Είναι οι μέρες μιας απεγνωσμένης αναζήτησης για έμπνευση. Την ίδια στιγμή ψάχνεις να ακούσεις κάποια πραγματικά αποκαλυπτική μουσική που να βρίσκεται κάπου εκεί έξω. Ύστερα θυμάσαι ότι υπάρχει ένα live που περίμενες ανυπόμονα για αυτό, εδώ και λίγους μήνες, και τελικά έφτασε η ώρα.
Ο λόγος για το live των Caspian στην Αθήνα του 2014. Ένας φίλος που το συζητούσαμε ένα βράδυ μεταξύ χορού και μέθης, επέμεινε: «Μην πας με παρέα μια φορά, κάποια live αξίζουν να πας μόνος». Απόρησα και ανταπάντησα ότι «Είναι κάπως κρίμα να μην μπορείς να μοιραστείς όλο αυτό το εντυπωσιακό θέαμα με κάποιον». Μπορεί να μην ακολούθησα τα λόγια του, αλλά σε αυτό το live πραγματικά δεν είχε σημασία αν ήσουν μόνος, μαζί με οικεία πρόσωπα ή παρέα με ένα πλήθος αγνώστων. Δε σε παρακινεί τίποτα να εξωτερικεύσεις και να μοιραστείς όλη την ένταση που γεμίζει τις κυψέλες του δέρματος και δυναμιτίζει τα ηλεκτρόδια του εγκεφάλου σου. Και σκέφτεσαι ότι δε θα μπορούσες να βρίσκεσαι πουθενά αλλού, πέραν από το σημείο που επέλεξες να σταθείς για να τους ακούσεις.
Ένα θεατρικό σύμπαν στημένο με δύο κιθάρες, δύο μπάσα και κρουστά. Λίγα πλήκτρα για την εκκίνηση. Φωνή δικαίως απούσα. Η εισαγωγή τους έμοιαζε με μία συνάντηση κορυφής στον Άδη. Σύμπραξη σκοτεινής θεατρικότητας και μουσικής. Το απολάμβαναν, άλλωστε.
Η αναμέτρηση με το κοινό ήταν άμεση, η συμφωνία των εγχόρδων φανερή και πλήρως εναρμονισμένη με τα κρουστά στο πίσω μέρος της σκηνής. Το μούδιασμα ξεκινούσε από τα δάχτυλα και άγγιζε κάθε μέρος του σώματος. Διαστολή κυττάρων, σχεδόν άηχη ανάσα και ύστερα ξάφνιασμα: δεν είχες ούτε μάτια ούτε αυτιά. Μόνο στήθος, λαιμό και στόμα. Φωνή μόνιμα απούσα. Αποποίηση οποιασδήποτε μορφής σωματικότητας. Παρακολουθούσες μια σοκαριστικά αλτρουιστική αποκάλυψη. Χιλιάδες κομμάτια μουσικής υπερχείλισης διαχέονταν ακατάπαυστα στο χώρο. Σαν κβάντα μουσικότητας – προς πάσα κατεύθυνση.
Το «κρουστικό» κλείσιμο ήταν καταλυτικό.
Όσο για τους we.own.the.sky που άνοιξαν το μουσικό αυτό βράδυ, υποσχέθηκαν τόσα πολλά. Δεν είχε νόημα το θέαμα ούτε η ικανότητά σου να παρατηρήσεις τις εναλλαγές των χρωμάτων και των ηχητικών κυμάτων. Η πληρότητα που ένιωθες όταν οι αισθήσεις σου συναντούσαν την έντασή τους ήταν αρκετή. Απόλυτα γενναιόδωροι. Το αποτέλεσμα ήταν λυτρωτικό. Το σχήμα τους όμοιο με αυτό των Caspian, δεν είχε τίποτα να αποδείξει. Γνωρίζουμε ήδη, άλλωστε, ότι πρόκειται για το φίλντισι της νέας Αθηναϊκής μουσικής σκηνής.
Παρολ’ αυτά, δεν ξέρω με πόσες λέξεις μπορείς να περιγράψεις κάτι που δεν έχει λέξεις.
Χαιρετισμοί από την απέναντι Ήπειρο.
Τα Νέα του Βελγίου 
Αγαπημένη De Profundis,
διάβασα με προσοχή κάθε σου λέξη και δε σου κρύβω πως ένιωσα κι εγώ ένα μούδιασμα να ξεκινάει από τα δάχτυλα και να αγγίζει κάθε μέρος του σώματός μου. Ο λόγος σου για άλλη μια φορά είναι φυσικός και απέρριτος, φράσεις που βγαίνουν ατόφιες από την ψυχή, χωρίς καμία πρόθεση να προσποιηθούν, να εντυπωσιάσουν. Ο δε διάλογος με τον φίλο σου είναι από τους πιο ρεαλιστικούς που έχω διαβάσει. Μου θύμισε απλές, καθημερινές κουβέντες που ανταλλάζω με τους κολλητούς μου κάθε, μα κάθε φορά που είμαστε μεθυσμένοι.
Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω με τι καταγίνεσαι στην πραγματική σου ζωή, όμως οφείλω να μοιραστώ την πρώτη σκέψη που έκανα όταν τελείωσα την παρουσίασή σου. Άνθρωποι με το δικό σου χάρισμα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα ενός μουδιασμένου χεριού και πρέπει να έχουν βήμα να ακουστούν παραέξω. Θα σου πρότεινα λοιπόν να έρθεις σε επαφή με τον υπεύθυνο προγράμματος του Mega και να διεκδικήσεις αυτό που η ίδια η φύση σε προόρισε να κάνεις. De Profundis μου, επίτρεψέ μου να σε λέω μου, είναι άμεση ανάγκη να γίνεις Μαρία Παπαδή στη θέση της Μαρίας Παπαδή.
Εκεί που λες “… δεν είχες μάτια ούτε αυτιά. Μόνο στήθος, λαιμό και στόμα”, δε σου φαίνεται ότι κάτι λείπει από την εικόνα; Δεν ξέρω, μου ξύπνησαν ανάρμοστα ένστικτα αυτές σου οι λέξεις. Αυτή νομίζω είναι και η μοναδική μου ένσταση στη συνολική αρτιότητα του κειμένου σου.
Ευλαβικά,
White Diesel
White Diesel, σε περίμενα… Σχεδόν σε κάλεσα, θαρρώ.