Την καλύτερη μπάντα στον κόσμο την έλεγαν Led Zeppelin

Όταν μπαίνει η Άνοιξη, και όταν τα πράγματα πηγαίνουν κάπως καλύτερα, τότε εάν είσαι ημιαλκοολικός είναι η ώρα για ένα ακόμα ποτάκι. Αν όχι πάλι, μια καλή λύση είναι να θυμηθείς την εφηβεία σου. Να βάλεις να ακούσεις ξανά εκείνους που σε ταξίδεψαν μακριά. Όσο πιο μακριά γίνεται.

Γυρνώντας πίσω το μυαλό μου, τότε, μια δεκαπενταετία πριν, εκείνες τις μέρες που ήμουν 16 με τα μαλλιά στην πλάτη, με την κοινωνική αναπηρία που με χαρακτήριζε και το ονειροπαρμένο μυαλό μου γεμάτο φανταστικά οράματα, θυμάμαι να ψάχνω απεγνωσμένα τους μουσικούς μου ήρωες. Και η αλήθεια ήταν ότι ανά κάποιους μήνες, από τα 12 μου χρόνια και μετά, τους έβρισκα. Πρώτα ήταν οι Queen, μετά οι Rainbow, ύστερα οι Savatage, οι Iron Maiden, ναι, και οι Judas Priest –κόντρα στα βρισίδια του κολλητού μου-, ίσως παραλίγο οι Black Sabbath αλλά μάλλον σε πιο μεγάλη ηλικία –αν και θυμάμαι, σα να είναι σήμερα, να ακούω το ομώνυμο τους κομμάτι, να παίζω Diablo στον υπολογιστή, και η μάνα μου να λέει, αν είναι δυνατόν: Τι ωραίο είναι αυτό που ακούς; Τελικά, μετά από 18 χρόνια ροκ ακροάσεων, έχω καταλήξει σε κάποια ιδιαίτερα τυπικά, ιδιαίτερα ελεγχόμενα, τετριμμένα και μάλλον μη πρωτότυπα συμπεράσματα: οι Joy Division είναι η μεγαλύτερη στροφή της rock (μήπως pop;) μουσικής, οι Black Sabbath είναι η πέτρα της πίστης μας και οι Pink Floyd είναι το «καλύτερο» ροκ συγκρότημα της ιστορίας.

Όμως, καθαρά ατομικά, και χωρίς διάθεση να το υποστηρίξω με αναγωγές σε αυθεντίες και λογικές επαγωγές αλλά καθαρά συναισθηματικά, για μένα η καλύτερη μπάντα του κόσμου υπήρξαν οι Led Zeppelin. Και έτσι, μέχρι σήμερα, όταν τα πράγματα πηγαίνουν για μένα κάπως καλύτερα –άιντε «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» κατά Σεφέρη-, σχεδόν με μεταφυσικό τρόπο, το χέρι μου πάει αυτόματα στα CD τους και τα βάζω να παίζουν. Αφού εκείνο το box set που μου έκανε δώρο η ξαδέρφη μου πριν πολλά πολλά χρόνια, εκείνο το «καταραμένο» πράγμα που με μάγεψε –και ακόμα εξαιτίας του δυσκολεύομαι να θυμηθώ ποιο κομμάτι ανήκει σε ποιον δίσκο- έμελλε να πέσει σα σκοτεινός/φωτεινός μετεωρίτης, χαραγμένος με ρούνους από άκρη σε άκρη, στο προσωπικό μου σύμπαν. Και να το αλλάξει.

Τα περισσότερα τραγούδια τους έχουν αφήσει, φαρδιά πλατιά, την υπογραφή τους πάνω μου. Ακούγοντας ακόμα και τώρα το reggae D’yer M’aker, πιάνω τον εαυτό μου να έχει στομάχι εφήβου, που γαργαλιέται σε κάθε σπιθαμή του από ένα συναίσθημα τόσο γλυκό που είναι δυσβάσταχτο να αντέξω. Με το Rock n’ Roll στεναχωριέμαι που ποτέ δεν έμαθα να χορεύω. Με θυμάμαι να διαβάζω τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών και να ακούω μανιωδώς την καλύτερη μπάντα του κόσμου, και ανακαλύπτοντας το πόσο είχαν επηρεαστεί / πόσο γούσταραν τον μεγάλο παραμυθά Tolkien να χαμογελάω, και να θέλω να τα μπήξω από τη συγκίνηση. Με το No Quarter, και τις Βίκινγκς αφηγήσεις του, το μυαλό μου να παίρνει περίεργες στροφές και σχεδόν να νιώθω το αλμυρό άγγιγμα της Βόρειας θάλασσας σε ένα ταξίδι που δεν έκανα ποτέ. Στη live εκτέλεση του Moby Dick να νομίζω πως τα ντραμς ηχούν όπως ο ήχος από τα βράχια που σκάνε σε κάποιον απύθμενο ωκεανό και με το Stairway to Heaven να σκαρφαλώνω στον ουρανό. Τετριμμένα και καθόλου πρωτότυπα όπως ακριβώς λέει και το κομμάτι. Και ερχόμενος στο σήμερα, πριν μερικούς μήνες, να περιμένω στην Αχαρνών έναν άλλο κολλητό, να με μαζέψει για να πάμε στους Last Drive. Και να περνάει ένας σαραντάρης, με μαύρο Corsa, και να το έχει στη διαπασών. Και να κάνει την άχαρη Αχαρνών, μέσα ένα δευτερόλεπτο, το πιο όμορφο μέρος της Γης.

Οι Led Zeppelin ήταν εκείνο το συγκρότημα που ενσάρκωσε όλη την ροκ, και κάπως παγανιστική εποποιία των ναρκωμένων 70s. Στο μυαλό μου, και πιο πολύ στην καρδιά μου, ήταν η μπάντα που κοίταξε τον Διάολο στα μάτια, του έδωσε ένα φιλί στο στόμα που μοσχοβολούσε χασίσι, του πέρασε μια γιρλάντα από λουλούδια στα κέρατα, του έδωσε να κρατάει ένα κέλτικο φυλαχτό και την κιθάρα κάποιου αρχαίου νέγρου blues-α στα χέρια. Και ύστερα τον άφησε ελεύθερο, να διαδηλώσει όλη την Αγία Υπερβολή του, εις τον αιώνα τον άπαντα. Αμήν.