Δεν το πίστευα, δεν ξέρω, δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος

Πριν χρόνια είχα ακούσει τη διήγηση μιας υπέροχης αν και μάλλον τραγικής μεθυσμένης ιστορίας. Γνωστός μπάρμαν και μπαρόβιος της νήσου Μυτιλήνης -και ενώ όλοι τον είχαν συνηθίσει να παρευρίσκεται στους νυχτερινούς διονυσιασμούς- εξαφανίστηκε για δύο ολόκληρες μέρες.

Όταν μετά από 48 ώρες ενεφανίσθη σε αθλία κατάσταση –βρώμικος, αναμαλλιασμένος και με το στόμα τσαρούχι- σε τοπικό καφενείο, ερωτηθείς από τους θαμώνες και φίλους «Που ήσουνα ρε μαλάκα, ανησυχήσαμε» απάντησε κοφτά: «Το Leaving Las Vegas, με τον Nicolas Cage, το έχετε δει;». Ο πιο σινεφίλ της παρέας απάντησε «Ναι» -για να ακολουθήσει στα καπάκια η δεύτερη ερώτηση του εν λόγω μπαρόβιου.

«Το έχεις δει, έτσι; Θυμάσαι εκεί που ο Cage ξερνάει και χτυπιέται στον νιπτήρα της κουζίνας»;

-Ε, εκεί ήμουνα.

 

Στους χθεσινούς εορτασμούς για τον ένα χρόνο από την ίδρυση των «Νέων του Βελγίου» ήμασταν όλοι εκεί –οι πιο στενοί φίλοι. Μάλιστα, μιλώντας επί προσωπικού, βρήκα ξανά ανθρώπους που είχα χάσει για μήνες –εξαιτίας της εξαφάνισης μου από προσώπου γης λόγων των φανταρικών υποχρεώσεών μου. Μικρή παρένθεση εδώ για να αναφωνήσω: Σκατά στον στρατό και τις μαλακίες που μας βάζει να κάνουμε. Αυτές, λοιπόν, οι συνθήκες αύξησαν τη διάθεση μου να χαθώ σε μια ομίχλη καπνού και αφρού μαύρης μπύρας. Και, όχι, δεν ήπια παραπάνω από ότι συνηθίζω. Και έχω αποκτήσει πάγιες συνήθειες –καλώς ή κακώς.

Ήταν, δυστυχώς, όμως αρκετό. Σήμερα προσπαθώντας να ανακαλύψω τι συνέβη, τηλεφώνησα στον κολλητό μου που και αυτός βγήκε γρήγορα off, έχοντας πιει λιγότερο και εκείνος από ότι συνηθίζει. Δε μπορούσαμε –επί της ουσίας- να βρούμε τη λύση του μυστηρίου. Να υπογραμμίσω εδώ το γεγονός πως και οι δύο είμαστε πρόσφατα απολυθέντες στρατιώτες.

Οπότε, καλά εγώ , που χρόνια τώρα έχω κερδίσει διάφορους περιπαιχτικούς –και σοβινιστικούς θα μπορούσε να ειπωθεί- χαρακτηρισμούς από φίλους όπως: «ευαίσθητο στομαχάκι», «λουλού», «φλώρος», «γκομενίτσα» και λοιπά. Ο άλλος όμως; Που τον τραβάμε συνήθως από τη μπάρα στην οποία γαντζώνεται σαν λυσσασμένη γάτα; Που για να τον κερδίσει το αλκοόλ πρέπει να γίνει μάχη μέχρι εσχάτων; Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως έχοντας μεταχρονολογημένη στρατιωτική κατάθλιψη οι άμυνες μας είναι μειωμένες.

Και εδώ έρχομαι στη μόνη προσωπική αλήθεια που έχω να καταθέσω για τη χθεσινή βραδιά. Δεν το πίστευα το πόσο καταστράφηκα και έχοντας πιει μόλις τέσσερις μπύρες. Δε ξέρω τι έγινε, θυμάμαι δυστυχώς τον εαυτό μου να λέει σε όλους «Πολύ ‘χου’ πρέπει να δείχνω» και για τίποτα δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος.

Φανταστείτε κάποιο club στο Manchester στα τέλη της δεκαετίας του 80΄. Όπου κοπέλα εφηβικής ηλικίας βγαίνει για πρώτη φορά να διασκεδάσει. Η χαρά της δεν περιγράφεται, είναι κάτι το μαγικό, η αρχή μιας υπέροχης ιστορίας. Άμαθη από ξύδια όμως και με καταπιεσμένη –έφηβη γαρ- ψυχολογία πίνει και όσο είναι όρθια όλα είναι μια χαρά. Μετά κάθεται σε καρέκλα. Και ο κόσμος θολώνει. Αρχίζει να πιστεύει ότι κάτι της ρίξανε στο ποτό. Τρομάζει και αγχώνεται. Νυστάζει και το σύμπαν της γίνεται ένα κακόβουλο ον. Οι άνθρωποι γύρω της δαίμονες με μαύρες ουρές βγαλμένοι από τις πιο ακραίες φαντασίες του William Blake. Αισθάνεται πως κάποιος, κάτι θέλει να την κατασπαράξει. Πως είναι αβοήθητη, πως κάποιος θέλει να τις κάνει κακό, κάποιος ίσως την δείρει, πιθανότατα να τη βιάσουν. Και σίγουρα δεν θα καταφέρει να φθάσει σπίτι της σώα.

Ε, εκεί ήμουνα χθες στο τέλος της βραδιάς.