IMDB: 10 under 7

Μια λίστα με τις 10 καλύτερες ταινίες που στο imdb έχουν βαθμολογία κάτω από 7.

Σπάνια τυχαίνει να διαφωνώ με το imdb. Αν μια ταινία έχει, για παράδειγμα, βαθμολογηθεί με 7,5, συνήθως θα είναι περίπου αυτού του επιπέδου. Και, συνήθως, θα την βαθμολογήσω κι εγώ με 7 ή με 8. Αλλά ακόμα κι αν διαφωνώ με μια βαθμολογία, τις περισσότερες φορές καταλαβαίνω γιατί διαφωνώ. Δηλαδή αν κάποιος βαριέται φρικτά τον Τόλκιν, θα θεωρήσει παλαβό το 8,8 που έχει Η Επιστροφή του Βασιλιά αλλά θα καταλάβει ότι αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει κόσμος που λατρεύει τον Άρχοντα.

Υπάρχει βέβαια το τεράστιο μυστήριο που συνοδεύει την ταινία με την υψηλότερη βαθμολογία στο σάιτ, με αυτό το 9,2 του Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ να είναι πραγματικά ακατανόητο. Αλλά αυτά τα είχαμε πει και παλιότερα.

Εν προκειμένω, θα σταθούμε σε 10 ταινίες που έχουν βαθμολογηθεί με λιγότερο από 7 –με το 7 στο imdb να είναι το ψυχολογικό όριο για να θεωρήσεις μια ταινία άξια θέασης. Η παρακάτω λίστα είναι προφανώς υποκειμενική και είναι όλες ταινίες που μου αρέσουν (τουλάχιστον τους έβαλα πάνω από 7) αλλά προσπάθησα να έχω και ένα αντικειμενικό κριτήριο. Δηλαδή να συμπεριλάβω ταινίες που είναι αντικειμενικά περίεργο ότι έχουν χαμηλή βαθμολογία. Δεν είναι ειδικού ενδιαφέροντος, δεν προκαλούν ακραία συναισθήματα και δεν είναι ιδιαίτερα παλιές: έχω επιλέξει της τελευταίας εικοσαετίας για να υπάρχει ένας κοινός τόπος στα κριτήρια γιατί είναι λογικό να βαθμολογήσεις διαφορετικά μια ταινία του ’40 που την βλέπεις εξήντα χρόνια μετά και διαφορετικό μια ταινία που πιθανότατα είδες στο σινεμά.

Δεν θέλω να πω (απαραίτητα) ότι οι παρακάτω ταινίες είναι αριστουργήματα και δεν θέλω να αποκαλύψω τρομερά κινηματογραφικά μυστικά που μόνο εγώ έχω καταλάβει. Απλώς καταθέτω την απορία μου και «αποδίδω δικαιοσύνη» για δέκα ταινίες (προφανώς υπάρχουν κι άλλες) που πήραν την κάτω βόλτα και δεν έπιασαν την βάση του 7.

Πάμε να δούμε τις ταινίες καταλήγοντας στην πιο «αδικημένη» βάσει βαθμολογίας.

Liberty Heights (1999) – Imdb: 6,9

Μπήκε οριακά στη λίστα καθώς μπορεί τον άλλο μήνα να φτάσει στο 7 (δεν μπορεί στην πραγματικότητα) και να είναι άκυρη η επιλογή. Το είχα δει ένα βράδυ πριν χρόνια στην τηλεόραση και είχα κολλήσει. Ο Μπάρι Λέβινσον σκηνοθετεί μια πολύ γλυκιά ταινία ενηλικίωσης, έχοντας στο πρώτο πλάνο μια εβραϊκή οικογένεια που ζει στη Βαλτιμόρη στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Στέκεται αρκετά σε ζητήματα διάκρισης αλλά αυτό που πετυχαίνει δεν είναι ένα βαθύ κοινωνικό σχόλιο. Το Liberty Heights είναι μια ζεστή ιστορία για τις ανησυχίες της εφηβικής ηλικίας, την δυσκολία της κοινωνικοποίησης, την ατομική πάλη. Πρωταγωνιστεί ο Έιντριεν Μπρόντι λίγα χρόνια πριν γίνει γνωστός με την οσκαρική επιτυχία του Πιανίστα. Δεν είναι η καλύτερη ταινία του Λέβινσον (υπάρχει και το Sleepers) αλλά είναι χαρακτηριστική της στρέιτ σκηνοθεσίας του και της έξυπνης ματιάς του γύρω από τις μικρές στιγμές της κοινωνίας των Ηνωμένων Πολιτειών.

