μέχρι πρόσφατα, πίστευα πως ο Bruce Springsteen aka The Boss είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου της Αμερικής. Έχω αναθεωρήσει πάντως. Μου αρέσει και εμένα πια. Πολύ.
Ρε έχω μείνει τόσο τρομακτικά πίσω στη μουσική,
Πριν κάποια χρόνια, θυμάμαι ότι σε αντίστοιχα αφιερώματα καμιά εικοσιπενταριά δίσκους τους ήξερα και καμιά δεκαριά τους είχα ακούσει κιόλας.
Τώρα ξέρω -επί της ουσίας- δύο.
Το νούμερο 50: Τον χοντρό, υπέρβαρο, σαπιοκοιλιά, αθλιέστατο εμφανισιακά αλλά με εμπνευσμένο παρωνύμιο και πολύ προβολή από το περιοδικό VICE, Action Bronson,
Το 42: ελέω Throbbing Gristle
A, ναι, σόρυ και στο 4 τους Swans. Αλλά δε μετράει είναι εύκολο.
Και εννοώ -πλην Swan- ότι απλά έχω ακούσει, όχι ξέρω κιόλας
Σκατά δηλαδή, πολύ homework.
Jorn, η μουσική δεν είναι σαν το ποδήλατο. Ούτε και σαν τα αγγλικά. Να μη μιλήσω για το sex. Αν την αφήσεις, σε αφήνει. Πάντως, όλο και κάτι θα σου άρεσε το (μετριότατο) 2012. Ανάμεσα στο homework, ρίξε μας καμιά ιδέα.
¨Ημουνα φαντάρος το 2012.
Θες να σου προτείνω Παντελίδη ή Πάολα;
Δεν υπάρχει καμία Πάολα μπροστά στο φαινόμενο Παντελίδης. Θα έκανε ο Ευτύχης Μπλέτσας διασκευή στην Πάολα ποτέ; Δε νομίζω… http://www.youtube.com/watch?v=YaHtn1kfCgY
Κάποτε είχα γράψει κάτι για σεξουαλικό στοματικό βιασμό στον σεφ Ευτύχη. Δεν το ξέρω τον άνθρωπο, μπορεί να τον αδικώ, αλλά με εκνευρίζει αφόρητα. Θέλω να του κάνω κακό. Καλύτερα Παντελίδης. Επίσης, μουνί στο έκανα το ποστ με τις μαλακίες μου Joseph.
π ω πω πω πω αίσχος και όνειδος, μόνον το συμπαθητικό τερατάκι του 04 ξέρω. Α και εκείνο με τα Cocksucker Blues. Καμία σχέση με το ρολινστοουνικό; http://www.youtube.com/watch?v=Q_zkx13v__A
Σε νιώθω. Είμαστε σα παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές που ήρθαμε να παίξουμε οικογενειακό διπλό με τους τίγκα γυμνασμένους καινούργιους. Θλιβεροί.
Μη μιλάτε για παλαίμαχους ποδοσφαιριστές. Διαβάζει και ο Jimmy Glass.
Τώρα πόσο ωραία δένει το Cocksucker Blues με τα λεγόμενά σου για τον Σεφ Jorn; Μπορείς να μου εξηγήσεις σε παρακαλώ πώς γίνεται αυτό;
Joseph, να είσαι καλά που μας πήρες από το χέρι τους κωφούς και μας γυρόφερες στο δώδεκα. Εντάξει, όχι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές. Γηρασμένα σχολιαρόπαιδα. Ή αγύμναστα παλαίμαχοι και έμπειρα καινούριοι ενταυτώ;
ουχ ουχ στοπ στοπ τώρα. cut.
Πιθανώς να κάνουν τα ίδια ναρκωτικά. Απλά οι Stones, τα αντέχουν περισσότερο. Το έχει δείξει άλλωστε η πορεία τους.
