Βλέποντας ξανά το The Way Way Back

Ωραίο πράγμα οι καλοκαιρινές διακοπές. Εκτός αν είσαι έφηβος και σε τραβάνε οι γονείς σου σε μέρη που εμφανώς δεν ανήκεις. Τώρα λοιπόν που κάνει λίγο καλό καιρό θυμηθήκαμε τα μαγιό μας και πόσο μας λείπουν, και μαζί με αυτά την υπέροχη ταινία The Way Way Back που είδαμε ένα καλοκαίρι πριν δυο χρόνια.

Είναι πολύ δύσκολη και κυρίως φοβερά αμήχανη η ηλικία των δεκατεσσάρων. Είσαι ακόμα παιδί, αλλά αφενός κάπως το αρνείσαι, αφετέρου οι «μεγάλοι» ξεκινάνε να απαιτούν να έχεις ενήλικη συμπεριφορά χωρίς όμως να σε συμπεριλαμβάνουν στον κόσμο τους. Και φυσικά κρατώντας το φυσικό αβαντάζ που περιλαμβάνει ο ρόλος τους. Δε χρειάζεται να τα πω εγώ, όλοι λίγο πολύ το έχουμε ζήσει. Όταν όμως βλέπεις σε μια ταινία την αμηχανία και δυσκολία αυτή σε όλο της το μεγαλείο δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς αρκετά.

Και η ταινία The Way Way Back (2013) παίρνει το αμήχανο και άβολο των δεκατεσσάρων χρόνων και το δείχνει ωμό. Ο πρωταγωνιστής ονόματι Duncan ακολουθεί τη μάνα του στο εξοχικό του εδώ και ένα χρόνο γκόμενού της, που τον υποδύεται ο μέγας άρχων Steve Carell. Και αυτός λοιπόν ακολουθεί μόνιμη τακτική υποβιβασμού και πατροναρίσματος του νεαρού, την οποία ο Duncan υπομένει σιωπηλά και μουντρούχικα. Ο Duncan πηγαίνει στην παραλία με μια κοριτσοπαρέα, με ρούχα και παπούτσια και κάθεται μίζερος. Μετά πηγαίνει μαζί με τους μεγάλους στο γιοτ ενός φίλου τους και κάθεται με το κεφάλι κάτω σαν να του έπεσαν από το χέρι όλα τα τελευταία παγωτά σοκολάτα του κόσμου. Από την άλλη, οι μεγάλοι κάνουν τρελό παρεάκι, μεθάνε, κάνουν και ένα μπαφάκι στο τσακίρ. Η κοπέλα που γνωρίζει και τελικά ερωτεύεται, η Susanna, περιγράφει ιδανικά την κατάσταση ενώ ακούν μακριά άλλο ένα γλεντάκι των μεγάλων: This is like spring break for grown-ups.

Χτυπάει ευαίσθητη χορδή, γιατί όσο ο Duncan εκ των πραγμάτων δεν εντάσσεται σε αυτήν την κατάσταση που δεν τον δέχεται και δεν τη δέχεται ο ίδιος, τόσο πιο έντονα βρίσκει διέξοδο στην παρέα ενός μάνατζερ κοντινού water park που σαν χαρακτήρας είναι χύμα, με τον τρόπο που είναι χύμα κάπως ο Τιμόν και ο Μπούμπα, αλλά χωρίς όπλες. Του μαθαίνει να ξεμυτίζει προς τον ενήλικο κόσμο κάπως πιο ομαλά, τον προσκαλεί να δουλέψει στο water park, του μιλάει όντως σαν ίσο. Το γεγονός βέβαια ότι η δική του εκδοχή του Χακούνα Ματάτα είναι το να του μαθαίνει να είναι κάγκουρας είναι από τα λίγα μελανά σημεία της ταινίας.

Η ταινία λέει αυτά που θέλει να πει με περίσσια ευαισθησία και χωρίς εξάρσεις, και με μια βιωματικότητα που σε κάνει να θες να πάρεις τους γονείς σου τηλέφωνο και να τους ζητήσεις τα ρέστα που σε έβαζαν να τραγουδάς το Φιλεντέμ στο τραπέζι μετά το φαγητό χωρίς να το έχεις ξανακούσει, και χωρίς το αβαντάζ του αλκοόλ γιατί ήσουν δώδεκα.

Επίσης, κοιτώντας τους δημιουργούς, συνειδητοποιεί κανείς ότι σενάριο και σκηνοθεσία είναι του Jim Rash, ξέρετε, του θεούλη πρύτανη από το Community, και του Nat Faxon, του οποίου το όνομα φαίνεται σαν τυπογραφικό λάθος και για αυτό δε θα ασχοληθώ άλλο. Ο Steve Carell επίσης παίζει φοβερά στον πρώτο σοβαρό του ρόλο που βλέπω. Σε κάνει να ξεχάσεις αμέσως ότι είναι αυτός ο τύπος.