Κάπου εκεί στα 2005 χρόνια μετά Χριστόν, τρεις φίλοι ηθοποιοί έβαλαν τις βάσεις για να γίνουν cult τηλεοπτικοί ήρωες. Βασιζόμενοι σε μια σεναριακή ιδέα σχετική με το «πως είναι να λες ψέματα στον κολλητό σου ότι έχεις καρκίνο με σκοπό να τον πείσεις δόλια να σου δανείσει λίγη ζάχαρη για τον καφέ» δημιούργησαν το magnus opus τους: To γνωστό με το όνομα “It’s always sunny in Philadelphia” sitcom. Και κατά αυτόν τον τρόπο εγένετο χιουμοριστική αποκάλυψις –ιδιαιτέρως δε από τη δεύτερη σεζόν του και έπειτα.
Το γενικό στήσιμο της σειράς θα σας παραπέμψει σε πολλές γνωστές άλλες τέτοιες, περισσότερο δε –προσωπικά μιλώντας- συγκεκριμένα σε αυτήν που κοσμεί τον τίτλο αυτού του post. Μια παρέα φίλων λίγο πάνω-λίγο κάτω από τα πρώτα –άντα είναι ιδιοκτήτες μιας ιρλανδέζικης Pub στη Φιλαδέλφεια. Ο αυταρχικός λεβεντομαλάκας Mac, ο πραγματικά βλαμμένος Charlie καθώς και τα –συναγωνιζόμενα σε ωραιοπάθεια και κόμπλεξ- αδέρφια Dee και Dennis προσπαθούν να ζήσουν το αμερικάνικο όνειρο τους με μοναδικό εφόδιο τα λιγοστά λεφτά που τους φέρνει η επιχείρησή τους. Φευ, η καλοπέραση απαιτεί αρχικά σκληρή εργασία και η παρέα είναι διατεθειμένη να κάνει οτιδήποτε άλλο πάρα να στρωθεί στη δουλειά. Στην αρχή της 2ης σεζόν –όπου αρχίζει και η πραγματική απολαυστική κατρακύλα- στη «συμμορία» προστίθεται και o κος Reynolds aka Ντάνι Ντε Βίτο. O μπαμπάς του Dennis και της Dee, ο επιτυχημένος επιχειρηματίας Frank που αποφασίζει να παρατήσει τη μάνα τους για να έρθει πιο κοντά στα παιδιά του. Αφήνει το μεγάλο σπίτι, τα λεφτά, τη μεγάλη ζωή για να βάλει ένα χεράκι με το μπαρ και να καταλήξει να συγκατοικεί με τον πιο «βρωμύλο» της παρέας Charlie. Θέλει απεγνωσμένα να κυλιστεί στα τάρταρα της white trash πραγματικότητας των τέκνων του. Και τα καταφέρνει –τελικά- καλύτερα από όλους.
Γιατί η εν λόγω παρέα είναι πραγματικά οι χειρότεροι. Ο πάτος του τελευταίου βαρελιού. Κατεστραμμένοι εγωπαθείς αποτυχημένοι της ζωής μπανιστιρτζήδες. Θα πρόδιδαν τη μάνα τους για μια μπουκάλα ουίσκι. Τόσο χαλασμένοι που θα πηδούσαν την γκόμενα του κολλητού τους μόνο και μόνο για να μπορούν να του πουλήσουν μούρη το άλλο πρωί. Θα έκλεβαν το μωρό σας για να το βάλουν να δουλεύει «σκλάβος» σε τηλεοπτικές διαφημίσεις. Θα πουλούσαν τη ψυχή τους στο διάβολο για δέκα δευτερόλεπτα τηλεοπτικής δόξας.
Και ο Nτάνι ντε Βίτο στον ρόλο του απεχθέστερου λατρεμένου χαρακτήρα που κυκλοφορεί σήμερα. Τόσο βδελυρός παρτάκιας, τόσο δήθεν και τόσο εκμεταλλευτής που θες να τον αγκαλιάσεις μεθυσμένος και παραμιλώντας, φτύνοντας σάλια να του πεις: «Ναι, ρε φίλε, σ’αγαπάω».
Μιλάμε για μια χιουμοριστική σειρά που δεν έχει ιερό, δεν έχει όσιο, δεν έχει όριο. Στα επεισόδιά της διακωμωδούνται οι καρκινοπαθείς, οι τοξικομανείς, οι cross dressers, οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, οι διανοητικά καθυστερημένοι, οι έγχρωμοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι ψυχικά διαταραγμένοι, τα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης, οι αιμομίχτες, μα πάνω από όλα διακωμωδείται –με τον υστερικότερο δυνατό τρόπο- το σάπιο American dream. Οποιαδήποτε πουριτανική αξία έχει προβληθεί ποτέ γίνεται φύλλο και φτερό στα αδίσταχτα νύχια της “The gang”. Βγάζουν το πιστόλι τους το γεμάτο “tequila bullets” και τινάζουν τα μυαλά στον αέρα του politically correct.
Γι’ αυτό και αγάπησα προσωπικά τη σειρά. Γι’ αυτό και συνειδητοποίησα πόσο σιχαίνομαι πραγματικά τα «Φιλαράκια».
Ναι, σίγουρα, υπήρξε έξυπνη σειρά. Ναι, όντως έβγαζε γέλιο. Όμως –κατά την άποψη μου- υπήρξε πάντοτε φριχτά politically correct. Φριχτά όμως. Σκέφτομαι κάθε φορά που η κυριακάτικη ελληνική τηλεόραση με ανάγκασε να μην αλλάξω κανάλι ελλείψει επιλογών. Κάθε φορά που ξύπνησα μετά από ξενύχτι σε σπίτι φίλων και όλοι μαζί χαίρονταν, πάρα πολύ, που είναι μεσημέρι και πίνοντας καφέ θα μπορούσαμε να δούμε “Friends”. Κάθε περίπτωση που κάποιος θέλησε να μου βάλει στο youtube best off του Ross και της παρέας του. Τα σκέφτομαι και θέλω να τσακίσω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Αρχικά ήθελα να κάνω αυτό το post ένα είδος άτυπου debate μεταξύ των δύο αυτών sitcom με τίτλο: “And the winner is ?”. Αλλά, όχι, αποφάσισα πως δεν. Εγώ καταθέτω εδώ την προσωπική μου αλήθεια και μονάχα αυτή. Το μόνο που θα ήθελα να δω από τα «Φιλαράκια» είναι ένα επεισόδιο που καλεσμένοι θα ήταν το cast του “It’s always sunny in Philadelpheia”. Ώστε να δω το κωλοδιαμέρισμά τους να γίνεται μπουρδέλο, να κρασάρουν οι ήρωές μου στα ξενέρωτα πάρτι τους, να βάζουν φωτιά στον Joey για να σπάσουν πλάκα και ο Frank –ακα Ντε Βίτο- Reynolds να τους μοιράζει ναρκωτικά, να τους κάνει κωλοδάκτυλα και να τους εκμεταλλεύεται σεξουαλικά.
