Τα κομμένα νύχια που πετάς

Και επειδή δε φοβόμαστε να τσαλακώσουμε την εικόνα του site μας, αλλά και επειδή πρέπει να καταλάβετε επιτέλους ότι έχουμε άποψη για τα πάντα, επιχειρούμε μια όχι τόσο εκ βαθέων ανάλυση στο νέο μεγάλο σουξέ της μετρέσας της ελληνικής ποπ μουσικής και όχι μόνο, κυρίας Άννας Βίσση.

Έχω μια θεωρία, δεν είναι και τέλεια ζυγισμένη. Λέει λίγο πολύ ότι όταν έχεις επιλέξει να ακούς «εναλλακτική» μουσική κάποιου είδους, τότε καλό είναι να επιστρέφεις κάθε λίγο στο mainstream για να θυμάσαι γιατί δε σου αρέσει. Στο σχολείο, στις σχολές, οπουδήποτε αναγκάζεσαι να μοιραστείς χώρο με ανθρώπους διαφορετικής μουσικής κουλτούρας, η mainstream μουσική πέφτει αναγκαστικά πάνω στη μούρη σου και δίνεις έμφαση στην απόρριψη. Όταν αυτά τελειώνουν είναι κάτι δεδομένο και δε θα έπρεπε να είναι. Είτε γιατί αλλάζει το mainstream, είτε γιατί αλλάζεις εσύ. Και μένοντας με μια γενικευμένη εικόνα του τι έχεις απορρίψει στο παρελθόν δεν έχεις καλή άποψη για την πραγματικότητα, ακόμα κι αν τελικά έχεις πάλι δίκιο ότι η μουσική αυτή εύχεσαι απλά να μην υπήρχε.

Φυσικά αυτή η θεωρία μπάζει από τριάντα τρύπες, κυρίως γιατί γενικεύει τη μουσική σε mainstream και στην απάντηση σε αυτήν, το alternative. Αλλά να, πίνοντας καφέ χτες το πρωί αποφασίζω για αυτόν το λόγο να ανοίξω MTV Greece, και σαν να θέλει να επιβεβαιώσει την παροχημένη άποψή μου παίζει Βανδή, Βίσση και Κοκκίνου συνεχόμενα, σαν να άνοιξα MAD TV πριν δεκαπέντε χρόνια. Και τα τραγούδια φυσικά μου φάνηκαν σαν να ήθελαν να γίνουν υποκατάστατο του Ipecac. Αλλα μέσα σε όλο αυτό το χαμένο χρόνο βγήκε κι ένα μικρό διαμαντάκι. Κι αυτό είναι η καταπληκτική ικανότητα του κυρίου Νίκου Καρβέλα να γράφει στίχους για την κυρία Άννα Βίσση που ψυθιρίζουν στο αυτάκι σου «μπορώ να γράψω ό,τι μπούρδα υπάρχει στον κόσμο και να το λατρέψεις». Θέλει τόλμη αυτό κύριοι, θέλει ευμεγέθη ανδρικά γεννητικά όργανα. Και από τη μεριά του στιχουργού αλλά και της ερμηνεύτριας, εκεί να δείτε ευμεγέθη ανδρικά γεννητικά όργανα.

Αγάπη είναι ο ιδρώτας στο μπλουζάκι σου, τα σβησμένα τα τσιγάρα στο τασάκι σου, η σκόνη στα παπούτσια που φοράς, τα κομμένα νύχια που πετάς, η λάμψη των ματιών σου, το σουσάμι απ’ το κουλούρι στις σχισμούλες των δοντιών σου. Αγάπη είναι εσύ.

Είναι η ερμηνεία του κυρίου Καρβέλα στην έννοια «η αγάπη είναι στα μικρά πράγματα». Αλλά κάπως έχει κρυμμένη μια punk αξία. Και δε μιλάω για το καλογυαλισμένο punk των Green Day, μιλάω για τον πιο πειραματικό πατέρα του, το punk του Iggy Pop, που έκανε Σσσσς στο τέλος του China Girl τόσο κοντά στο μικρόφωνο που γινόταν επίτηδες ενοχλητικό, ή που αποφάσισε ότι είναι τέλεια ιδέα να βάλει χριστουγεννιάτικο ντέφι στο γνωστότερο ίσως τραγούδι των Stooges, το I wanna be your dog. Είναι ένα από αυτά τα punk στοιχεία που σε ξενίζουν αλλά σου τραβάνε και το ενδιαφέρον.

Δυστυχώς ως εκεί βέβαια, γιατί κατά τα άλλα το τραγούδι Αγάπη είναι Εσύ είναι για να δοκιμάζεις πυρηνικές κεφαλές πάνω του. Και θα πω κάτι εντελώς χωρίς να ξέρω τώρα, αλλά μου δίνεται η εντύπωση ότι η κυρία Βίσση περιορίζεται πολύ μουσικά από το γεγονός ότι αυτός που της γράφει τα τραγούδια έχει χάσει τη φωνή του.

Τέλοσπάντων, αφού άκουσα άλλες 20 μπούρδες και τέλειωσε και το ετήσιο ραντεβού μου με το mainstream, πήγα και ξέπλυνα με παραδοσιακό τρόπο τα αυτιά μου στις όχθες του ποταμού Pantera. Έτσι για να γυρίσω κιόλας κι εγώ καλά-καλά στο 15 χρόνια πίσω.