Καλά ρε, το Rubicon βρήκατε;

Εχει περάσει ένας χρόνος, τέσσερις μήνες και πέντε μέρες από την πρεμιέρα του Rubicon απ’ το Αμερικανικό δίκτυο AMC και έχει επίσης περάσει ένας χρόνος και 26 μέρες από τη στιγμή που το ίδιο δίκτυο ανακοίνωσε ότι μετά από 13 επεισόδια διακόπτει την προβολή της σειράς και ότι ο δεύτερος κύκλος δεν θα γυριστεί ποτέ –παρά το 1 με 1,5 εκατομμύριο τηλεθεατές που είχε σε κάθε επεισόδιο. Εχει περάσει αυτός λοιπόν ο καιρός αλλά επειδή τα πράγματα στην Ελλάδα παρά την ταχύτητα του ίντερνετ έρχονται ακόμα με καθυστέρηση αφού πρώτα ωριμάσουν, εγώ βρήκα σωστό να το δω τώρα, αν και εν γνώση μου ότι θα μείνω στου δρόμου τα μισά. Εν προκειμένω, η επιλογή μου να διαλέξω, απ’ όλο το κοπάδι των ολοκληρωμένων ή εν εξελίξει σειρών, αυτή που δεν έχει τέλος, ήταν τελικά μια σωστή απόφαση καθώς έχοντας ολοκληρώσει και τα 13 επεισόδια πλέον, μπορώ να πω ότι η ματαίωση των γυρισμάτων του Rubicon είναι η μεγαλύτερη τηλεοπτική μου απογοήτευση ως σήμερα.

Εξηγούμαι. Με δυο λόγια, το Rubicon -ελληνιστί Ρουβίκωνας- είναι ένα κατασκοπικό, πολιτικό θρίλερ που μέσες άκρες ακολουθεί τις παραδοσιακές δομές με υψηλά ιστάμενους να είναι υψηλά διεφθαρμένοι, με τον μικρό και φαινομενικά ασήμαντο πρακτοράκο να παλεύει με το σύστημα κόντρα στη λογική. Ωστόσο, πίσω από αυτό το κλασικό και κάπως κλισέ μοτίβο υπάρχει μια αρκετά δυνατή δώση ρεαλισμού, όχι τόσο επειδή όντως συμβαίνουν τέτοια πράγματα στον όχι και τόσο αγγελικά πλασμένο κόσμο μας αλλά επειδή ο ασήμαντος πρακτοράκος-αναλυτής Will Travers είναι όντως ένα μικρό πιόνι στη σκακιέρα των συμφερόντων, φοράει ρούχα τύπου Zara, έχει τσάντα ταχυδρόμου, είναι έτσι κι έτσι ωραίος, δεν πίνει Μαρτίνι, κάνει βλακείες, φοβάται και στην γκαρσονιέρα που μένει ως όπλο έχει ένα μπαστούνι του μπέισμπολ. Ο Will Travers δεν είναι καρικατούρα, δεν είναι ήρωας, δεν είναι αστείος. Είναι ένας υπάλληλος που αποφασίζει να διαβεί τον Ρουβίκωνα για λόγους τιμής, ευσυνειδησίας, ίσως και απερισκεψίας. Είναι έξυπνος, πεισματάρης αλλά γήινος. Οπως και όλοι οι χαρακτήρες. Προφανώς δεν συνιστά κάποια φοβερή πρωτοτυπία αυτό, έχουμε δει κι άλλες φορές, ξέρουμε ότι δεν είναι όλοι οι κατάσκοποι στιλάτοι υπερήρωες τύπου James Bond, ούτε ρομποτικά φτιαγμένοι σαν τον Jason Bourne. Οχι, οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικά ισορροπημένοι (όπως και οι ηθοποιοί) αλλά δεν είναι αυτό που δίνει τους πολλούς πόντους στη σειρά.

Για πρώτη ίσως φορά σε μια υπόθεση αρκετά σύνθετη, με δυσνόητους και ασαφείς όρους πολιτικής ή οικονομίας, με μπλεγμένες υπηρεσίες, κυβερνήσεις, δεκάδες πρόσωπα σε δεκάδες διαφορετικά πόστα, γρίφους και παγκόσμιες συνωμοσίες, για πρώτη ίσως φορά λέγω, δεν μου έμεινε κανένα κενό. Ο θεατής ακολουθούσε την πορεία της πλοκής σαν να ήταν προσωπικό του το ζήτημα, δεν αφηνόταν σε ασάφειες ότι κάποιος απρόσωπος χαρακτήρας αποφάσισε να κάνει κάτι για τον χι ψι λόγο. Ο γρίφος του Rubicon είναι ο πιο ολοκληρωμένος που έχω παρακολουθήσει, πολύπλοκος, δαιδαλώδης αλλά κατανοητός. Ακόμα και master John Le Carre οφείλει να υποκλιθεί, καθώς το Rubicon είναι ένα κατασκοπικό δράμα του δικού του επιπέδου, παιγμένο με τους δικούς του κανόνες. Και με μπόλικους «κανόνες της Μόσχας», αν με καταλαβαίνετε. Με όλα τα κόλπα τέλος πάντων που έχουμε στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε τα παιχνίδια των κατασκόπων (παρακολουθήσεις, μυστικές συναντήσεις και μηνύματα, κοριοί, υποβλητική ατμόσφαιρα, αγωνία κ.ά.). Διακριτικά πάντα, σε όλη τη σειρά πρέπει να πέφτει -αν δεν κάνω λάθος- ένας πυροβολισμός ή δυο.

Αυτός ο πρώτος κύκλος βλέπεται άνετα σαν να ήταν αυτοτελής. Τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα είναι αμελητέα. Το τελευταίο επεισόδιο δίνει την πάσα σε έναν επόμενο κύκλο αλλά στέκεται άνετα και ως τελευταίο της σειράς. Τα γράφω όλα αυτά, αφενός για να σας πείσω να το δείτε να μπορέσω να το συζητήσω με κάποιον και αφετέρου για να πω τον πόνο μου, καθώς μετά από πολλά χαμένα βράδια, βρήκα επιτέλους ένα σύγχρονο κατασκοπικό αριστούργημα που έψαχνα και αυτοί στο AMC πήγαν και το διέκοψαν. Δεν είναι η καλύτερη σειρά που είδα ποτέ, δεν είναι ίσως η καλύτερη κατασκοπική σειρά που έχω δει -αφού υπάρχει πάντα το πρωτότυπο Tinker, Tailor, Soldier, Spy (1979)- αλλά είναι η καλύτερη σειρά που έχω δει τελευταία και η καλύτερη σειρά που έχω δει ποτέ και κόβεται απ’ την παραγωγή. Και για αυτό είμαι πάρα πολύ εκνευρισμένος.