How to Kill Your Neighbor’s Dog (2000) – Imdb: 6,8

Εντελώς άγνωστη ταινία στο Ελληνικό κοινό και πραγματικά απορώ γιατί, όπως απορώ και για τον βαθμό της στο imdb. Δηλαδή μάλλον έχω άδικο εγώ γιατί δεν εξηγείται αλλιώς. Σκηνοθετημένη από τον επίσης άγνωστο Καναδό Μάικλ Καλέσνικο, μια κωμική-κοινωνική ταινία που εστιάζει στη ζωή ενός μάλλον επιτυχημένου συγγραφέα, ο οποίος όμως είναι ένα τέρας αντικοινωνικότητας και γκρίνιας –μεγάλο μέρος της γκρίνιας του στρέφεται για τον σκύλο του γείτονα. Ο Κένεθ Μπράνα που πρωταγωνιστεί, είναι ένας ήρωας γουντιαλενικού τύπου, ευφυής και σπαστικός, μανιώδης καπνιστής, ωραίος να τον βλέπεις, δύσκολο να σκέφτεσαι ότι κάνεις παρέα μαζί του. Τέλος πάντων, μιλάμε για μια ταινία σφιχτοδεμένη, γρήγορη, έξυπνη, αστεία, ιδιαίτερα ευχάριστη. Οκτώ της έχω βάλει για να καταλάβετε.

Wilbur Wants to Kill Himself (2002) – Imdb: 6,8

Την Λόνε Σέρφιγκ την ξέρουμε κυρίως επειδή σκηνοθέτησε το An Education και το One Day. Τώρα που το σκέφτομαι δυο ταινίες πολύ ίδιες μεταξύ τους, όσον αφορά στην αισθητική και την κουλτούρα τους. To Wilbur Wants to Kill Himself είναι πιο σκοτεινό, πιο μουντό. Ο ήρωας του τίτλου, ο Γουίλμπουρ, είναι ένας δυσλειτουργικός αυτοκτονικός νεαρός που ζει μαζί με τον αδερφό του, σε μια βαριά ατμόσφαιρα που ορίζεται απ’ τον φόβο ή την επιθυμία του θανάτου. Κάπου εκεί εμφανίζεται η Άλις (προσωπική αδυναμία η Σίρλεϊ Χέντερσον), μπαίνει στη ζωή των δυο ανδρών και αρχίζει σταδιακά να διαμορφώνεται μια κατάσταση αισιοδοξίας. Μην φανταστείτε γέλια και χαρές, ήρεμα πράγματα. Η Σέρφιγκ ρίχνει τη ζαριά της τραγωδίας, την παίρνει πίσω και στο τέλος την ξαναρίχνει και φέρνει εξάρες. Με την αυτοπεποίθηση κάποιου που επιβάλλεται στη μοίρα, γεγονός σκηνοθετικά αξιοθαύμαστο.

Cassandra’s Dream (2007) – Imdb: 6,7

Στην μετά Match Point εποχή, ο Γούντι Άλεν συνεχίζει να πειραματίζεται με τα όρια ενός ηθικού διλήμματος. Ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και ο Κόλιν Φάρελ, αδέρφια μεταξύ τους, σκέφτονται να διαπράξουν ένα έγκλημα ώστε να φτιάξουν μια και καλή τις ζωές τους. Σταδιακά η ιδέα εκλογικεύεται. Πόσο κακό είναι να κάνεις καλό στον εαυτό σου; Πόσο εύκολο είναι να σκοτώσεις; Πώς μπορείς να ζήσεις με τις ενοχές σου; Το Όνειρο της Κασσάνδρας είναι μια σπουδαία ταινία. Σε ενοχλεί και σε πιέζει, σε τσιτώνει. Και δεν σε λυτρώνει καθόλου. Σε αφήνει να βασανίζεσαι. Σε προβληματίζει. Δεν μπορώ να καταλάβω το 6,7. Και παίζει και η Χέιλι Άτγουελ.

