Ο ιός Έμπολα, με τον οποίο παλεύει τον τελευταίο χρόνο η Ουγκάντα, εξαπλώθηκε στην πρωτεύουσά της, όπου και ανακοινώθηκαν οι πρώτοι πέντε νεκροί. Στην πρωτεύουσα του Λίβανου, εφτά νεκροί και δεκάδες τραυματίες από τις οδομαχίες, που βαθύτερη αιτία, λέει, είναι η διάχυση του εμφυλίου της Συρίας στις γύρω χώρες. Όλα αυτά χτες. Νωρίτερα μέσα στον Οκτώβριο, οι Pussyriot καταδικάστηκαν με δίκη-εξπρές λίγο πολύ γιατί την είπαν στον Πούτιν, ο γεροντότερος Πολωνός που πέρασε από Άουσβιτς πέθανε στα 108, ο πρόεδρος της Κολομβίας άρχισε να τα βρίσκει με τους FARC, τη μεγαλύτερη ομάδα ανταρτών της χώρας. Πόσα από αυτά έχουμε ακούσει;
Οι εξωτερικές ειδήσεις ποτέ δεν ήταν το δυνατό σημείο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Πάντα μας έφταναν πολύ λίγες, και τώρα που τα δικά μας προβλήματα είναι τόσο μεγάλα, και μάλιστα ενώ είμαστε και μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος των άλλων, δε μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα από τα όσα συμβαίνουν εκτός των πυλών.
Είναι μια κάπως φυσική διαδικασία. Όταν κάποιος περνάει μια προσωπική κρίση, σταματάει να σκέφτεται οτιδήποτε άλλο και δύσκολα θα ακούσει κάποιου άλλου τη χαρά ή το πρόβλημα, θέλοντας να συζητήσει μόνο τα δικά του. Όλο αυτό προκαλεί μια εσωστρέφεια που μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Αυτό που θέλει εκείνη τη στιγμή να είναι να κλειστεί στο σπίτι για να λύσει αυτά που τον απασχολούν. Ο κόσμος όμως ενός ανθρώπου (και ενός λαού, για να θυμόμαστε το παράλληλο) μπορεί να μικρύνει, μέχρι να καταλήξει να είναι το σπίτι του, ή ακόμα χειρότερα το δωμάτιο ή το μπάνιο του. Μπορεί κάποιος να μείνει αποκλεισμένος, μέχρι αυτός ο κλειστός χώρος να είναι όλος ο κόσμος του, και τα άσχημα και υπέροχα που συμβαίνουν εκεί έξω να μην υπάρχουν για αυτόν. Μέχρι το πρόβλημά του δεν είναι τόσο το πρόβλημά του, όσο ο μύθος που έχει φτιάξει γύρω από το πρόβλημά του. Οι φίλοι του που τον επισκέπτονται τότε αποκτούν δύο ρόλους, να συζητήσουν μαζί του ευθέως μέχρι να περάσει ή να λυθεί η κρίση αυτή, αλλά και να του κρατήσουν την επαφή με τα εγκόσμια. Πολλές φορές αυτοί οι ρόλοι χωρίζονται και ανά άτομα.
Πλέον στην καθημερινότητά μας δεν ακούμε πολλά περισσότερα από αυτά που έχουν να κάνουν με την κρίση, ή όσα απορρέουν από αυτήν. Ακούμε κάθε μέρα για μέτρα, για συναντήσεις κορυφής, για ρατσισμό, για αστυνόμευση, για εθνικισμό. Είναι όσο σημαντικά όσο νομίζουμε ότι είναι, αλλά επειδή είναι σοβαρά δεν πρέπει να ξεχνάμε και το να είμαστε άνθρωποι, να ασχολούμαστε και με κάτι πέρα από το δικό μας πρόβλημα. Και με τίποτα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο δεύτερος ρόλος είναι σημαντικός, η σύνδεση δηλαδή με τον έξω κόσμο, η υπενθύμιση ότι δεν έχουμε να χάσουμε μόνο τις δουλειές μας, αλλά και το πλούσιον της ψυχής μας. Η προσπάθεια να μην κάνουμε την εσωστρέφεια να μας πνίξει.
