Τρεις του Δεκέμβρη, και το internet έχει ήδη κατακλυστεί από λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Περιοδικά, σταθμοί και δισκοπωλεία λυσσάνε να σου πλασάρουν τις επιλογές τους, όμως εσύ ξέρεις· θα κάνεις υπομονή ένα μήνα και οι γκουρού των ΝΤΒ θα σου αποκαλύψουν τη μία και μοναδική αλήθεια, την πραγματική πενηντάδα. Για την ώρα, κάθισε αναπαυτικά και διάβασε τις επιλογές τους για τους μήνες Οκτώβρη και Νοέμβρη. Και αν το κρύο σου έχει τσακίσει το χιούμορ και όλα αυτά σου φαίνονται κάπως αλαζονικά, δεν έχεις παρά να τους κράξεις. Τα comments είναι ανοιχτά και οι βελγικοί ποιμενικοί δεμένοι.
Arctic Monkeys – AM (Domino)
Για κάποιους (ονόματα δε λέμε) οι Arctic Monkeys φλώρεψαν, μαλάκωσαν, έγιναν υπερβολικά mainstream. Εγώ δεν ανήκω σ’ αυτούς. Αντιθέτως, είμαι πολύ χαρούμενος που βρήκαν καινούριους τρόπους να ταιριάξουν τη γνώριμη φωνή του Alex Turner με τα ακόρντα τους, και να μην σύρουν το κουφάρι της εφηβείας τους σε έναν ακόμα δίσκο, όπως έκαναν με το Suck it and See. Έτσι, όταν μπω σε ένα bar και ακούσω το R U Mine, ξέρω ότι θα χαζοκουνηθώ. Και όταν το ράδιο παίξει το Why’d You Only Call Me When You’re High?, ξέρω ότι θα χαζοτραγουδήσω. Γιατί αυτό είναι η pop μουσική. Και μπορεί οι πρώτες θέσεις της λίστας με τα βρετανικά συγκροτήματα που κατέκτησαν τη διεθνή pop κουλτούρα να είναι εσαεί κατειλημμένες από μεγαθήρια όπως οι Beatles, οι Who και οι Smiths, όμως, oι Arctic Monkeys με αυτό το album κατάφεραν να παγιώσουν τη θέση τους σε αυτή τη λίστα και να σκαρφαλώσουν και μερικές θέσεις πιο πάνω. JP
Colleen – The Weighing of the Heart (Second Language)
Πόσο ζυγίζει η καρδιά; H καλή νεράιδα των εγχόρδων (κι όχι μόνο), Cecile Schott, γνωστή στον καλλιτεχνικό κόσμο ως Colleen, ευθύνεται για δύο από τους πιο όμορφους δίσκους που μας παρουσίασε η δεκαετία των 00’s (Everyone alive wants Answers & The golden Morning breaks). Στο έτος 2013 την συναντάμε απαλλαγμένη από κάθε λογής indie pop ετικέτες και προσανατολισμένη σε μοντέρνες συνθέσεις εκπληκτικής καλλιτεχνικής διαύγειας και ωριμότητας πλαισιωμένες από το γλυκό αλλά αποστασιοποιημένο συναισθηματικά νανούρισμά της. Highlights του δίσκου το μαγικό τρίλεπτο ξέσπασμα Geometría del Universo, που προδίδει τον βιρτουόζο μέσα της, και το Going forth by Day που εκτυλίσσει αργά αλλά σταθερά το μοναδικό ταλέντο της. Εξαιρετική, πλήρης δουλειά για όλες τις ηλικίες. WH
Ensemble Economique – Fever Logic (Not Not Fun)
Στους πλανήτες «Ηχώ» και «Reverb», στους οποίους κατοικεί ο κ. Ensemble Economique όλα κινούνται με έναν αργό αλλά σταθερό ρυθμό. Η ατμοσφαιρική πίεση μετράται με τα samples και τα συναισθήματα «αποκωδικοποιούνται» με τα synths. Η μουσική του μοιάζει με ευχάριστες κωδεϊνικές παρενέργειες. Στον δικό μας πλανήτη, η μουσική που δημιουργεί ο Brian Pyle μέσω του φετινού Fever Logic φαντάζει ως ένα ανατρεπτικό είδος shoegaze ή μία σύγχρονη, αφαιρετική και non-pop εκδοχή του Disintegration των Cure μέσα σ’ ένα σύννεφο από όπιο. Εγώ απλώς ελπίζω να είναι στην 50άδα στο τέλος του χρόνου. WH
Υ.Γ.: Δηλώνω υπεύθυνα ότι κατά τη σύνταξη των παραπάνω γραμμών ήμουν νηφάλιος.
