Μια συνειδητοποίηση: Τα δύο είδη μουσικής

Ελάχιστοι δίσκοι έπαιξαν κομβικό ρόλο στη ζωή μου. Ο πιο ιδιαίτερος; Αναμφίβολα το «Curiosa la cara de tu padre« του Melendi. Η ακρόασή του σήμανε τη μουσική ενηλικίωσή μου. Μια μεταπήδηση από το μέρος στο όλο. Και την ηχητική απόλαυση που τη συνόδευσε. Κόσμε, αν γουστάρεις ισπανόφωνο pop-rock δώστου μια ευκαιρία και θα με ευγνωμονείς!

Εδώ ο Melendi «καρφώνει» τον πεθερό και γίνεται ο «Βιολιστής στη Στέγη» για χατίρι της κόρης του.

«Es la radio de los éxitos, los 40 principales…» λέει το ηχογραφημένο τραγουδάκι του σταθμού, υπενθύμιση ότι παίζουν μόνο κομμάτια από το Top-40, όχι ό,τι κι ό,τι. Με τσαντίζουν οι λίστες με τα πιο επιτυχημένα, η δύσοσμη, επίπλαστη, τρομπαρισμένη από το θεοποιημένο marketing δημοφιλία που αναδύουν. Αλλά τώρα είμαι φοιτητής Erasmus, κάθομαι με τη Λουκία και τη Μαρία στο σπίτι τους και συζητάμε για το πού θα βγούμε να γνωρίσουμε τους υπόλοιπους και την πόλη. Tι δουλειά έχουν οι υπόλοιπες σκέψεις; Με πετυχαίνει ευάλωτο. Είμαι μεταλλάς πωρωμένος, αφήνω ελάχιστα περιθώρια διαφυγής προς άλλες μουσικές κατευθύνσεις. Αν με ρωτήσεις, θα σου πω: «από επιλογή». Αν είμαι, αν μπορούσα να είμαι απόλυτα ειλικρινής, με τον εαυτό μου πρώτα, θα σου έλεγα: «έχω ανάγκη να ανήκω κάπου και το metal νιώθω πως με εκφράζει πολύ περισσότερο από τα υπόλοιπα μουσικά είδη».

Κορίτσια τι ακούμε, αυτό δε φαίνεται και άσχημο… Melendi τον λένε, δεν το ‘χεις ξανακούσει το κομμάτι, λέγεται Un violinista en tu tejado (ελληνιστί: «Ένας βιολιστής στη στέγη σου»), να ‘σου και η απάντηση. Στυλώνω το αυτί, ρε αυτός έχει πολύ ιδιαίτερη χροιά. Το στυλ μουσικής, εχμ, εμπορικό για τα γούστα μου, pop-rock ισπανόφωνο, ωστόσο η πρώτη γνωριμία μού κινεί την περιέργεια να τον ψάξω λίγο. Κάποια στιγμή, στο μέλλον. Σιγά μην το παραδεχτώ σε κανέναν βέβαια. Το metal είναι το κόλλημά μου ακόμα, αλλά μια εξαίρεση ίσως και να μπορούσα να την κάνω, μια που είμαι στην Ισπανία και είναι ντόπιος.

Μήνες μετά, ενώ τριγυρνάω στο El Corte Inglés της Castellón (συνδυασμός Public με IKEA) πέφτω πάνω στο cd του. Έχει τίτλο Curiosa la cara de tu padre, ήτοι «Περίεργη η φάτσα του πατέρα σου»… Ρε μπας και είναι πατάτα; Ο τύπος είναι στο εξώφυλλο με λευκό αμάνικο φανελάκι, χέρια καλυμμένα από τατουάζ, καπέλο μπεζ καβουράκι υφασμάτινο και, αλήθεια, ποιον κοιτάει με αυτό το ηλίθια υπεροπτικό/ειρωνικό βλέμμα ενώ φτυαρίζει τη σούπα που έχει μπροστά του; Μπα, τον πεθερό κοιτάει, ο οποίος κάθεται κουστουμαρισμένος απέναντί του στο τραπέζι στο οπισθόφυλλο του δίσκου και τον παρατηρεί καχύποπτα. Κοιτάω τους τίτλους, δεν ξέρω κανένα άλλο τραγούδι. Κομμάτια να γίνει, το έχουν προσφορά 8,99 €, θα το ρισκάρω. Πατάω το play με επιφύλαξη. Όχι ότι έχω ιδιαίτερες απαιτήσεις, αλλά νιώθω σαν να με έχουν σύρει με δεμένα μάτια σε ένα άγνωστο δωμάτιο και να μου βάζουν ένα κουτάλι στο στόμα να δοκιμάσω τι έφτιαξε η μαγείρισσα μετά το κυνήγι στα λαγκάδια· καθίστε ρε παιδιά να το συζητήσουμε, έχω και ευαίσθητο στομάχι…

Ο πεθερός ενώ «φτυαρίζει» καχύποπτος.

