Πρέπει να είναι αχώνευτος, ως παρέα. Έτσι μου φαινόταν πάντα. Πολύ «στεγνός», γκρινιάρης, χωρίς χιούμορ. Δεν θα ήθελα να πάω μαζί του για ποτό, αυτό εννοώ. Αλλά επειδή δεν ήταν κιόλας ότι μπορούσαμε να το κανονίσουμε, αυτή μου η εντύπωση δεν με εμπόδιζε απ’ το να του έχω μια τεράστια αδυναμία. Χωρίς να τον θαυμάζω, χωρίς να τον εκτιμώ απεριόριστα. Η λέξη αδυναμία είναι η σωστή. Μια έλξη απ’ τον μύθο του; Μπορεί. Έκατσα και είδα το παραπάνω βίντεο και μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα. Επειδή, όπως θα δείτε σ΄ αυτό το εξαιρετικό μίνι ντοκιμαντέρ, η προσωπική του πορεία είναι σε μεγάλο βαθμό η ιστορία του βρετανικού και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου των τελευταίων είκοσι ετών, η ιστορία πολλών στιγμών που μας έχουν απασχολήσει, εμάς τους βαρεμένους ποδοσφαιρόφιλους, ως σημαντικά γεγονότα της εποχής μας. Θα μου λείψει, φυσικά, αλλά δεν θα γράψω περισσότερα γιατί δεν πέθανε κιόλας, μην το κάνω τόσο δραματικό. Αν και μπορεί να έπρεπε (να το κάνω δραματικό, όχι να πέθαινε) γιατί στο πρώτο παιχνίδι στο Ολντ Τράφορντ χωρίς τον σερ Αλεξ και την τσίχλα του, υποθέτω ότι η συγκίνηση θα είναι μεγαλύτερη από όση τώρα μπορώ να φανταστώ.
Τα Νέα του Βελγίου 
Long live Sir Alex. Σκατά στη Λίβερπουλ.
Με τον καλό τον λόγο πάντα.
Long live sir alex.
Long Live oμως και η Liverpool, Η μόνη ομάδα που στο ημίχρονο ενός τελικού άκουσε τους αντιπάλους να πανηγυρίζουν την διαφαινόμενη κατάκτηση ενός τίτλου και μετά κατόρθωσε να της το αρπάξει από τα χέρια με ιθύνοντα νου αυτόν τον κορυφαίο κλέφτη, τον Ραφα τον Μπενίτεθ!
Ο Μπενίτεθ είναι απ’ τους λιγότερο αγπημένους μου ανθρώπους στο ποδόσφαιρο. Οι ομάδες του είναι πάντα βαρετές.
Iσως ειναι βαρετες αλλα μετρα 4 ευρωπαικους τελικους και πιθανοτατα τριτο ευρωπαικο τροπαιο με τριτη διαφορετικη ομαδα. Τι αλλο να κανει κανεις για να τον πουν επιτυχημενο και να μη ζητανε το κεφαλι του?
Ευρωπαϊκό τελικό είχε κι ο Πεσέιρο. Ευρωπαϊκό τίτλο είχε κι ο Μαλεζάνι.
Ευρωπαϊκό τίτλο δεν έχει ο Βενγκέρ.
Τον σερ Αλεξ δεν τον έκαναν οι τίτλοι και οι τελικοί. Σε 3 δεκαετίες θα μπορούσε να έχει πάρει και περισσότερους. Ο,τι και να κάνει ο Μπενίτεθ δεν θα γίνει ποτέ ένας απ’ τους μεγάλους. Εκτός αν δεν ξέρω κι εγώ τι, αλλά δεν το βλέπω.
Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβε ο Jernesto: σκατά στη Λίβερπουλ. Πολλά σκατά στον Μπενίτεθ. Συμπαθής μόνο εξωγηπεδικά.
Δεν ανηκει στους μεγάλους αλλά δε συγκρίνονται οι 3 ευρωπαικοί τίτλοι με τον έναν και σκέτο τελικό κάποιου Πεσέιρο που βολοδέρνει δεν ξέρω και γω πού. Αλλα δείχνει έστω μια κάποια διάρκεια στα μεγάλα σαλόνια με διαφορετικά οχήματα.
Δεν είπα πως οι τίτλοι έκανα τον κυρ Αλέξη, απάντησα υπέρ της Λίβερπουλ στο κοπρολάγνο μήνυμα του Jorn.
Jernesto μην δίνεις σημασία σ’ αυτόν τον άγριο (τον Jorn).
Για πλάκα τον ανέφερα περισσότερο τον Πεσέιρο -προπονητής στην Μπράγκα πάντως, έπαιξε Τσάμπιονς Λιγκ φέτος.
Αλλά χωρίς πλάκα τον Μπενίτεθ μου φαίνεται όταν τον έφτιαξαν οι ομάδες του και όχι το αντίθετο, μπορεί να κάνω και λάθος.
Παράθεμα: Το σαμπουάν της Απελπισμένης | Τα Νέα του Βελγίου