The Ex & Brass Unbound – Enormous Door (Ex Records)
Ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά punk συγκροτήματα της τελευταίας τριακονταετίας με ενδιαφέροντα πολιτικό λόγο, ένας συμπαθής αλλά ολίγον αμήχανος για τις περιστάσεις τραγουδιστής, ένα σχήμα «της ώρας» με τρανταχτά ονόματα της σύγχρονης free jazz σκηνής. Όλα αυτά (και πολλά άλλα) δένουν αρμονικά στο Enormous Door των γειτόνων Ολλανδών the Ex, που αποδεικνύουν για ακόμη μία φορά ότι κάθε άλλο παρά φοβούνται να πειραματιστούν. Εδώ με την πολύτιμη συνδρομή των Brass Unbound, ήτοι των βαρέων βαρών, Mats Gustafsson και Ken Vandermark (στα σαξόφωνα), του Roy Paci (στην τρομπέτα) και του Wolter Wierbos (στο τρομπόνι), εξελίσσουν το μοναδικό post-punk rhythm section, στο οποίο μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, εμπλουτίζοντάς το με υπέροχα πνευστά, που συνοδεύουν και δεν «καπελώνουν». Σαν τα μέλη των Brass Unbound να έπαιζαν χρόνια μαζί τους. Το μόνο που μου λείπει και από τον εν λόγω δίσκο (κι ας με συγχωρέσει ο «νεοσύλλεκτος», Arnold de Boer) είναι η φωνή του απελθόντος Ex-βοκαλίστα, W.S. Sok. Πάντως, όπως και να’ χει, για ακόμα μία κυκλοφορία που φέρει τ’ όνομά τους, οι Ex με κάνουν να σκέφτομαι ότι, εάν ο έρωτας περνάει από το στομάχι, η επανάσταση περνάει (και) από το αυτί. Καλή ακρόαση. WH
Huerco S. – Colonial Patterns (Software)
Στην περίπτωση του Huerco S., κατά κόσμον Brian Leeds, και πιο συγκεκριμένα του Colonial Patterns εγώ και ο συνεργάτης μου, Joseph Plateau, συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Ίσως για πρώτη φορά σε επίπεδο ηλεκτρονικής μουσικής. Προσωπικά θεωρώ ότι το debut album του παραπάνω dj / ηλεκτρονικού παραγωγού από την Πολιτεία του Kansas αποτελεί (ηθελημένα ή μη) μία ντιζαϊνάτη γέφυρα μεταξύ της αρχέτυπης κεντροευρωπαϊκής techno της Chain Reaction και της υπερσύγχρονης digital ηχητικής παλέτας του Actress. Είναι ένας δίσκος που, ενώ χρησιμοποιεί την techno σαν βασικό κορμό, παρόλ’ αυτά, χωρίς να είναι προσκολλημένος στα γνωστά cliche της, της προσδίδει έναν περίεργα ελκυστικό ambient αγχωτικό ρυθμό στηριζόμενο στην επανάληψη, ο οποίος δεν αλλοιώνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του album παρά μόνο ελάχιστα, κι αυτό, για να «φιλοξενήσει» όμορφα τοποθετημένα μετά-disco samples. Η κυκλοφορία του δε μέσω της Software, εταιρείας του Daniel Lopatin, προσθέτει την «αστερόσκονη» που, υπό διαφορετικές συνθήκες, θα του έλειπε (χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα πάντοτε κακό). WH
Mary Lattimore – The Withdrawing Room (Desire Path Recordings)