Αυτό είναι τα Νέα του Βελγίου.
// Σκίτσο Νίκος Ροβάκης (roniblue7@hotmail.com) //
Τα Νέα του Βελγίου 
Πολύ ωραία τα έγραψες Johnny.
Να προσθέσω, όσον αφορά στην πρώτη παράγραφο, ότι δεν είναι μόνο αρνητικής σημασίας τα νέα που δεν μαθαίνουμε. Η εσωστρέφειά μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε σπάνια μας ενδιαφέρουν και τα ευχάριστα.
Κόψτε ρε τις ειδήσεις του Star. Με 200 χώρες εκεί έξω, είναι που είναι μεταφυσική η έννοια “sufficient news feed”, μην την αποζητάμε και σε 3-4 πηγές της, επειδή έχουν ωραία κωλαράκια.
Sally ελπίζω να κατάλαβες ότι το νόημα του κειμένου δεν είναι ότι πρέπει να τις βγάλουμε έξω να τις μετρήσουμε για το ποιος ακούει περισσότερες εξωτερικές ειδήσεις, έτσι;
Ακριβώς. Πρέπει να τις βγάλουμε έξω να τις μετρήσουμε έτσι κι αλλιώς.
Πολύ ωραίο το κείμενο όμως. Να μη χάσουμε το πλούσιον της ψυχής μας. Ωραίος ο Τζώνης.
Johnny, μιλάς για αυτό που κάνεις στην 1η παράγραφο ή που υπόσχεσαι στην τελευταία πρόταση; Το σίγουρο είναι ότι αλλού βρίσκεται το νόημα του κειμένου σου. Για να το συμπυκνώσεις, ορίστε τέσσερις λέξεις: escapism με αίσθημα ευθύνης.
Escapism με αίσθημα ευθύνης είναι σαν να λες μου τραβάει μαλακία η κοπέλα που φαντασιώνομαι. Αλλά κοντά είσαι.
Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.
My point exactly.
Άρα μήπως παραείσαι κοντά;
Τώρα η διαφωνία είναι σοβαρή ή στα πλαίσια του χαβαλέ;
Jorn, ποτέ κανείς δεν ξέρει.
Sally, το νόημα είναι ότι δεν είμαστε καρικατούρες, γνωρίζουμε τα τρέχοντα, αλλά επιλέγουμε ο βασικός ρόλος του μπλογκ να μην είναι να τα αναπαράγουμε, για να μη χαθούν μέσα στο θόρυβο κι άλλα πράγματα που αξίζουν. Το έχεις καταλάβει, έχεις εντοπίσει ό,τι τρύπα έχει το κείμενο και μας τυραννάς. Θα σε διώξω από το φαν κλαμπ του τρεϊλερά του Σταρ, στο λέω.
Όχι ρωτάω ειλικρινά για να δω εάν επιβεβαιώνεται η θεωρία που είχα αναφέρει πριν τη δημοσίευση του συγκεκριμένου κειμένου.
Αλλού κολλάει ο Sally, θα τα πει τώρα, περίμενε
Jorn, από εκεί που στέκομαι, αυτή η διαφωνία είναι ένας πολύ σοβαρός χαβαλές.
Johnny όπα, μισό, πρέπει να πιάσω το τελευταίο μπαλάκι («άρα μήπως παραείσαι κοντά;»), που ομολογώ ότι μου έπεσε στο πάτωμα: φρονώ ότι escapism, με δεδομένη την ξεροκέφαλη πραγματικότητα, είναι κάτι ανώφελο και ότι escapism με αίσθημα ευθύνης, κάτι κυκλικό. Παραδέχομαι πάντως ότι όντως, μου αρέσει σε βαθμό ερεθισμού να τυραννώ και να τυραννιέμαι με κάτι τέτοια. It’s a whole new ball game.
Νομίζω κολλάω κ εγώ εκεί που κολλάει ο sally. Μου φτάνει που ειπώθηκε η πρότασή του όμως (escapism με αίσθημα ευθύνης)
Ρε, εννοούσα ότι αν παραείσαι κοντά μπορεί να σε πάρουν τα σκάγια.