Το “It’s always Sunny in Philadelpheia” μου άνοιξε τα μάτια. Με έκανε να καταλάβω το αγνό ανόθευτο μίσος που νιώθω για την πανηλίθια εκνευριστική Phoebe, τις μαλακισμένες γκριμάτσες του Chandler, την –καλή μόνο ως cougar- Monica, τον σπασαρχίδη Ross και τη Jennifer Anniston που παίζει τον εαυτό της. Μα πάνω από όλα για την απόλυτη σιχασιά που νιώθω για το εκατό τοις εκατό politically correct χιούμορ της σειράς.
Μπορείτε τώρα όλοι οι στρατευμένοι θεατές των “Friends” να πυροβολήσετε αυτό το post στα comments. Είμαι έτοιμος. Έχω ταμπουρωθεί κρατώντας την αλήθεια του αγαπημένου μου sitcom στα χέρια και πιστεύοντας ακράδαντα πως o Mac, o Charlie, η Dee, ο Dennis –μα πάνω από όλα ο αγαπημένος Frank- θα έρθουν “to the rescue”.
Σκατά αιώνια στα «Φιλαράκια».
Τα Νέα του Βελγίου 
«Καταστρεμμένοι εγωπαθείς αποτυχημένοι της ζωής μπανιστιρτζήδες.»
Προφίλ στο facebook έχουνε; Την αγαπώ αυτή την γραμμή, και μου φαίνεται θ’ αγαπήσω και τη σειρά.
Να δεις τη σειρά, θα γίνουν ήρωες σου.
Jorn, σε θαυμάζω. Άνοιξες τους ασκούς του Αιόλου- το ξέρεις και αγέρωχος προχωράς(άσε τα ταμπουρώματα τώρα). Σε θρέφει το δίκιο της αλήθειας σου και η πίστη σου σ’ αυτήν. Πόσες και πόσες φορές δεν έχω χαμογελάσει συγκαταβατικά σε αστειάκια που ξεκινούν «ρε θυμάστε εκείνο το επεισόδιο Friends που…»Αρκεί νομίζω- όσο για την σειρά σου τεφαρίκι, φαίνεται.
Αυτή η συγκατάβαση η αναγκαστική είναι που μου έχει εκτρέψει το «μίσος για Φιλαράκια» όλα αυτά τα χρόνια.
Επειτα από συστάσεις πριν από κανένα χρόνο είχα δει τα πρώτα 4-5 επεισόδια του IASIP αλλά το βαρέθηκα. Δεν του έδωσα δεύτερη ευκαιρία αν και ξέρω ότι σε τέτοιου τύπου σειρές οφείλεις να δίνεις δεύτερες ευκαιρίες, διαφορετικά δεν θα είχα δει ποτέ ούτε το Community ούτε το Office και συνεπώς θα ήμουν λιγότερο ευτυχισμένος στη ζωή μου.
Αυτό που με ενόχλησε ήταν ότι απ’ την πρώτη στιγμή ένιωθα ότι υπάρχει ένας υπέρτιτλος που έλεγε «αυτή η σειρά είναι το αντίθετο απ’ τα Φιλαράκια, τίποτα από όσα θα δείτε δεν είναι politically correct». Μου φάνηκε με άλλα λόγια, εξαιρετικά επιτηδευμένη. Ισως επειδή είδα μόνο 4-5 επεισόδια, όπως ανέφερα, ίσως επειδή είμαι «στρατευμένος» οπαδός των Φιλαρακίων.
Και μετά από αυτόν τον πρόλογο, περνάω στη βασική γραμμή υπεράσπισης, ταμπουρωμένε Jorn, που δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αιχμή για το IASIP που ουσιαστικά δεν έχω δει. Δεν πιστεύω λοιπόν ότι τα Φιλαράκια είναι τόσο politically correct όσο λες. Ποτέ δεν το πίστευα όλες τις φορές που το άκουσα -και δεν είναι λίγες. Πόσο διαφορετική ήταν η ζωή του μέσου νεοϋορκέζου φλώρου τη δεκαετία του ’90; Προσαρμοσμένη στα τηλεοπτικά δεδομένα η σειρά θα ήταν άστοχο να είναι οτιδήποτε άλλο, θα ήταν παράταιρο οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες να μην φέρονται με τον τρόπο που αξιολογείς ως politically correct. Μπορείς να πεις ότι βαριέσαι το περιεχόμενο, ότι σου τη σπάει η Φοίβη (κι εμένα μου τη σπάει) και ότι δεν σου κάνει το χιούμορ τους –δεκτό, αλλά επειδή δεν σου ταιριάζει προσωπικά, όχι επειδή είναι politically correct.
Τα υπόλοιπα πυρομαχικά μου τα κρατάω για τη συνέχεια.
Julia, στρώσου δες Φιλαράκια κι άσε τα κόλπα.
Καταρχάς να πω πως τα «Φιλαράκια» πιστεύω ότι είναι καλή σειρά για αυτό που είναι.
Ο μέσος Νεοϋρκέζος ίσως είναι έτσι. Ο μέσος σπουδασμένος και λευκός μάλλον κάπως έτσι είναι. Αμφιβάλλω βέβαια πως αυτός είναι ο μέσος όρος. Όπως αμφιβάλλω ότι τα «Υπέροχα πλάσματα» -σειρά που μου άρεσε- δείχνει τον μέσο Αθηναίο. Περισσότερο τον μέσο Αθηναίο που εμείς έχουμε συνηθίσει να συναναστρεφόμαστε. Και όχι τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων που έχει άλλα ενδιαφέροντα, άλλους στόχους, ίσως και άλλα -πιο πικρά- προβλήματα.
Αυτό δεν το λέω από τη σκοπιά του Underground unpolitically correct μάγκα. Ίσα ίσα πρέπει να παραδεχθώ πως υπάρχουν ένα κάρο πολτικώς ορθά θεάματα που απολαμβάνω. Εδώ πέρασα καλά βλέποντας το αηδιαστικά politically correct Avatar του James Cameron. Έναν ύμνο στη σαπουνόπερα επικών διαστάσεων.