The Good Shepherd (2006) – Imdb: 6,7

Είχα πάει στο σινεμά για να το δω. Θυμάμαι να βγαίνω από την αίθουσα πιστεύοντας ότι ο Ντε Νίρο (ως σκηνοθέτης) και ο Ματ Ντέιμον (ως πρωταγωνιστής) θα σαρώσουν στα Όσκαρ (δεν ήταν καν υποψήφιοι) και ότι η ταινία θα γίνει κλασική, ως μια σπουδαία αμερικάνικη ενδοσκόπηση για την εξωτερική της πολιτική κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Πρόκειται για την ιστορία της CIA, ελαφρώς διαστρεβλωμένη και ελαφρώς επηρεασμένη από το Harlot’s Ghost του Νόρμαν Μέιλερ. Μια αργή, μεθοδική και ατμοσφαιρική αναπαράσταση του ψυχροπολεμικού κόσμου. Δεν ξέρω και πάλι γιατί πέφτω τόσο έξω. Ειδικά στην κατηγορία του spy film θεωρώ ότι είναι απ’ τις κορυφαίες που έχουν γυριστεί ποτέ και από όλες τις ταινίες της λίστας εδώ υπάρχει η μεγαλύτερή μου ένσταση, η μεγαλύτερη απόκλιση της προσωπικής μου άποψης απ’ την βαθμολογία του σάιτ. Στα ελληνικά αποδόθηκε ως ο Καθοδηγητής, σε περίπτωση που σας θυμίζει κάτι.

Summer of Sam (1999) – Imdb: 6,6

Δεν ξέρω αν συμπαθώ τον Σπάικ Λι, έχω δει πολλές ταινίες του που δεν μου άρεσαν, έχω δει και αρκετές που μου άρεσαν. Το Καλοκαίρι του Σαμ μου φαινόταν πάντα η καλύτερη δουλειά του. Μόνο εμένα μάλλον. Περισσότερο κι απ’ το 25th Hour, περισσότερο κι απ’ το Malcolm X. Ένας δολοφόνος περιπλανιέται στη Νέα Υόρκη και σπέρνει τον πανικό κατά τη διάρκεια του καυτού καλοκαιριού του 1977. Ο Λι δημιουργεί ένα παρανοϊκό σύμπαν γεμάτο έχθρες, κόντρες, κακή αισθητική, φτώχια, προβλήματα, οριακούς χαρακτήρες και, κυρίως, κυριευμένο απ’ τον φόβο. Τον φόβο γενικώς. Βλέποντας το Καλοκαίρι του Σαμ ζεσταίνεσαι και φοβάσαι. Ένας καταπιεστικός ρεαλισμός που δεν επιβραβεύεται με το 6,6. Δεύτερη παρουσία στη λίστα απ’ τον Έιντριαν Μπρόντι, ξανά για ταινία που έπαιξε το 1999. Κοίτα να δεις.

The American (2010) – Imdb: 6,4

Στιλιζαρισμένη περιπέτεια με τον Τζορτζ Κλούνεϊ να τριγυρνάει στον Ιταλικό βορρά για μια τελευταία κομπίνα (κλασικό) πριν αλλάξει ζωή και δει τον κόσμο με άλλο μάτι. Ωραία πλάνα, χαριτωμένα τοπία, συμπαθητικές ανατροπές στην ιστορία, καλός ο Κλούνεϊ, γοητευτικές ιταλίδες, ενδιαφέρον φινάλε. Δεν θεωρώ ότι είναι η πιο αδικημένη ταινία στη λίστα (το 6,4 βέβαια είναι πολύ λίγο και όντως την αδικεί) αλλά είναι κλασική ταινία που αρέσει και βρίσκει εύκολα κοινό που θα της βάλει ένα 7 ή ένα 8 ελαφρά τη καρδία. Είναι μια καλή, ποιοτική περιπέτεια που βλέπεται ευχάριστα χωρίς να είναι καθόλου βαρετή. Έχει βέβαια κάποια κενά και δεν είναι και κάποιο φαινόμενο πρωτοτυπίας αλλά, ξέρω κι εγώ, το Taken έχει 7,9.

Young Adam (2003) – Imdb: 6,4

Στον Νεαρό Αδάμ τα πάντα ξεχειλίζουν από την υγρασία και μισοκρύβονται πίσω απ’ την ομίχλη. Η ατμόσφαιρα πάνω στο παρακμιακό ποταμόπλοιο που διασχίζει την Σκοτία είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της ταινίας –αν σας αρέσουν και οι βαριές βρετανικές προφορές έχετε κάνει την τύχη σας. Η χαμηλή βαθμολογία οφείλεται φαντάζομαι στο ότι η ταινία είναι κάπως αργή και ότι ακόμα και όταν εμφανίζονται τα στοιχεία του εγκλήματος δεν πιάνει ρυθμούς CSI. Αλλά αυτό δεν γίνεται στο πλαίσιο της αδυναμίας του ΜακΚένζι να φτιάξει μια γρήγορη αστυνομική περιπέτεια στα σκοτσέζικα λασπόνερα αλλά επειδή δεν θέλει. Επειδή το ζητούμενο στον Νεαρό Αδάμ είναι να σε παρασύρει στον βούρκο του και την παρακμή του, στη σκόνη του, την υγρασία και την ομίχλη του, να πάρει τα μυστικά σου και να τα ρίξει στο ποτάμι, να μην αφήσει ίχνος ελπίδας επιβίωσης για καμία σπουδαία αγάπη. Και αυτό το καταφέρνει αξίζοντας κάτι πολύ περισσότερο από το 6,4. Πολύ ωραίο καστ επίσης: Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Πίτερ Μάλαν, Τίλντα Σουίντον, Έμιλι Μόρτιμερ.

Reality Bites (1994) – Imdb: 6,4

Όχι, δεν είναι άλλη μια κλασική ρομαντική κομεντί των nineties. Δεν είναι άλλη μια χαζοχαρούμενη, γλυκούλα ταινία όπου στο τέλος κερδίζει πάντα η αγάπη. Το Reality Bites είναι η ταινία που περιέγραψε κινηματογραφικά την Generation X. Εικοσάρηδες που ψάχνουν τα πατήματά τους στην μεγάλη πόλη και δυσκολεύονται να διαχειριστούν τα καινούρια παγκόσμια όνειρα, δεν αναγνωρίζουν το παλιό κοινωνικό μοτίβο, παρακολουθούν την νέα τεχνολογική επανάσταση, ορίζουν απ’ την αρχή τον εαυτό τους. Δεν είναι μια βαθιά κοινωνιολογική μελέτη αλλά είναι μια εύστοχη αποτύπωση, τυλιγμένη με τον χαριτωμένο μύθο του έρωτα και της νεότητας. Και είναι η καλύτερη στιγμή της Γουινόνα Ράιντερ, στο πρόσωπό της οποίας, με κάποιον μαγικό τρόπο, εμφανίζονται όλα τα όνειρα μιας γενιάς: και αυτά που πέτυχαν και αυτά που χάθηκαν.

The Men Who Stare at Goats (2009) – Imdb: 6,3

Μπορεί τελικά να φταίει ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Τρίτη ταινία που παίζει σ’ αυτή την λίστα. Και να φανταστείτε ότι η ενδέκατη ταινία που «κόπηκε» απ’ τη λίστα ήταν το Scenes of sexual nature όπου επίσης παίζει ο ΜακΓκρέγκορ. Τέλος πάντων. Το The Men Who Stare at Goats, εκτός απ’ τον πιο επικό τίτλο όλων των εποχών (βρείτε μου έναν καλύτερο) είναι μια πολύ ευχάριστη μαύρη κωμωδία, μια παράλογη ιστορία για ένα πειραματικό πρόγραμμα διαλογισμού σε μια στρατιωτική μονάδα των ΗΠΑ. Παίζει περίπου όλο το Χόλιγουντ (ΜακΓκρέγκορ, Κλούνεϊ, Σπέισι, Μπρίτζες), υπάρχουν ατάκες του τύπου «we must be the first superpower to create super powers» και σκηνές άπειρης βλακείας. Είναι μια πολύ πολύ αστεία ταινία που φτιάχτηκε για να αποκτήσει καλτ διαστάσεις, κάτι που σημαίνει ότι ίσως στο μέλλον εκτιμηθεί. Το 6,3 είναι παράλογα χαμηλό. Ντροπή παιδιά.