Λογοτεχνικά σφηνάκια, αυτή τη φορά από ένα μονάχα βιβλίο: πριν ένα χρόνο γράφαμε για τον συγκλονιστικό πρώτο τόμο της Τριλογίας του Μάνες Σπέρμπερ ονόματι «Δάκρυ στον Ωκεανό» [εκδ. Καστανιώτης]. Σήμερα, ακολουθώντας την περιπέτεια των πρώτων χρόνων του κομμουνισμού, σταχυολογούμε αποσπάσματα από τον δεύτερο τόμο με τίτλο «Πιο βαθιά κι απ’ την Άβυσσο».
Ο σεσημασμένος βιβλιόφλιος blogger, Νο14me, σε δικά του, αυτή τη φορά, λογοτεχνικά μονοπάτια: ένα διήγημα για το πώς μπορείς εύκολα να γίνεις αυτός που νόμιζες πώς δε θα γίνεις ποτέ ή αλλιώς οι επίδοξοι συγγραφείς του καιρού μας και το μεγαλεπήβολο σχέδιό τους.
Οι λέξεις, τα ονόματα δεν έχουν διαχρονικά την ίδια σημασία όπως φαίνεται. Μακριά από τον Μάρκο Σεφερλή και το πολιτικό (;) σχόλιο του Γιάννη Πρετεντέρη, υπήρξε ένας άνθρωπος που μεγαλούργησε σεναριακά σε επιθεώρηση και σινεμά: ο Κώστας Πρετεντέρης ο senior, ένας μετρ της παλιάς καλής, απλής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.
Και να που ένα χρόνο μετά το πρώτο γράμμα που έφτασε στα ΝΤΒ από την Κοπεγχάγη, έρχεται ένα δεύτερο. Aυτή τη φορά, το γράμμα έρχεται κατευθείαν από το γήπεδο, όπου μια πολυπολιτισμική ποδοσφαιρική ομάδα, ο Οlympiacos Copenhagen (ουδεμία σχέση με τον ΟΣΦΠ) στέλνει ένα ξεχωριστό μήνυμα ενάντια στο ρατσισμό.
Όσοι πιστεύετε ότι οι IRON MAIDEN είναι μονάχα οπαδιλίκι, καπνογόνα, και γηπεδικές ιαχές πλανάσθε πλάνην οικτράν. Για να μην καείτε λοιπόν στις φωτιές της κόλασης, ιδού ένας κατάλογος για το πως το heavy metal τους μπολιάστηκε με ποίηση του 19ου αιώνα, με Edgar Allan Poe, με σκληρό μεταπολεμικό λογοτεχνικό μοντερνισμό –με βαρβάτη λογοτεχνία βρε αδερφέ!
Τι κοινό έχουν ο Albert Camus με έναν νάνο και έναν οπιομανή; Είναι τα κείμενα του De Quincey και του Lagerkvist ιδανικά για ύπνο ή για ξύπνιο; Εσείς κοιμάστε τα βράδια; Και εάν ναι, τι είναι αυτά τα μυστιριώδη ΒΓΧ βιβλία τελικά; Μια εκ βαθέων ανάλυση του πως είναι να φοβάσαι να κοιμηθείς.
H ταινία Rebelle, βγήκε στις αίθουσες το 2012, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Καναδού Kim Nguyen –ύστερα από σχεδόν δέκα χρόνια προετοιμασίας. Μιλάμε σίγουρα για μια ταινία δραματική, εδώ, στην πολιτισμένη Ευρώπη τουλάχιστον, την ονομάζουμε δραματική. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα στόρι που για μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Αφρικής είναι απλά η ζωή του.
Όπως κάθε αθηναικός Σεπτέμβρης, εκτός από το τέλος των διακοπών, τα φύλλα που αρχίζουν να πέφτουν, την επάνοδο στην όποια δουλειά ή δραστηριότητα, τα πρωτοβρόχια και τις λίστες με τις φθινοπωρινές ταινίες, έτσι και ο φετινός έχει το εδώ και είκοσι χρόνια σήμα κατατεθέν του: το φεστιβάλ κινηματογράφου της πόλης, τις Νύχτες Πρεμιέρας.
Ένας συγγραφέας εβραϊκής καταγωγής, που γεννήθηκε στην Ουκρανία, έγραφε στα Γερμανικά, έπινε σαν Γάλλος (μέθυσος), δήλωνε Αυστριακός, έβγαζε τα προς το ζην ως δημοσιογράφος και μας άφησε παρακαταθήκη το αριστούργημά του: την οικογενειακή saga «Το εμβατήριο του Ραντζέτσκυ». Ένα μυθιστόρημα-ρέκβιεμ για την πτώση της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας.
Όπως κάθε αθηναικός Σεπτέμβρης, εκτός από το τέλος των διακοπών, τα φύλλα που αρχίζουν να πέφτουν, την επάνοδο στην όποια δουλειά ή δραστηριότητα, τα πρωτοβρόχια και τις λίστες με τις φθινοπωρινές ταινίες, έτσι και ο φετινός έχει το εδώ και είκοσι χρόνια σήμα κατατεθέν του: το φεστιβάλ κινηματογράφου της πόλης, τις Νύχτες Πρεμιέρας.
Τα Νέα του Βελγίου 