Νομίζω ότι το μόνο πράγμα που έκανα τις τελευταίες 20 μέρες που έλειπα από το Βέλγιο ήταν να βλέπω Community. Έψαχνα καιρό κωμική σειρά να αντικαταστήσει το παρακμασμένο πια How I met your mother, και η πρόταση των αδερφών μου για τη σειρά λειτούργησε πολύ θετικά. Κι έχοντας ολοκληρώσει πλέον τρεις σεζόν, είχα αρκετό υλικό για να καώ μακροπρόθεσμα.
Όπως ωραία παρατήρησε μια κριτική που διάβασα πρόσφατα, οι χαρακτήρες δεν είναι απλά μηχανές που πετάνε ατάκες. Έχουν τόσο βάθος ώστε να δεθείς μαζί τους, αλλά χωρίς να το παρακάνουν ώστε να γίνει φτηνό δράμα τύπου τελευταία σεζόν φιλαράκια. Κι όταν κάποιος λέει αστείο, οι άλλοι γελάνε, αλλιώς του τη λένε για τη μαλακία που είπε.
Στο επεισόδιο Cooperative Calligraphy, το δεύτερο της δεύτερης σεζόν κι ένα από τα αγαπημένα μου, η Annie χάνει για άλλη μια φορά τον στυλό της, κι αυτό το μικρό γεγονός στέκεται αρκετό σαν αφορμή για να κλειδωθούν όλοι οι βασικοί χαρακτήρες ένα απόγευμα στο δωμάτιο που διαβάζουν και να αλληλοκατηγορούνται μέχρις εσχάτων. Η φόρμα αυτή της απομόνωσης όλης της πλοκής σε ένα χώρο λέγεται bottle show, και είναι πάντα πετυχημένη. Αρκεί να θυμηθούμε αντίστοιχα επεισόδια στα φιλαράκια, για παράδειγμα αυτό που κάνουν το διαγωνισμό που καταλήγει στο να ανταλλάξουν διαμερίσματα. Στο Cooperative Calligraphy δε, όταν ο Jeff Winger κατηγορείται και άρα πείθεται ότι θα μείνει μέχρι να βρεθεί ο αίτιος, παίρνει την κοπέλα με την οποία θα έβγαινε πρώτο ραντεβού, και της ουρλιάζει: Gwenifer, hi. Yeah it’s me, I can’t make it. Well, tell your disappointment to suck it. I’m doing a bottle episode.
Το χιούμορ του Community χαρακτηρίζεται από τους κριτικούς κι από το ίδιο ως αρκετά meta, κυρίως φαντάζομαι γιατί αφενός χρησιμοποιεί δημιουργικά παλιές συγγραφικές φόρμες κωμικής σεναριογραφίας and beyond, αφετέρου λόγω της αυτοαναφορικότητάς του ως προς το μέσον. Και πάντα μου κάνει εντύπωση πόσο καλά χρησιμοποιεί κάτι που οι Έλληνες δημιουργοί έχουν αμαυρώσει λόγω ανεμπνευσιάς: Επειδή στην Ελλάδα η καλλιτεχνική δημιουργία είναι λόγω χαμηλού budget είναι συνήθως ένα one man show, που σημαίνει ότι ο σκηνοθέτης συνήθως είναι ο σεναριογράφος είναι ο πρωταγωνιστής είναι ο παραγωγός είναι ο film editor είναι ο μπούμαν, το θέμα της ταινίας ή σειράς καταλήγει να είναι η ζωή του one man που κάνει το show, και μάλιστα συγχρονικά. Σημαίνει, θέλω να κάνω μια ταινία, διαλέγω σαν θέμα να κάνω μια ταινία για μια ταινία. Στην καλύτερη περίπτωση έχεις ένα no budget story, για τη χειρότερη δε θέλω να μιλήσω καν, γενικά όμως lame που θα έλεγε κι ο Jeff Winger.
Σχεδόν κάθε επεισόδιο του Community είναι αυτοαναφορικό, χωρίς να χάνει τίποτα σε πλοκή, αστεία, χαρακτήρες, κλιμακώσεις. Κρίμα που δεν μπορεί και η εγχώρια παραγωγή να κάνει κάτι πέρα από αλληλουχίες ξερών αστείων επιπέδου θείτσας, όταν δεν μιλάει για τον εαυτό της θεωρώντας ότι κάνει κάτι έξυπνο.
Και κρίμα που έχω πάθει πλέον υπερβολική δόση Community και δεν μπορώ να δω άλλο. Τουλάχιστον μπορώ να μιλάω για αυτό στους Βέλγους.
Τα Νέα του Βελγίου 
Και μόνο η παρουσία του Chevy Chase αρκεί. You got me at hello που λένε και στην Αμερική.