Ακουσα και το 16 (με τράβηξε η περιγραφή). Μου άρεσε πάρα πολύ αλλά από ένα σημείο και μετά ήθελα να κάνω κακό σε κάποιον. Φαντάζομαι πέτυχε τον στόχο του.
Οποιος πιστεύει ότι είμαι παλαίμαχος ας έρθει να με δει στο γήπεδο. Θα κατέβω με τον Ταλαιπωριακό φέτος.
Αν τα έχεις πάρει με τη σειρά, μπορείς να χαλαρώσεις λίγο με το 36 και να γυρίσεις στο 17 περισσότερο ξεκούραστος.
Αν δεν κάνω λάθος στον Ταλαιπωριακό παίζουν οι παλαίμαχοι του Ολυμπιακού. Μήπως να το ξανασκεφτείς;
Πω, Dictaphone και ξερό ψωμί. Ίσως το μόνο άλμπουμ που μπορώ να πω ότι έλιωσα φέτος.
Κι εγώ χριστό δεν έχω ακούσει πάντως από τη λίστα. Το πολύ 5 αλμπουμ. Ξεφτίλας.
Dictaphone πολύ καλή επιλογή whitediesel! Ίσως έπρεπε να το είχαμε ψηλότερα.
Τι άλλο άκουσες το 2012; Δώσε μας μια ιδέα.
Γειά σου Joseph! Δεν ξέρω αν έχω γίνει γερομπισμπίκης αλλά το 2012 δε με εντυπωσίασε και πολύ. Τα αλμπουμ που μου κράτησαν το ενδιαφέρον για λίγες βδομάδες ήταν αυτά: The Caretaker ‘An empty bliss beyond this world’ (του 2011 αλλά άργησα να το πάρω πρέφα), Burial ‘Kindred’, Ghedalia Tazartes ‘Coda Lunga’, Deerhoof ‘Breakup song’ και Scott Walker ‘Bish Bosch’. Σίγουρα κάτι ξεχνάω αλλά δε βαριέσαι. Α, και Swans βεβαίως βεβαίως, για τους οποίους παραλίγο να χυθεί αίμα σε κάποιο παλαιότερο post των βέλγων.
Βλέπω τα γούστα μας είναι πολύ κοντινά. Και όντως το ’12 ήταν κάπως μίζερο. Πάντως ρίξε μια ματιά στη λίστα. Όλο και κάτι θα βρεις να σ’αρέσει.
A πολύ χαίρομαι. Να σου πω διάβασα σήμερα τις περιγραφές και δε μου τράβηξε κάτι ιδιάιτερα την προσοχή, μέχρι που έφτασα στους Cyclobe κι έπαθα μια μικρή σκοτοδίνη. Με αυτά τα ονόματα που έχεις πετάξει στην ίδια πρόταση προφανώς και θα τους τσεκάρω.
Χε! Έχουμε και links προς ακρόαση κάτω από τα εικονίδια. Ορισμένα είναι full albums. Btw οι Cyclobe δεν ήταν δική μου επιλογή. Οπότε άλλως ευθύνεται για τη σκοτοδίνη.
Παράθεμα: Τι είναι το Procol Harum; « Τα Νέα του Βελγίου
Παράθεμα: 300 ποστ – μια διαδρομή | Τα Νέα του Βελγίου
Παράθεμα: Μουσική ανασκόπηση Μαρτίου – Απριλίου | Τα Νέα του Βελγίου
Παράθεμα: Μουσική Ανασκόπηση Μαΐου-Ιουνίου | Τα Νέα του Βελγίου
Παράθεμα: Μουσική ανασκόπηση Ιανουαρίου | Τα Νέα του Βελγίου
Παράθεμα: Μουσική ανασκόπηση Φεβρουαρίου | Τα Νέα του Βελγίου
Παράθεμα: Μουσική Ανασκόπηση Ιουλίου-Αυγούστου | Τα Νέα του Βελγίου