Αυτά τα διηγήματα κέρδισαν το Νόμπελ

Η 82χρονη Καναδή Alice Munro.

Σε αντίθεση με τον άγνωστο Κινέζο Mo Yan που κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας πέρυσι ή τον δυσπρόφερτο Σουηδό ποιητή Tomas Tranströmer που κέρδισε πρόπερσι, η φετινή νικήτρια είναι πιο προσητή. H Alice Munro είναι προσιτή, τουλάχιστον για μια πρώτη γνωριμία, γράφει απλά και γράφει για θέματα που δεν ξενίζουν κανέναν: σχέσεις, αναμνήσεις, οικογένεια κ.ά. Επίσης γράφει διηγήματα. Το πιο εύκολο μέσο γνωριμίας ενός συγγραφέα με τον αναγνώστη, ακόμα κι αν καταλήγει να είναι το πιο δύσκολο για να αποκτήσει αυτή η σχέση γερά θεμέλεια.

Σ’ αυτό το σημείο θα κάνω μια μάλλον άσχετη παρένθεση: πέτυχα τυχαία στο ίντερνετ δώδεκα συμβουλές του Roberto Bolaño για το πώς να γράφει κανείς διηγήματα. Αφού έγραψε τα έντεκα πρώτα βήματα, στα οποία κυρίως πρότεινε βιβλία προς έμπνευση και παραδειγματισμό, κατέληξε στο ακόλουθο συμπέρασμα: Read these books and also read Anton Chekhov and Raymond Carver, for one of the two of them is the best writer of the twentieth century. Τα είπε όλα;

Τέλος της άσχετης παρένθεσης. Συνεχίζουμε επί του θέματος. Η Munro, λοιπόν, είναι προσιτή και για έναν ακόμα λόγο. Γράφει στα Αγγλικά, συνεργάζεται με μεγάλα περιοδικά και εφημερίδες και έτσι όλοι εμείς μπορούμε έχουμε πρόσβαση σε ένα μικρό μέρος του έργου της online και δωρεάν. Για του λόγου το αληθές, να πέντε διηγήματά της –με κλικ στις επιλεγμένο απόσπασμα μεταφέρεστε σε ολόκληρο το κείμενό της.

Passion

She could not explain or even quite understand that it wasn’t jealousy she felt; it was rage. And not because she couldn’t shop like that or dress like that but because that was what girls were supposed to be like. That was what men—people, everybody—thought they should be like: beautiful, treasured, spoiled, selfish, pea-brained. That was what a girl had to be, to be fallen in love with. Then she’d become a mother and be all mushily devoted to her babies. Not selfish anymore, but just as pea-brained. Forever.

Face

Ι am convinced that my father looked at me, really saw me, only once. After that, he knew what was there.

Train
The white paint on the house was peeling and going gray. A window with boards nailed across it, where there must have been broken glass. The dilapidated henhouse where she had mentioned the foxes getting the hens. Shingles in a pile. If there was a man on the place he must have been an invalid, else paralyzed with laziness.

Voices

She said something I couldn’t make out. She spoke in a childish voice. She was complaining, the way you complain about something that isn’t fair. You say over and over that something isn’t fair, but in a hopeless voice, as if you don’t expect the thing that isn’t fair to be righted. Mean is another word to be made use of in these circumstances. It’s so mean. Somebody has been so mean.

Amundson
No heat, no light, except what came through a little window I could not reach. It was like being punished at school. Sent to the cloakroom. Yes. The same smell of winter clothing that never really dried out, of boots soaked through to dirty socks, unwashed feet.

Θα βρείτε πολύ εύκολα αρκετά διηγήματά της ακόμα, κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, στο περιοδικό New Yorker. Η επιλογή των παραπάνω είναι λίγο αυθαίρετη αλλά νομίζω κάπως ενδεικτική, τουλάχιστον για τη δουλειά της των τελευταίων ετών.

Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια.

Για μια ακόμα φορά, πάντως, η επιλογή της Σουηδικής Ακαδημίας άφησε μια αίσθηση ξινισμένης φάτσας στο παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό. Είναι αυτή η συμπαθητική κυρία τόσο καλή; Καλύτερη από τον Murakami; Καλύτερη από τον Roth; Φυσικά δεν απαντιέται το ερώτημα. Ισχύει μόνο το εξής: υπάρχουν σε όλον τον προηγούμενο αιώνα καμιά εικοσαριά ίσως λογοτέχνες οι οποίοι πολύ κακώς δεν βραβεύτηκαν, αν τελικά αυτό έχει κάποια σημασία για την ιστορία της λογοτεχνίας. Οι επιλογές της Ακαδημίες πολύ συχνά δεν είναι οι καλύτερες. Αλλά όποιος τελικά παίρνει το Νόμπελ είναι καλός, πολύ καλός. Μέτριοι συγγραφείς ποτέ δεν βραβεύτηκαν. Ετσι κι η Munro. Δεν είναι η καλύτερη συγγραφέας που ζει αυτή τη στιγμή στον κόσμο μας, αλλά είναι καλή. Διαπιστώστε το με τις παραπάνω προτάσεις μας ή αγοράστε τα –don’t judge a book by its cover- βιβλία της που κυκλοφορούν στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

—————————————————————————————————————————————————————————————————

Διαβάστε επίσης:

Η τελευταία φορά που το Νόμπελ Λογοτεχνίας πήγε στις ΗΠΑ: γνωριμία με την Toni Morrison.

Γιατί αφήνουμε βιβλία στη μέση, ακόμα κι αν μας αρέσουν;

—————————————————————————————————————————————————————————————————