Ο Melendi δεν καταλαβαίνει από τέτοια, λέει ήδη τα δικά του. Ξεκινάει καλά, το 2^ο είναι αυτό που ήδη ξέρω· το 5^ο είναι μια μπαλάντα με το βιολί της να μου σκίζει την καρδιά, «άσε με να ζήσω στο περιθώριο της καρδιάς σου» της τραγουδάει τώρα που χωρίσανε ενώ προσπαθεί να αναπροσαρμόσει το ρόλο του απέναντί της -και οι δεύτερες που του κάνει η γυναικεία φωνή είναι συγκινητικές. Ρε το 6 είναι αυτό με την ωραία μελωδία στην εισαγωγή, και κοίτα σύμπτωση, είναι το ίδιο που χρησιμοποίησαν τα παιδιά της ομάδας του εργαστηρίου τηλεόρασης για τραγούδι τίτλων! Πώς λέγεται, Mis alas son tus hojas -εννοώντας: «Τα φτερά μου είναι οι σελίδες σου» («που μετατρέπουν σε ποίηση ό,τι αγγίζεις», συμπληρώνει μετά)-, για δες που αναρωτιόμουν ποιου είναι το τραγούδι. Melendi, μόλις κέρδισες αναβάθμιση στα μάτια μου, μονολογώ, ενώ ένα κύμα από παλαμάκια σε ρυθμούς ισπανικού folk ταξιδεύει προς τα αυτιά μου. “En ocasiones veo muertos” προειδοποιεί και τον φαντάζομαι να χορεύει στο πάρτι που ο ίδιος έχει στήσει μαζί με μια μελαχρινή θεά ντυμένη στα κόκκινα με τα μαλλιά πιασμένα κότσο (cult στερεότυπο Ισπανίδας, τοποθετείται λόγω περιορισμένης φαντασίας/γνώσεων τω καιρώ εκείνω). Αργότερα θα μάθω ότι είναι τραγουδιστής με σεβαστή πορεία στη Ρούμπα στους πρώτους δίσκους, ώσπου σιγά σιγά μπόλιασε το στιλ του με το ποπ-ροκ και την άφησε σε δευτερεύοντα ρόλο. Για την ώρα δεν ξέρω τίποτα τέτοιο και δε με νοιάζει κιόλας, απλά ακούω. Στο προτελευταίο και ομώνυμο με τον δίσκο κομμάτι, ο Melendi πάει επιτέλους να γνωρίσει τον πεθερό του. Κορυφαία στιγμή: «Τα φαινόμενα απατούν μπαμπά/Εγώ είμαι τύπος καθ’ όλα νομοταγής/Ακόμα κι αν μοιάζω με νταβατζή/Είμαι τόσο συναισθηματικός» κι εγώ ξεψαχνίζω το λεξικό να δω με τι άλλα επιχειρήματα κάνει τις αμφιβολίες του πεθερού κρόσσια. Το τελευταίο κομμάτι είναι αρκετά μέτριο, τελειώνει, πάω να κλείσω το cd με τη σκέψη ότι χρειαζόταν κάτι πιο δυνατό για κλείσιμο και βλέπω ότι ακόμα παίζει…

«La mi mozuca», η αγαπημένη μου, τραγουδάει ο Melendi και το αφιερώνει στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα σιωπής. Κιθάρα. Μπαίνει φωνή. Ξαφνικά προστίθενται γκάιντες στο βάθος, ώσπου βγαίνουν στο προσκήνιο. Τα Ισπανικά του αλλάζουν, υποθέτω κάποια τοπική διάλεκτος, μαθαίνω ότι είναι Αστουριανός. Στη μέση γίνεται μικρή παύση, μετά τύμπανα με εμβατηριακό ρυθμό γεμίζουν τα ηχεία, οι γκάιντες τα συνοδεύουν. Είναι το τραγούδι-φάντασμα του δίσκου· δεν υπάρχουν στίχοι, τίτλος, αναφορά σε συνθέτη. Αναγκάζομαι να τα βρω μέσω youtube. «Ίσως ο χρόνος μουντζουρώσει τα χνάρια σου/Ίσως ο ήλιος δεν ξαναβγεί ποτέ/Μα απ’ την πρώτη στιγμή που βγήκα απ’ την κοιλιά της μάνας μου/Ήσουν εσύ αυτή που με είδε να μεγαλώνω» απευθύνει με σεβασμό προς τα αγαπημένα του χώματα των Αστουριών· με τον θλιμμένο ήχο της γκάιντας σε συνδυασμό με τη φωνή του να μου προκαλούν ανατριχίλα. Melendi, από εδώ και πέρα θα σου είμαι για πάντα ευγνώμων και θα σε θεωρώ φίλο μου για ένα και μοναδικό λόγο: μου τράβηξες τα αυτιά και φώναξες μέσα με όλη σου τη δύναμη ότι υπάρχουν μόνο 2 είδη μουσικής. Αυτή που σου αρέσει και αυτή που δε σου αρέσει.