Απλά όταν το θέμα έρχεται στις κωμωδίες, προτιμώ -σχεδόν θέλω πια- να έχουν χαρακτήρα που αποδομεί. Δε λέω προφανώς ότι το IASIP έχει την αξία των Monty Python ή ενός θεατρικού του Ντάριο Φο. Απλά πιστεύω ότι κατάγεται από τη μεγάλη του «Τρελού θηριοτροφείου» σχολή. Ειρωνεύεται πικρά την πραγματικότητα, τόσο που την δείχνει όπως πραγματικά είναι. Με σπάνιες εκλάμψεις ευτυχίας.
Σε αντίθεση πιστεύω με τα «Φιλαράκια» όπου στος τέλος της ημέρας προκρίνουν τις αξίες της φιλίας, του εφηβικού έρωτα, του κυνηγιού του ονείρου με τρόπο που τις κάνει να είναι πιο πεζές από πεζοδρόμιο.
Τα «Φιλαράκια» καλά έκαναν και, ναι, είχαν πανέξυπνο concept. Δε λέω πως ήταν επιπέδου «7th Heaven» – το αντίθετο. Γι’αυτό και πιστεύω πως έχει αξία μια συζήτηση επί του θέματος.
Σε τελική ανάλυση, ίσως μερικά χρόνια πριν η ζωή της παρέας του Ross, να μου φαινόταν πιο οικεία. Τώρα πια μου φαίνεται απόλυτα ξένη. Θα ήλπιζα να αντιμετωπίζω μια πραγματικότητα σαν τη δική τους -όπως συνέβαινε μέχρι πριν από καμιά τετραετία για όλους μας.
Το IASF από την άλλη πια μου φαίνεται οικείο -όσο τρελό και αν είναι. Οι «δεν έχω στον ήλιο μοίρα χαρακτήρες του» μου φαντάζουν πιο πραγματικοί. Και στην υπερβολή του μου φαίνεται περισσότερο ρεαλιστικό. Και, ναι, σαφώς όχι πολιτικά ορθό όπως μου φαίνονται -πια- τα Φιλαράκια.
Ο Ντεβίτο μοιάζει με τον Βέγγο στην φωτό της κεντρικής σελίδας ή όχι;
Επίσης εδώ δεν βλέπω τι γράφω γιατί μου βγάζει κάτι άλλα γράμματα επάνω, όχι δικά μου. Παράνοια.
Νομίζω δεν ισχύει. Ο Θανάσης Βέγγος έμοιαζε πάντα αξιαγάπητος. Ο Ντε Βίτο στο IASP μοιάζει λατρεμένος μέσα στην απόλυτη σιχαμάρα που σου προκαλλεί.
Διαβάζω λοιπόν το κομμάτι του Jorn και βγαίνω για τσιγάρο. Μόλις το ανάβω, έρχεται μια συνάδελφος κρατώντας το δικό της. «Πωπώ, υγρασία έχει σήμερα», λέει. «Θα γίνουν τα μαλλιά μου φουντωτά όπως της Μόνικα, σε εκείνο το επεισόδιο, το έχεις δει; Sally; Τι με κοιτάς έτσι παιδάκι μου; Sally;».
Θέλεις να πεις που η Μόνικα ήταν σαν την Νταΐνα Ρος.
Δεν είστε φίλαθλοι εσείς. Χούλιγκανς είστε. Χούλιγκανς.
Ούτε εγώ έχω άποψη για το IASIP. Και αυτό γιατί μετά τα friends σταμάτησα να βλέπω χιουμοριστικές σειρές. Βαριέμαι…
οπότε καταλαβαίνεις jorn, ότι ανήκω στους στρατευμένους θεατές friends…και συμφωνώ με τον jimmy ως προς το politically correct. Δεν είναι η σειρά politically correct, αλλά οι χαρακτήρες (αν βγάζει νόημα αυτό που λέω). Εκτός από τη Φοίβη (κι εμένα μου τη σπάει) που ακριβώς επειδή ξεφεύγει από το πρότυπο της γενιάς της, περιθωριοποιείται σε ένα βαθμό.
Δεν έχω όρεξη όμως, μετά το σχόλιο του Sally, να συνεχίσω την ανάλυση για το τι είναι κ τι δεν είναι τα Friends. Ποια άλλη σειρά έχει καταφέρει να το κάνει αυτό? Πείτε μου. Πάνε σχεδόν δέκα χρόνια που έχει τελειώσει κ ακόμη αναφερόμαστε σε επεισόδιά της (εντάξει, εκτός από εσάς Jorn κ Julia).
Sally cone, αρνούμαι να πιστέψω ότι συνέβη αυτό που περιγράφεις στην πραγματικότητα.
Nube, εγώ ακόμα αναφέρομαι στη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου. Συχνά λέω: «Σταμάτα να μιλάς σαν τη Σελήνη».
Πόντος
Καταλαβαίνεις jorn ότι είναι άλλο να αναφέρεσαι σε ένα χαρακτήρα μιας σειράς και άλλο να θυμάσαι ολόκληρο επεισόδιο +τις ατάκες που έλεγε ο χαρακτήρας. (Βοηθάει βέβαια και το γεγονός ότι σου έχει κάνει κλύσμα τα επεισόδια το σταρ τόσα χρόνια…)
Eντάξει και εγώ στην υπερβολή του το είπα.
Παρόλα αυτά θες να σου θυμίσω ολόκληρες ατάκες από ολόκληρα επεισόδια από το «Ρετιρέ» του Δαλιανίδη;
Πόντος
Πέρα από τους πόντους που μοιράζεις απλόχερα, εσύ έχεις άποψη επί του θέματος;
χαχα – το βρακί μόλις έγραψε στο τουίτερ:
Είδα ένα κορίτσι με μαύρο δερμάτινο παντελόνι κι αμέσως θυμήθηκα τον ρος.
Νομίζω ότι με αυτό του τουιτάρισμα, το Βρακί του Νταρθ, μας κάλυψε και τους δύο.
Jorn, όταν παραπάνω είπα «μέσος», το είπα έχοντας στο μυαλό ότι μιλάμε για το πώς ο μέσος νεοΰορκέζος ή αθηναΐος ή οτιδήποτε προσαρμόζεται σε έναν τηλεοπτικό χαρακτήρα κωμικής σειράς.
Επίσης δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο απ’ τους Monty Python και το Office UK και λέγοντάς το αυτό δεν ξέρω αν φαίνεται περίεργο που μου αρέσουν τόσο τα Φιλαράκια. Θέλω να πω ότι μου αρέσει το κάπως πιο αποδημητικό χιούμορ, αλλά δεν με χάλασε ποτέ το πιο στρέιτ χιούμορ των φιλαρακίων. Αλλά μπορεί να παίζει ρόλο που είμαι και λίγο απ’ αυτούς: προ μηνών κατάπια μέσα σε ένα τριήμερο τις 4 σεζόν του Coupling (ψέματα είπα, τις τρεις σεζόν, την τέταρτη δεν χρειάζεται καν να την κατεβάσετε, είναι απαίσια, σε αντίθεση με τις 3 πρώτες που είναι έπος).
Τέλος, τιμή και δόξα στο σταρ που μας έκανε κλύσμα τα φιλαράκια και έφτιαξε τον πιο διαδεδομένο τηλεοπτικό θεσμό των παιδιών της ηλικίας μας.
Αφού αρχίσαμε τα συνθηματικά: Φωτιά και τσεκούρι στο Σταρ, σκατά στα κυριακάτικα μεσημεριανά της νεότητάς μας.
Γεια σας, δεν έχω διαβάσει ακόμα τις τοποθετήσεις σας, επανερχομαι, σας αγαπώ
Τιμή και δόξα στον Johny Plunders που μας αγαπάει.
Πάντως σε ποαπ κάλτσουρ θέματα, δημοφιλία και αξία δεν είναι αναγκαστικά συνώνυμα. Αλλιώς θα μας άρεσε το Gangnam Style επειδή (με έμφαση το «επειδή») είναι το διασημότερο γιουτούμπ βίντεο έβερ. Μήπως και τα Φιλαράκια ένα βάιραλ πράγμα είναι τελικά; Δεν ξέρω. Στον εγκέφαλό μου, του αρέσει να τα μασουλάει όταν βαριέται. Και αυτό ούτε είναι κοπλιμέντο, ούτε δεν είναι.
Γεια σας, επανήλθα, κι έχω να δηλώσω τα εξής:
Jorn, μετά την αναφορά σου στο Avatar σταμάτησα να σε παίρνω στα σοβαρά. Όχι μόνο για σειρές και ταινίες, νομίζω γενικά. Και μάλιστα, όχι που είπες καλή γνώμη, που αν είναι δυνατόν, όχι, που έκανες καν την αναφορά. Βασικά, σταμάτησα να παίρνω τον εαυτό μου σοβαρά πια που αναγκάστηκα να το σχολιάσω. Σιχάθηκα προς πάσα κατεύθυνση.
Ούτε καν η επική αναφορά σου στο 7th Heaven δεν το σώζει. Φαντάσου.
Nube, όχι δεν βγάζει νόημα το «δεν είναι η σειρά politically correct, αλλά οι χαρακτήρες». Είναι σαν να λες ότι αν φας τοστ με χαλασμένο ζαμπον, ότι δεν έπαθες δηλητηρίαση από το ζαμπόν, αλλά από το τοστ. Ζήτω η παράνοια; Ζήτω, θα απαντήσω μονος μου στον εαυτό μου.
Και τώρα η θέση. Προφανώς δεν μπορώ κι εγώ να σύγκριση για το πόσο politically correct είναι το IASIP, αφού δεν το έχω δει. Το να συζητάτε όμως το ίδιο για τα Φιλαράκια είναι λίγο περίεργο γενικά, για δύο λόγους.
Ο ένας είναι ότι έχουμε μια περίεργη ιδέα για τα φιλαράκια, ακριβώς λόγοω του ότι παίζονται 5 επεισόδια μέσα σε κάθε Σαββατοκύριακο τα τελευταία 15 χρόνια περίπου. Αυτό σημαίνει ότι αν σου άρεσαν λίγο, αυτό γινόταν θεσμός, μια ευχάριστη ενασχόληση με το φαγητό. Και δύσκολα πια ξεχωρίζεις την ποιότητα της σειράς από το θεσμό. Από την άλλη, αν δε σου άρεσε πολύ, σου γινόταν κλύσμα και το σιχαινόσουν πάλι περισσότερο από ότι έπρεπε.
Ο άλλος είναι ότι συγκρίνετε δύο σειρές που οι εκκινήσεις τους έχουν δέκα χρόνια διαφορά. Το political correctness του ενός και του άλλου κρίνονται από την εποχή τους. Δε χρειάζεται να σας τα λέω εγώ αυτά, σπουδαγμένα παιδιά είστε.
Τα Friends είχαν ξύλινα πόδια να φεύγουν σε τζάκια, είχαν κατουρήματα σε πόδια, γκέι και λεσβιακούς γάμους, ψησίματα ανταγωνίστριας να ξυρίσει τα μαλλιά της, πολλή συζήτηση για σεξ και περιόδους με πολλή λεπτομέρεια, αρκετό βρισίδι (μέσα σε πλαίσια) που χανόταν στη μετάφραση, κι άλλα πολλά. Συγκρίνετέ τα αυτά με σειρές του ’94, όχι του 2005. Και λάβετε υπόψην ότι (πιστεύω) τα φιλαράκια έσπρωξαν το χιούμορ προς το πιο κάφρικο, για αυτό και βλέπουμε κάτι (απολαυστικότατα) σημεία και τέρατα σήμερα.
Στο παρόν κόμεντ συνέδραμε και η aim. Ευχαριστούμε aim.
πόντος (και στην aim) και για την ανάλυση και για το τοστ!
Πόντος στον πόντο σου nube, έτσι για την αγάπη!
Χρειάζεται προσπάθεια ωστόσο για να διακρίνεις μειονότητες στο πρώτο πλάνο μιας κωμωδίας με λευκούς, νέους, εμφανίσιμους πρωταγωνιστές, που βλέπουν το ποτήρια μισογεμάτα. Με δεδομένη δε την ύπαρξη σειρών σαν το Cosby Show ή το Fresh Prince ήδη από το ’84 και το ’90 (μας άρεσαν, δεν μας άρεσαν είναι άλλο θέμα), τα Φιλαράκια μπορεί και να τα πήγαν πίσω τα πράγματα. Ή τουλάχιστον να μην τα πήγαν τόσο μπροστά όσο ο Seinfeld λίγο πριν ή το Southpark λίγο μετά.
Τώρα θα μου πείτε, έλεος, ένα sitcom είναι, όχι κοινωνιολογική έρευνα. Δίκιο θα έχετε, θα παραμένει όμως αναπάντητο το γιατί τα περισσότερα sitcoms μοιράζονται τα χαρακτηριστικά των Friends. Γιατί ρε παιδί μου δεν υπάρχουν και πολλά που έστω ένας πρωταγωνιστής τους, είναι λίγο διαφορετικός, λίγο μουτζωμένος από το θεό. Είναι ας πούμε ταυτόχρονα και ανεπιτήδευτα πακιστανός, άσχημος, παράλυτος, gay, οροθετικός, παλαιοκομουνιστής, δυσλεκτικός και ΑΕΚ.
Δυσλεξικός… δυσλεξικός… δυσλεξικός γαμώ τη μπουτάνα.
Sally σε εκτιμώ κατά τ’άλλα, απλώς ήθελα να δώσω έμφαση. One love.
Απ’ την άλλη βέβαια, Johny Plunders και Aim, το Monty python’s flying circus γυρίστηκε το 1969, αφού αναφέρατε ημερομηνίες. Αρα μπορεί να παίζει ρόλο το πότε φτιάχτηκε τι αλλά ίσως όχι και τόσο.
Επίσης στο παράδειγμα με το τοστ, μπορεί το ψωμί είναι μπαγιάτικο ή η μαγιονέζα να είχε μείνει εκτός ψυγείου, δεν είναι απαραίτητο να φταίει το ζαμπόν.
Ενα τοστ ζαμπόν μαγιονέζα παρακαλώ.
κι ένα τυρί μαγιονέζα για μένα.
Sally, όταν μιλάς για Cosby Show και Fresh Prince, να εχεις στο μυαλό σου ότι είναι (επίτηδες) το ίδιο μονόχρωμα με τα φιλαράκια. Αυτά που λες είναι σωστά, περίπου, αλλά στην ουσία κανένα sitcom ποτέ δεν ήταν αρκετά απαλλαγμένο από στερεότυπα.
Jimmy, μιλάμε για sitcom, αμερικάνικο πράγμα, συγκεκριμένο είδος. Αν είναι να πιάσουμε και τον αριστοφάνη, να ρίξουμε τα πάντα όλα μέσα στην συζήτηση και να δούμε όλη την ιστορία παντού σαν μια ευθεία γραμμή εξέλιξης, πάμε άντε.
Επίσης, το ζαμπόν φταίει, το έθεσα σαν αξίωμα στο παράδειγμα, δεν προσέχεις.
Sally, Jimmy, you pulled a Monica.
Ρε γίνεται πάρτυ εδώ! Μόνο «ένα τυρί μαγιονέζα» πρόκαμα να διαβάσω και… μου άνοιξε η όρεξη και που να πάρει πρέπει να πάω να κάνω ποδήλατο τώρα… Τελικά αποκεντρωθήκαμε για απόψε;
Παίζουν Αντρέες ρε Jackson. Χρόνια πολλά σε όποιον Αντρέα διαβάζει!
Δυστυχώς απουσίασα πάνω στην κορύφωση της μάχης.
Ευτυχώς ο Sally Cone δημιούργησε πάλι κλίμα διαμάχης, γιατί κάτι εκεί με τις αγάπες και τα τοστ πήγε να γίνει γλυκούτσικο αυτό το αγνό γεμάτο ανεξήγητο μίσος post.
Επανέρχομαι, λοιπόν, για να καταθέσω εκ νέου επιχειρήματα -αφού πρώτα «χαιρετίζω» το σύντροφο Sally Cone.
Δέχομαι, μέχρι ενός βαθμού, το θέμα της διαφοράς έτους δημιουργίας για τα δύο αυτά sitcom. Χωρίς όμως αυτό να είναι αρκετό. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι απλά τα 90s ήταν η υπέρτατη φούσκα της τηλεόρασης. Καθώς η γκλαμουριά άρχισε να φθίνει και οι τηλεοπτικές σειρές μοιράια κοίταξαν προ άλλα μονοπάτια. Όχι, το IASF, δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα.
Αλλά ένα κάρο «σειράρες», από το Lost μέχρι τους Sopranos βγήκαν στα 00s και δεν είμαι σίγουρος ότι το οφείλουν στα 90s. Ισως οφείλουν την ποιότητά τους στην αλλαγή του μέσου που λέγεται τηλεόραση, ίσως και στο σαφέστατα χαμηλότερο επίπεδο των σειρών της εποχής. Δηλαδή δε νομίζω ότι απλά η τηλεόραση κάνει το ένα βήμα μετά το άλλο και γίνεται καλύτερη. Πιθανόν, οι δεκαετίες να διαφέρουν.
Αντίστοιχα θα έλεγα ίσως συμβαίνει και με τα μουσικά ρεύματα. Δύσκολα θα με πείσει κάποιος πως η σημερινή jazz είναι «καλύτερη» των 50s. Δύσκολα πως το μυθιστόρημα εσωτερικού μονολόγου περνάει την καλύτερη φάση. Έτσι, έχω την αίσθηση, ότι ζούμε την χρυσή εποχή των σειρών τώρα. Ενώ ζήσαμε τη χρυσή εποχή για το ροκ στα 70s και τώρα δεν περνάει νομίζω την πιο δημιουργική του φάση.
Αυτά τα πολλά επί του χρονικού επιχειρήματος. Μπορώ να συγκρίνω τους Arctic Monkeys με τους Fuzztones; Τους Mastodon με τους Mettalica; Τηρουμένων των αναλογιών ίσως ναι.
Επίσης ισχύει ότι τα «Φιλαράκια» είχαν ένα κάρο «μη politically correct» φάσεις, απλά έχω την αίσθηση ότι απόλυτα politically correct χαρακτήρες έπεφταν σε μη politically correct καταστάσεις. Σε αντίθεση με τους χαρακτήρες του IASF που και politically correct δεν του λες και το τραβάνε για να δημιουργήσουν κωλοκαταστάσεις ακόμα και εκεί που δεν υφίστανται.
Πολύ σεξ, πολύ βρισίδι, γκέι γάμους, πολλά ευτράπελα είχε και το «Safe Sex» -με το οποίο έχω γελάσει αρκετές φορές- αλλά δε νομίζω ότι το λες μη πολιτικά ορθό.
Αντίθετα λίγο βρισίδι, καθόλου σεξ και αρκετές κουβέντες για τον έρωτα έχει το «Ας περιμένουν οι Γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη, αλλά μάλλον ήταν εκτός του πολιτικά ορθού κανόνα.
Τώρα, βέβαια, γιατί να ακούσετε κάποιον που διασκέδασε με το Avatar και γέλαγε με το Safe Sex. Εγώ δε θα τον άκουγα. Θα τον έβριζα. Θα του έλεγα: «Τράβα κατούρα μας ρε ρεζίλι».
Επίσης για το τέλος. Johnny Plunders μη μας το παίζεις υπεράνω και διαλεκτική «κυρία». Παραδέξου το. Σκίζεις το βρακάκι σου για τα «Φιλαράκια».
Johnny, η νέα διάσταση του τοστ που ανέφερα δεν έχει να κάνει με το δικό σου παράδειγμα, δεν σε αμφισβητώ. Αφήνω όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο να έχει δίκιο σε αυτό που έλεγε η Nube, αν το θυμάται κανείς.
Jorn, η τηλεόραση δεν έχει προοδεύσει σε σχέση με τη δεκαετία του ’90. Το ότι έχουν προοδεύσει οι σειρές της δεν μπορεί να μην βασίζεται στο γεγονός ότι υπήρξαν δέκα σειρές το 90 και το 80 που έβαλαν τις βάσεις. Μια από αυτές ήταν και τα Φιλαράκια.
Sally, υπάρχουν σειρές με καθόλου ιδανικούς πρωταγωνιστές αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις η παρουσία τους είναι λίγο επιτηδευμένη νομίζω. Ωστόσο μπορείς να τσεκάρεις το Parks and recreation.
Συμπερασματικά: τα Φιλαράκια πληρώνουν (α) ότι αρέσουν σε όλο σχεδόν τον κόσμο και αυτό για αρκετούς, έστω και υποσυνείδητα, δεν είναι θελκτικός παράγοντας και (β) ότι ειδικά στο τέλος της δεκαετίας του ’90 λατρεύαμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να κολλάμε την ταμπέλα «αμερικανιά» σε οτιδήποτε παρουσίαζε μια όμορφη εικόνα της Αμερικής.
Jorn, με κάλυψε ο Jimmy λίγο πολύ, αν και με πιο ευγενικό τρόπο από ό,τι θα ήθελα.
Jimmy, θες να αναλύσεις την παραβολή του τοστ v2.0 εκ νέου για να δουμε με ποιον τρόπο μπορεί να είχε δίκιο η nube;
Μου δίνεται η αίσθηση ότι ότι και να πω, ξεκινάτε με το αξίωμα ότι αποκλείεται να μη μου αρέσουν τα Φιλαράκια επειδή θεωρώ ότι είναι υπερβολικά politically correct και ότι υπάρχουν διάφοροι άλλοι υποσυνείδητοι λόγοι που με οδηγούν εκεί.
Ο τιτλος του ποστ ειναι «Σκατά στα Φιλαράκια»
το ποστ του τοστ, το’ χουμε κάνει…
Εγώ ομολόγησα και στο ποστ ότι δε θα είμαι αντικειμενικός….
Και επίσης, υπάρχει η περίπτωση να εύχομαι «σκατά» επειδή όντως με κούραζε πάντα το γεγονός ότι μου φαίνονταν υπερβολικά politically correct και όχι για κάποιον άλλο λόγο.
Και τι ειναι αντικειμενικότητα;
Τοστ Νο2: μπορεί μια σειρά να μην είναι politically correct αλλά να είναι κάποιο απ’ τα συστατικά της, αυτό έλεγε η Nube. Μπορεί να είναι οι χαρακτήρες της, τα σκηνικά της, η θεματολογία της. Το ζαμπόν της, το ψωμί της, η μαγιονέζα της. Δεν είναι όλο το τοστ «χαλασμένο», απλώς μπορεί αν του φταίει κάτι που μπορεί να μην του χαλάει τελικά τόσο πολύ τη γεύση.
Δεν ξέρω αν το πιστεύω αυτό.
Κι από την άλλη μπορεί οι πιο καινούριες σειρές να έχουν και πίκλα, και πια να μην σου αρέσει κάποια παλιά σειρά επειδή έχεις συνηθίσει να βάζεις πάντα πίκλα στο τοστ σου.
Πω πω. Μπήκε και η πίκλα στο παιχνίδι, γαμήθηκε η φάση.
Χωρίς να χρειαστεί να φθάσουμε σε φιλοσοφικές θεωρήσεις εννοιών, θα δώσω ένα απλό παράδειγμα για το τι θεωρώ ότι μπορεί να οριστεί αντικειμενικότητα σε σχέση με την τηλεόραση.
Ένα ρεάλιτι που προσβάλλει την ιδιωτικότητα, προσβάλλει τη νοημοσύνη των θεατών, που προσβάλλει την ανθρώπινη υπόσταση των συμμετεχόντων -ακόμα και αν εκείνοι βρίσκονται εκεί με τη θέλησή τους- θα έλεγα πως θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε αντικειμενικά κακό.
Μια σειρά σαν τα Φιλαράκια που εκτός από επιτυχημένη, αναμφισβήτητα κρίνεται ως έξυπνη και αρκετά πρωτοπόρα, δε μπορεί να χαρακτηριστεί αντικειμενικά κακή. Υποκειμενικά ίσως και για όποιους λόγους.
Κοινώς, θα κατηγορούσα κάποιον που βλέπει ρεάλιτι και υποστηρίζει την ποιότητά τους επειδή θεωρώ πως πρόκειται για θέαμα -αντικειμενικά- χαμηλής ποιότητας.
Δε θα κατηγορούσα κάποιον που βλέπει τα Φιλαράκια και ας έχω τις χίλιες αντιρρήσεις για αυτά -σε υποκειμενικό, κατά κύριο λόγο, επίπεδο.
Αυτά για το αντικειμενικά «καλό» ή «κακό» της υπόθεσης που είναι ένα θέμα.
Το αν είναι politically correct ή όχι είναι άλλο θέμα.
Και μπορεί σαφέστατα κάτι να είναι politically correct και να έχει ποιότητα.
Η πίκλα δεν είναι και πολύ politically correct πάντως όταν μιλάμε για ένα τοστ.
Επίσης έχει καταλάβει κανείς γιατί ο jorn επιμένει να γράφει IASF το IASIP;
για το τοστ χωρίς τυρί τι έχεις να πεις?
Εδώ έχω γράψει politically uncorrect αντί για incorrect.
Στο IASF κολλάς;
Εαν δεν το έχετε καταλάβει ακόμη, έχω καλπάζουσα δυσλεξία.