Εχω να πω πολλά για όλα αυτά. Κυρίως ότι το Cooperative Calligraphy είναι ένα απ’ τα καλύτερα κωμικά επεισόδια που έχω δει ποτέ. Όχι στο Community, γενικά. Καλύτερο κι απ’ τα paintball και απ’ τα ζόμπι κι απ’ τα Χριστούγεννα του Αμπεντ. Μιας και είπα Αμπεντ. Τι θεός είναι αυτός ο τύπος; Η πιο υγιής και ευχάριστη καρικατούρα της τηλεόρασης. Δεν είναι προκλητικά αστείος, αν και οι ατάκες του είναι στημένες, μοιάζει τόσο αρμονικά βαλμένος μέσα στην υπερβολή που γελάς και μόνο να τον βλέπεις να περπατάει. Ελεγα όμως για το Cooperative Calligraphy. Ναι, είναι μαγικό πόσες συνεχόμενες τέλειες ατάκες μπορεί να ειπωθούν σε ένα σχεδόν αποστειρωμένο σκηνικό, με επτά προβληματικούς τύπους να συζητάνε για ένα μη θέμα. Εξαιρετικό.
Συμπέρασμα: το Community κατά γενική ομολογία έκανε τρία τέσσερα πολύ μέτρια πρώτα επεισόδια και έχασε αρκετό κόσμο. Κι εμένα για πολύ καιρό. Στη συνέχεια όμως πιάνει ρυθμό, παρωδεί τα πάντα και δημιουργεί σχολή υψηλού αμερικάνικου χιούμορ.
Johnny πολύ εύστοχη και η παρατήρησή σου στην τέταρτη παράγραφο.
Και μόνο που είναι ο Chevy Chase αρκεί Jorn, πόσο μάλλον που κατα τη διάρκεια του σόου ο χαρακτήρας του εξελίσσεται από παρανοϊκός γέρος σε evil genius. Είναι σπόιλερ αυτό; Δεν ξέρω πια, δεν ξέρω.
Jimmy σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά δεν ξέρω να μετράω οπότε θα υποθέσω ότι η τέταρτη παράγραφος λέει κάτι για το Community.
Θέλω να πω η τρίτη απ’ το τέλος.
Μπα, δεν είναι σπόιλερ. Στο μυαλό μου πάντως είναι πολύ περισσότερο παρανοϊκός γέρος παρά evil genius. Ακόμα και όταν σταμάτησε να είναι τόσο παρανοϊκός γέρος.
Δεν έχω να πω πολλά για όλα αυτά, παρά μόνο ότι ο Jimmy, προφανώς, πασχίζει να με αντιγράψει.
Johnny, μιας και μίλησες για one man show , o Παπακαλιάτης άραγε είναι ένα πρότυπο μοντερνισμού στον ελληνικό κινηματογράφο ή ακόμη ένα θύμα;
Γεια σου βρε de profundis, πού χάθηκες; Με ξεσκέπασες, ε;
Οφείλω να ανταμείψω την προσπάθειά σου -έστω κι έτσι. Φοβερές μιμητικές ικανότητες, εύγε!
Ενδιαφέρον θέμα ο Παπακαλιάτης από αυτήν την άποψη φίλε De Profundis. Όσο κι αν αρνούμαι να το παραδεχτώ υπό κανονικές συνθήκες, ο Παπα έχει κάποια αξία, γιαυτό έχει και ακροαματικότητα. Και όχι, δεν πέφτει θύμα της αυτοαναφορικής λούπας, εκτός αν έχει μείνει ανάπηρος από τη μέση και κάτω και ταυτόχρονα πηδούσε την τελικά όχι αδερφή του. Χρησιμοποιεί τεχνικές πλοκής, plot twists, cliffhangers και τα λοιπά, και για αυτό κρατάει το ενδιαφέρον αυτών που το βλέπουν.
Το κακό του Παπα δεν είναι αυτό, είναι αφενός ότι όλα αυτά τα κάνει σε ένα σενάριο που θυμίζει κράμα παρωδίας αρχαίας τραγωδίας και Λάμψη του Φώσκολου στα θέματα, αφετέρου ότι οι διάλογοι είναι λες και όταν ήταν μικρός έπεσε στην μαρμίτα με τη φλωριά και την γκεΐλα, με την κακή έννοια. Λες και του κόψανε τα συγγραφικά αρχίδια πολύ πριν ξεκινήσει να γράφει. Γενικά ο εγκέφαλος του τύπου είναι εκεί που πάει η έμπνευση για να πεθάνει.
Δεν ξέρω αν το να ξαναγράφεις για αιμομιξίες και αδερφικά (αντρικά) χαδάκια στο κρεβάτι είναι μοντερνισμός, δεν το πιστεύω πάντως. Πρότυπο πάντως ελπίζω σίγουρα να μην είναι.
Johnny, μόλις κέρδισες μια Ελβετική σοκολάτα.
«Γενικά ο εγκέφαλος του τύπου είναι εκεί που πάει η έμπνευση για να πεθάνει» -το εν λόγω σχόλιο νομίζω ήταν ότι καλύτερο σήμερα. Καλύτερο από όλα τα ποστ και κόμεντς μαζί.
Jorn, σε ευχαριστώ, υπερβολές όμως.
De Profundis, εσένα κι αν σε ευχαριστώ. Νομίζω μια σοκολάτα είναι το πιο πολύ που θα κερδίσω από όλη αυτή την υπόθεση.
Παράθεμα: Σκατά στα “Φιλαράκια” « Τα Νέα του Βελγίου