Αφαιρετικές και συγχρόνως αφοπλιστικές συνθέσεις με άρπα από τη συνθέτη και κάποτε συνεργάτη των Kurt Vile, Beck, Arcade Fire κ.ά, Mary Lattimore, με τις οποίες προσπαθεί να αποτυπώσει μουσικά τη ζωή μέσα στη φύση και την τσιμεντένια ζούγκλα καθώς και να ντύσει με νότες το ανθρώπινο υπαρξιακό χάος. Δύσκολο έργο αλλά, όσο περνάει απ’ το χέρι της, όχι ακατόρθωτο. Αξιοσημείωτο είναι ότι τo mastering του album ανέλαβε ο γνωστός θορυβοποιός James Plotkin (Atomsmasher, Lotus Eaters, Khanate, Khlyst, Jodis κλπ.). WH
Okkyung Lee – Ghil (Ideologic Organ)
Μα πόσους ήχους μπορεί να βγάλει ένα γαμημένο τσέλο τέλος πάντων; Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε η Κορεάτισα Okkyung Lee πριν αφήσει την κλασική της παιδεία στο σπίτι και βγει στους δρόμους του Oslo με ξεναγό το Νορβηγό Lasse Marhaug με σκοπό να διαπομπεύσει ηχογραφήσει δημόσια το τσέλο της. Με δυο λόγια, το Ghil είναι πιο πολύ field recording παρά solo cello performance, γιατί εκτός απ’ το ότι η ηχογράφηση έγινε υπαίθρια και μ’ ένα κασετόφωνο του 1976, το τσέλο χρησιμοποιήθηκε πιο πολύ ως μέσο παραγωγής ήχων παρά ως μουσικό όργανο. Το παράδοξο είναι ότι για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός, η Lee επιστράτευσε όλη της τη μαεστρία και τις γνώσεις της και δεν άρχισε να βαράει αδιακρίτως το δύσμοιρο έγχορδο, πράγμα που σημαίνει ότι αν ακούσεις το Ghil πιο προσεχτικά, θα ξεπεράσεις την πρώτη εντύπωση που σου δίνει -δηλαδή αυτή του θορύβου- και θα αποζημιωθείς από την πολυπλοκότητα του αυτοσχεδιασμού της Lee. JP
James Plotkin & Paal Nilssen-Love – Death Rattle (Rune Grammofon)
Από τη Φιλαδέλφεια (James Plotkin) ο ένας, εκ Νορβηγίας ο άλλος (Paal Nilssen-Love). Avant-metal κιθαρίστας ο ένας, free-jazz drumer ο άλλος. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Πλατωνικός όμως, γιατί ένα βάρος τους κρατούσε στη γη και δεν άφηνε τον έρωτά τους να απογειωθεί. Έτσι, πήραν την απόφαση να απελευθερωθούν και να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό· να αλλάξουν ρόλους. Όπερ σημαίνει η κιθάρα να κρατάει το ρυθμό και τα ντραμς να αυτοσχεδιάζουν. Το αποτέλεσμα; Αυστηρώς ακατάλληλο δια ανηλίκους! JP
Matana Roberts – COIN COIN Chapter Two: Mississippi Moonchile (Constellation Records)
