Λογοτεχνικά σφηνάκια, αυτή τη φορά από ένα μονάχα βιβλίο: πριν ένα χρόνο γράφαμε για τον συγκλονιστικό πρώτο τόμο της Τριλογίας του Μάνες Σπέρμπερ ονόματι «Δάκρυ στον Ωκεανό» [εκδ. Καστανιώτης]. Σήμερα, ακολουθώντας την περιπέτεια των πρώτων χρόνων του κομμουνισμού, σταχυολογούμε αποσπάσματα από τον δεύτερο τόμο με τίτλο «Πιο βαθιά κι απ’ την Άβυσσο».
Γνώριζαν βέβαια πως και οι περισσότεροι κριτικοί δεν ήταν αναγνώστες, ότι διάβαζαν πρόχειρα γνώμες άλλων, που τις έντυναν με δικά τους λόγια και τις παρουσίαζαν για δικές τους. Κι όσο πιο συχνά μιλούσαν για ένα συγκεκριμένο βιβλίο, τόσο πιο έγκριτη θεωρούσαν την άποψή τους γι’ αυτό. Ύστερα από ένα χρονικό διάστημα είχαν ξεχάσει και οι ίδιοι πως δεν είχαν ανοίξει ποτέ το βιβλίο για το οποίο μιλούσαν. Θύματα της ευγλωττίας τους.
Όταν ήμουν παιδί μ’ έμαθαν οι ραβίνοι πως η ανθρωπότητα δε θα μπορούσε να υπάρχει ούτε για μια μέρα, πως θα βούλιαζε στις αμαρτίες της, αν δεν υπήρχαν οι τριάντα έξι δίκαιοι άνδρες. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν δημόσιες θέσεις κι αξιώματα· κανείς δεν τους γνωρίζει, δεν αποκαλύπτουν ποτέ το μυστικό τους –ίσως ίσως δεν το ξέρουν κι οι ίδιοι. Όμως αυτοί είναι που, σε κάθε γενιά, δικαιώνουν την ύπαρξή μας, αυτοί είναι που σώζουν τον κόσμο κάθε μέρα, ξανά και ξανά.
Τυλίχτηκε με το πάπλωμα και κάθισε δίπλα στον νιπτήρα· το κρεβάτι ήταν ανάμεσα σ’ εκείνον και το παράθυρο. Στον ύπνο η θλίψη τον κυρίεψε. Η φυγή από την παρηγοριά του πένθους είχε τελειώσει, άλλα λόγια δεν υπήρχαν. Το συναίσθημα δεν είχε πάτο, ήταν βουβό, τον βύθισε πιο βαθιά κι απ’ την άβυσσο.
Δάκρυ στον ωκεανό: Πιο βαθιά κι απ’ την άβυσσο / Μάνες Σπέρμπερ · μετάφραση Έμη Βαϊκούση [Εκδόσεις Καστανιώτη, 2014]
Διαβάστε όλα τα Λογοτεχνικά Σφηνάκια
Τα Νέα του Βελγίου 