Τριπλό lol με διπλό rofl.
Ρε άντε και «καείτε» μεσημεριάτικα.
Υπάρχουν νομίζω αρκετά διακριτοί ρόλοι σε όλους τους φορείς ενημέρωσης ή ψυχαγωγίας. Τα ΝΤΒ έχουν τον δικό τους. Είναι ξεκάθαρος, ανεύθυνος, λυτρωτικός. Ή τουλάχιστον αυτός θέλει να είναι. Ή τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ.
Τα υπόλοιπα είναι φιτιλιές του Sally Cone (που έχει ένα περίεργο κέφι σήμερα -Sally τι τρέχει;)
Nube τι ακριβώς θέλεις να πεις; Πού ήταν η αρχική σου ένσταση;
Φοβάμαι λίγο να συνεχίσω να σχολιάζω σ’ αυτό το ποστ. Δεν ξέρεις τι μπορεί να σε βρει…(βλέπε τελευταίο σχόλιο του Johnny)
Nube, σε παρακαλούμε, περιμένουμε να ακούσουμε τι ακριβώς εννοείς.
Αυτό που θέλω να πω, Jorn, είναι ότι το «πλούσιον της ψυχής σου» δεν το διαφυλάσσεις μόνο με διαφόρων ειδών «φυγές» από την πραγματικότητα. Και με το να διαβάζεις, να γράφεις, να συζητάς, να διαδηλώνεις για την προβληματική μας πραγματικότητα, για την ψυχή σου το κάνεις. Φαντάζομαι ότι και ο Johnny συμφωνεί με αυτό.
Άι χαβ κριέιτεντ ε μάνστερ. Συγγνώμη, ήθελα μόνο να διαφωνήσω με τον Johnny. Μου αρέσει να διαφωνώ με τον Johnny, το σεξ είναι καλύτερο μετά.
Ναι προφανώς -φαντάζομαι- συμφωνεί ο Johnny.
Είδες ρε Johnny που τελικά ακόμα και τα ευκόλως εννοούμενα δεν πρέπει να παραλείπονται τελικά…
Τώρα δε ξέρω τι σχέση έχουν τα ευκόλως εννοούμενα με το μεταξύ σας σεξ αλλά τι να πω.
Το νόημα πάντως νομίζω ότι είναι ότι το πλούσιον της ψυχής σου το διαφυλάσσεις αν δεν μένεις μόνο στην πραγματικότητα που βλέπεις και δεν επιδιώκεις φυγές, επειδή σου φαίνεται ότι «προδίδεις» την πραγματικότητα. Αυτό εμένα μου φαίνεται σαφές. Τα υπόλοιπα είναι συζητήσεις επόμενου σταδίου που δεν αναιρούν τη βασική αλήθεια που θέλει να πει ο Johnny.
Sally, για μια στιγμή νόμιζα ότι εννοούσες ότι από όλα τα πράγματα πρώτα σ’ αρέσει να διαφωνείς με τον Johnny και μετά το σεξ.
καλά τα είπες jimmy
δεν ξέρω τί λέτε εσείς, αλλά εγώ τον έχω 30 πόντους και αυτό το ποστ με κάνει να θέλω να τον βγάλω να τον ακουμπήσω στο τραπέζι
To ποστ το ίδιο στο προκάλεσε αυτό devirginizer ή τα σχόλια? Ελπίζω το δεύτερο…
Όπως θα έλεγε και ο Προυστ… «και τα δύο»
Unleash the beast τότε…τι άλλο να πω
Τον φθονείς Devirginizer, γι’ αυτό καμώνεσαι πως τον έχεις 30 πόντους. Εκτός αν ομιλείς για τον τάκουνο, οπότε πάσο.
και τώρα σίγουρα αποχωρώ από το ποστ!
Γιατί αποχωρείς Nube; Επειδή το πουλί του devirginizer είναι τόσο μεγάλο που κοιμούνται μεξικανοί στη σκιά του;
έχει και τατού – welcome to jamaica and have a nice day