«Η Jazz είναι η αυθεντική μορφή τέχνης της Αμερικής. Είναι γεμάτη δημιουργικότητα και καινοτομία. Οι μουσικοί της Jazz βρίσκονται μαζί για να δημιουργήσουν μουσική εκείνη τη στιγμή και να επικοινωνήσουν μέσω της τέχνης του αυτοσχεδιασμού, γιορτάζοντας την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ομαδικότητα. Αυτό είναι που κάνει την Jazz ξεχωριστή». Αυτό που μόλις διάβασες είναι κλεμμένο από το μάθημα Jazz Appreciation που διοργανώνει το University of Texas στην πλατφόρμα του edX. Αν θες να το παρακολουθήσεις, να σε πληροφορήσω ότι α) είναι δωρεάν, β) θα ξεκινήσει στις 21 Ιανουαρίου του 2014 και γ) θα διαρκέσει 10 εβδομάδες. Αν είσαι λίγο τεμπέλης και θέλεις να κόψεις δρόμο, τότε δεν έχεις παρά να ακούσεις το δεύτερο από τα δώδεκα κεφάλαια του Coin Coin. Εκεί θα βρεις όλη τη μαγεία της Jazz παράδοσης της Αμερικής φιλτραρισμένη από την αισθητική της σαξοφωνίστριας Matana Roberts και συμπυκνωμένη σε μόλις 48 λεπτά. Και σου υπόσχομαι ότι θα μάθεις να εκτιμάς την Jazz, σαν να έχεις παρακολουθήσει ένα σεμινάριο από καλό αμερικανικό πανεπιστήμιο. JP
The Stranger – Watching Dead Empires in Decay (Modern Love)
Πέρυσι, ο Leyland Kirby (γ.κ.ω. Caretaker) μάς ταξίδεψε σε ένα απροσδιόριστο παρελθόν με όχημα μερικά ακατέργαστα samples βγαλμένα από αγνώστου προέλευσης, σκονισμένα 78άρια. Μια δουλειά αρκετά ιδιαίτερη που όπως είναι λογικό, σε μερικούς άρεσε (βλ. Wounded Head) και σε άλλους όχι και τόσο (βλ. Joseph Plateau), αλλά έτσι είναι αυτά. Φέτος, ο Leyland Kirby επανήλθε στο γνώριμο ύφος του και μας παρουσιάζει -ως Stranger αυτή τη φορά- 9 ηλεκτρονικές συνθέσεις που άλλοτε μοιάζουν με field recordings και άλλοτε με found object music, χωρίς όμως να είναι τίποτα από τα δύο. Αν και το Watching Dead Empires in Decay δεν είναι εφάμιλλο των Intrigue & Stuff vol.1,2,3 ή του Sadly Future Is No Longer What It Was, διατηρεί τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτούς 4 δίσκους· είναι, δηλαδή, ατμοσφαιρικό, αργόσυρτο, άκαμπτο και στοιχειωμένο, μα προπάντων πολύ όμορφο. Highly recomended! JP
Ακούσαμε επίσης:Faint Wild Lights – Faint Wild Lights(Digitalis)
To project Faint Wild Lights είναι το λαμπρό παράδειγμα ενός πολυδιάστατου καλλιτέχνη (James Ginzburg), ο οποίος από τον στεγνό μίνιμαλ ηλεκτρονικό θόρυβο (Emptyset) περνά με ευκολία στη συμβατική γλυκόπικρη folk τραγουδοποιία. Αφού μπορεί και τα δύο εξίσου καλά, μπράβο του. WH
Fire! – (Without Noticing)(Rune Grammofon)Υψηλού επιπέδου free-jazz, με έντονα rock στοιχεία, όπως μας έχει συνηθίσει το τρίο από τη Σουηδία. Το μοναδικό, ίσως, πρόβλημα είναι ότι δεν καταφέρνει να ξεπεράσει (ούτε καν να πλησιάσει) τα πολύ υψηλά standards που έθεσε το εξαιρετικό Exit (βλ. μουσική ανασκόπηση Ιανουαρίου). JP
Peter Evans – Zebulon (More is More)Καταιγιστική jazz από τον καταπληκτικό τρομπετίστα και το τρίο του (Peter Evans, John Hebert, Kassa Overall). Υπάρχουν στιγμές που η ταχύτητα και η δεξιοτεχνία πραγματικά κόβουν την ανάσα. Από τις jazz κυκλοφορίες της χρονιάς! JP