ή για δυσλεξία ή για τοστ θα μιλάμε…
πυρετόστ αυτό το πόστ
Κι από την άλλη, αφενός η αισθητική κι αφετέρου η ιδιωτικότητα είναι αξίες μιας συγκεκριμένης κοινωνίας όπως έχει διαμορφωθεί, άρα ο όρος αντικειμενικότητα does not apply. Αντικειμενικά καλή τηλεόραση σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να είναι αυτή που δεν παραπλανεί το θεατή με κατασκευασμένες καταστάσεις και πλοκές, και κοιτάει την πραγματικότητα κατάματα.
Ή σε ένα τρίτο σύμπαν αντικειμενικά καλή τηλεόραση θα μπορούσε να είναι αυτή που δείχνει μόνο συνταγές για πίκλες.
Συνταγες ΓΙΑ πίκλες ή συνταγές ΜΕ πίκλες; Εχει μεγάλη διαφορά ξέρεις.
Εννοείς ότι το πρώτο σημαίνει «συνταγές που να μπορούν να μαγειρέψουν μέχρι και οι πίκλες»;
Ναι, αυτό.
Αφού η αντικειμενικότητα does not apply, φαντάζομαι αντικειμενικότητα περί του «όχι καλού» φόνου δεν υφίσταται.
Γιατί να είναι αντικειμενικά κακή η παιδοφιλία άλλωστε;
Σε ένα παράλληλο σύμπαν πάντα.
Καταλαβαίνεις πως το λέω στην υπερβολή του…
Εδώ θα έπρεπε να παρέμβω, αλλά… όχι.
Μαρκήσιε, θα σου τα πω εσένα το βράδυ.
Τώρα γιατί είσαι σπαζοκέφης ρε Jorn;
Κοίτα οι κολλητοί μου με φωνάζουν «γριά», σου λέει κάτι αυτό;
Γκράννυ
Οτι ζηλεύεις που τα φιλαράκια είναι εκεί γύρω στα τριάντα.
Δε ζηλεύω. Απλά, σιχαίνομαι τις νεαρές ηλικίες.
Μέχρι που να πάω κ να έρθω του δώσατε και κατάλαβε, βλέπω. Νιώθω λίγο πολύ σαν πήγα τραγικά καθυστερημένη σε πάρτυ κ πέτυχα τους μίσους σε αφασία και τους άλλους μισούς πάνω στο ξέρασμα.
Θα κάνω λοιπόν και γω πως διασκεδάζω μόνη μου λέγοντας το εξής: η pc των Friends έχει να κάνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο με την ανεκτικότητα της σειράς απέναντι σε ορισμένες ομάδες, που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ρατσιστικά, με χαρακτηριστικότερο πχ την στάση όλων απέναντι στο ζευγάρι των λεσβιών. Ναι, οκ pc είναι ο, τι ή σχεδόν ο,τι προβάλεται σε τηλεόραση, σινεμά κτλ. μόνο που το περιεχόμενο του όρου ποικίλλει ανάλογα με το πως κάθε κοινωνία επιλέγει να τον προσδιορίσει: για τις ΗΠΑ πχ pc είναι η υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και για την Ελλάδα το να μην θίγεται η Εκκλησία και οι ήρωες του ’21(κ όχι δεν εννοώ πως στις ΗΠΑ είναι κατ’ανάγκην καλύτερα ούτε καν πιο προοδευτικά). Αυτά και για να μην ξεχνιόμαστε σκατά στο star και στα φιλαράκια του.
Στη Ν.Σμύρνη αδέρφια μου, σήμερα γιορτάζει ο Τζίμης! εγώ μένω πίσω να φυλάω τα σύνορα.
Λοιπόν, τώρα που σηκωθήκατε από τις θέσεις σας και κατευθύνεστε προς την έξοδο, είναι ευκαιρία να ανέβω στο πόντιουμ μπας και καταφέρω έτσι να πω την τελευταία λέξη. Είναι κάτι που μου αρέσει, ειδικά άμα έχω γκουγκλάρει στα κρυφά μερικά πραγματάκια.
Εδώ, εδώ, εδώ και εδώ λοιπόν, βρήκα ότι αμερικάνικες σειρές όπως το «All in the family» ή η «Roseanne» και λίγο το «Married with children», καταπιάστηκαν με θέματα όπως δυσλειτουργικές οικογένειες, blue-collar οικογένειες, παχυσαρκία, καταραμένη φτώχεια, καταραμένη ασθένεια, αλκοολισμό, ντραγκζ, εγκυμονούσες έφηβες, αυνανισμό (αγαπημένο θέμα -για επιπλέον τίτλους οι ενδιαφερόμενοι ας επικοινωνήσουν), ενδοοικογενειακή βία, πόλεμο του Βιετνάμ, φυλή και τάξη, φεμινισμό, lgbt δικαιώματα και το έκαναν αξιοπρεπώς. Ενίοτε κατάφεραν και να λογοκριθούν από το κανάλι τους.
Ειδικά για τα φυλετικά, ανακάλυψα ένα αρθράκι που υποστηρίζει ότι τόσο τα αμιγώς black όσο και τα μικτά sitcoms, από τα τέλη ‘90s και μετά, άρχισαν να παίρνουν μια κατηφόρα, που ακόμα να τελειώσει. Σήμερα, υπαινίσσεται το άρθρο, τηλεοπτικά μιλώντας, η μαύρη και η λευκή κουλτούρα, μοιάζουν οριστικά ανίκανες να αναμιχθούν γιατί η συνύπαρξή τους, δεν φαίνεται και τόσο πετυχημένη ή λειτουργική.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, στα Φιλαράκια μπορείς να αποδώσεις πολλές αρετές, πρωτοπορία στις real-life conflicts όμως, ε, ίσως και να μπορείς, αλλά με πολύ ρέγουλα. Νομίζω ότι περισσότερο λιμάραν ή ψαλίδισαν κάποια θέματα, βάζοντάς τα σαν κοινωνικό γαρνίρισμα, σαν footnote, θέματα όμως που είχαν ήδη φανεί στο γυαλί και δεν τα έφεραν οι έξι φίλοι στο τραπέζι.
Θα έφτανα κιόλας να ερμηνεύσω σαν βασικό συστατικό της επιτυχίας τους, το ότι για όνομα του θεού, στην ουσία τα παιδιά κλεισμένα σε γυάλα είναι και μόνο επειδή οι γυάλες είναι διαφανείς μπορείς να δεις και τι γίνεται απ΄ έξω, ίσως και να το καλωσορίσεις, ειδικά αν μεταφραστεί σε αύξηση των θαυμαστών κατά ένα κοινωνικό γκρουπ ακόμα. Θα μπορούσα, ναι θα μπορούσα, να φτάσω να πω ότι χωρίς το πολύ ωραίο ντεκόρ (το θυμόμαστε όλοι και με αρκετές λεπτομέρειες), χωρίς την αίσθηση του ευχάριστα άχρονου (εκτός από πραγματολογικά στοιχεία π.χ. walkman, το σενάριο σπάνια θα βοηθήσει τον ιστορικό του μέλλοντος να μαντέψει την επικαιρότητα πλάι στην οποία παιζόταν η σειρά), τα Φιλαράκια δεν θα έκαναν μέχρι τώρα τα νούμερα που κάνουν. Αλλά τα τελευταία δεν μπορώ να τα αποδείξω, παρά μόνο στον εαυτό μου, που καμιά φορά με πιστεύει, καμιά φορά όχι.
Εγώ σε πίστεψα από την πρώτη στιγμή.
καλα ολα αυτα και ευστοχη η παρατηρηση για το πολιτικαλι κορεκτ στα φιλαρακια, αλλά έτσι όπως παρουσιάζεις την άλλη σειρά, το always sunny in philadelphia, μου δινεις τη χειροτερη εντυπωση. απο ποτε ειναι ενδιαφερουσα, αστεια ή καυστικη αλλη μια αμερικανικη σειρα-παραληρημα, που εξαντλει το χιουμποριστικο της σκοπο, που ειναι κ ο μονος, σε πληθος διακωμωδήσεων περιστατικών ανθρωπινης δυστυχιας οπως η τοξικομανια η ψυχικής ασθένειας, οπως η νοητικη υστερηση… δεν ειναι καπως κακογουστο..? (το γεγονος οτι συμμετεχει στο καστ ο ντε βιτο ισως ειναι μια δελεαστικη αναφορα κ ισως ο συγκεκριμενος ηθοποιος να σωζει την κωμωδια ολοκληρη, τελικα) παντως εμενα με μπερδεψες!
Βασικό στοιχείο, όντως, είναι ο Ντε Βίτο. Δίχως αυτόν, λογικά, η σείρα θα μπάταρε επικίνδυνα προς την απόλυτη κακογουστιά.
Το χιούμορ απέναντι σε ευπαθείς κοινωνικά ομάδες (οροθετικούς/ες, ψυχικά ασθενείς) προφανώς και είναι δίκοπο μαχαίρι.
Εξηγώ, πως το βλέπω, κάτι που δεν έκανα στο post: Το να μην κάνεις κανείς χιούμορ απέναντι σε ευπαθείς ομάδες μπορεί να είναι και φαρισαϊσμός. Όταν κάποιος φίλος πετάξει κάμια αρλούμπα ή έχει μόνιμα ταραγμένες αντιδράσεις, με ευκολία του λέμε «καλά ρε σχιζοφρενείς είσαι;» ή «τρελός είσαι;». Εκεί, εκείνη τη στιγμή δε μας περνάει από το μυαλό πως πιθανόν κάποιος στη παρέα, είτε να είναι ο ίδιος ψυχικά ασθενείς -εν κρυπτώ όπως συνηθίζεται- ή να έχει στον στενό οικογενειακό κύκλο του μια τέτοια περίπτωση. Θα μπορούσα να φέρω αρκετά τέτοια παραδείγματα. Το πλέον κλασικό παράδειγμα: όταν κάποιος κλέψει σε επιτραπέζιο ή χαρτιά λέμε, συχνά, «μην κάνεις πουστιές».
Όταν πούμε όμως ένα ανέκδοτο σχετικό με ευπαθείς ομάδες είμαστε άμεσα κακόγουστοι; Ενώ όταν στην καθημιλουμένη χρησιμοποιούμε άπειρες εκφράσεις μειωτικές για αυτές τις ομάδες όχι; Δεν το νομίζω προσωπικά.
Φυσικά μπορεί μια χιουμοριστική δημιουργία που στοχεύει μονίμως να σατυρίσει τους κοινωνικά αδύναμους να είναι τρομέρα κακόγουστη. Προσωπικά δε βρίσκω το ΙΑSIP τέτοια -το αντίθετο. Και αυτό διότι οι χαρακτήρες που κάνουν χοντρό αστεία με τις εν λόγω ομάδες, δεν το κάνουν αφ’ υψηλού αλλά όντας και εκείνοι στον πάτο της κοινωνικής αλυσίδας – μια θέση που τους προσδίδει η κοινωνία, όπως η κοινωνία και το κράτος, δυστυχώς, θεωρεί τις οροθετικές πόρνες ανθρώπους χωρίς δικαιώματα. Το ελληνικό παράδειγμα είναι τρανό.
Για να απαντήσω συνοπτικά στο «αλλη μια αμερικανικη σειρα-παραληρημα, που εξαντλει το χιουμποριστικο της σκοπο, που ειναι κ ο μονος, σε πληθος διακωμωδήσεων περιστατικών ανθρωπινης δυστυχιας οπως η τοξικομανια η ψυχικής ασθένειας, οπως η νοητικη υστερηση»
Πιστεύω ότι εκεί έρχεται το θέμα της ποιότητας του χιούμορ. Η εν λόγω σειρά για μένα τηρεί τα προσωπικά μου στάνταρ. Οπότε μπορώ να την ανεχθώ. Το δίκοπο μαχαίρι στην περίπτωση της δικιάς μου αισθητικής τείνει προς το θετικό πρόσημο. Για κάποιον άλλον είναι πολύ πιθανό να τείνει προς το αρνητικό.
Απλά μου φαίνεται άδικο να θεωρείται de facto κακή σειρά μια σειρά με τα χαρακτηριστικά που ανέφερες.
Παράθεμα: Pop culture παραλήρημα για τις ομάδες του NΒΑ | Τα Νέα του Βελγίου
πραγματικα δεν μπορω να πιστεψω πως υπαρχουν τετοια ατομα σαν κι εσενα σ’αυτο τον κοσμο. εισαι αρρωστος. περνα μια βολτα απο τον ψυχιατρο, φιλε μου…
Και να πεις πως δεν το έχω κάνει; Μία και δύο; Αλλά κάθε φορά καταλήγουν είτε ευγενικά να μου λένε «φύγε από εδώ, δε θα μας τρελάνεις εσύ» ή να με κυνηγάνε με τουφέκι. Τι να το κάνεις; Κάποιοι είμαστε ανίατες περιπτώσεις. Καταραμένοι.
Παράθεμα: Μαθήματα αμερικανικής κωμωδίας | Τα Νέα του Βελγίου