Max Loderbauer – Tranzparenz(Non Standard Productions)Techno-ambient κυκλοφορία από το Γερμανό Max Loderbauer μέλος των αγαπημένων μας Moritz von Oswald Trio. Πατάει πολύ γερά πάνω στη γερμανική παράδοση στην ηλεκτρονική μουσική, χωρίς, όμως, να την πηγαίνει πολλά βήματα πιο κάτω. Highlights: τα κομμάτια Slowrag και Jea. JP
H μεταμόρφωση ενός σχήματος από πρωτοστάτη της φινλανδικής weird folk σκηνής σε μία μηρυκαστική εκδοχή παρωχημένης trip hop με ολίγη από goth οπερέτα αλλά και ραπαρίσματα στα φινλανδικά (…) αποτυπώνεται σε αυτό εδώ το άλμπουμ. Δεν θα το συνιστούσα ούτε γι’ αστείο. Κρίμα, πάντως. WH
Τα Νέα του Βελγίου 
poLy wraia anaskopisi
Ευχαριστούμε flopy! Άκουσες τίποτα καλό τελευταία;
Αγαπητέ Plateau κάθε μήνας είναι όλο και πιο δύσκολος στην εύρεση ωραίων άλμπουμς. Το μήνα που πέρασε μάρεσε το process των Yvette, το spaces του Nils Frahm και το reflektor (το οποίο μόλις συνειδητοποίησα πως αρχίζει να με κυριεύει το έσβησα από παντού). Με εκτίμηση F.
Yvette δεν έχω ιδέα τι είναι. Για το Process λες; Το κατεβάζω!
Ο Nils Frahm μας αρέσει γενικά. Έχει κάνει και την παραγωγή στο τελευταίο του Kreng που γράψαμε τον προηγούμενο μήνα και μας άρεσε και η συνεργασία του με τον F.S. Blumm. Το Spaces δεν έχω προλάβει να το ακούσω. Θα το ακούσω και θα σου πω!
Για τους Arcade Fire τα είπες όλα. Φοβάμαι να τους ακούσω. =)
Μπράβο παιδιά, φοβερή δουλειά όπως πάντα.
Και όπως πάντα μη με ρωτήσετε τι άκουσα και τι μου άρεσε.
Γιατί εμένα μ’ αρέσουν μπίτλς και δυσκολεύομαι.
Έλα Τζιμάκο:
Eυχαριστώ.
Jimmy glass : ένας γνήσιος ρόκερ
πολύ πράγμα παιδιά! Θα σας διαβάζω με δόσεις. Στην πρώτη δόση θα πω οτι το λάτρεψα το The Weighing of the Heart, το λάτρεψα όμως. Υπέροχο. Επίσης μ άρεσε πολύ και το Fever Logic . Τα υπόλοιπα στηη συνέχεια της ακρόασης!
Flopy, ευχαριστούμε πολύ.
Sonya, έπρεπε να σε είχα γνωρίσει νωρίτερα.
Jimmy Glass, σε καταλαβαίνω. Κι εμένα, μεταξύ μας, μόνο οι Smiths μ’ αρέσουν. Για τα λεφτά γράφω στη στήλη.
Αστείρευτοι είστε παιδιά. Πολύ καλές επιλογές – όσες άκουσα – ωραία η Colleen, ρισπέκτ και για τους Arctic Monkeys που σπάνε την νταουνίλα.
WH, πολύ ωραία τα λες για νηφάλιος.
JP, κι εσύ νηφάλιος την ακούς την Okkyung Lee – Ghil (Ideologic Organ); ΤΙ ΦΑΣΗ, ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ.
Επίσης, το Νοέμβριο έβγαλε ο θεούλης felizol καινούργια δισκάρα, ντροπή σας να μην το αναφέρετε, ελπίζω να το κρατάτε για το τοπ50.
Ε, όχι και νταουνίλα.
Παρεμπιπτόντως, ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια.