Γιατί είναι το χόμπιτ του

Ενσταντανέ από την αρμένικη βίζιτα των νάνων

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς κατάφερα να δω το The Hobbit: An unexpected journey 20 μέρες αφού κυκλοφόρησε. Αν ζούσαμε σε κάποια άλλη χώρα, σίγουρα θα ήμουν από αυτούς που θα έβγαζαν εισιτήριο για την πρεμιέρα ένα μήνα νωρίτερα, και θα κατασκήνωναν δυο τρεις ντουζίνες ώρες έξω από το σινεμά (παρά το εισιτήριο, έτσι γιατί έρωτας χωρίς νάζι δεν έχει χάζι), πάντα όλα αυτά με στολή Γκάνταλφ.

Τέλος πάντων, το Hobbit άξιζε την αγωνία που δεν ένιωσα. Δεν ήταν και το καλύτερο πράγμα που έχω δει, αλλά σίγουρα ήταν απολαυστικό. Πώς να μην ήταν άλλωστε; Ο Peter Jackson βγάζει ταινία για τη Middle Earth, πώς μπορεί να αποτύχει; Και με τα Lord of the Rings έδειξε τι μπορούσε να κάνει, και το πόσο φανατικός είναι με τα βιβλία ξέρουμε όλοι πολύ καλά πλέον. Κάπου άκουσα ότι το Σπίτι του Frodo στο Shire από τα LOTR, το έχει αγοράσει και το έχει στον κήπο του για να παίζει. Peter Jackson και hobbits, είναι σαν να λες ότι βγάζει ο Oliver Stone ταινία για κάποια οιδιπόδεια σχέση- απλά ξέρει να το κάνει.

Από κει και πέρα, η ταινία έχει και πολύ τροφή για να βγει ο νερντ από μέσα σου. Κι εκεί είναι που αρχίζει και να χάνει έδαφος. Κι αυτό γιατί ο ίδιος ο Peter Jackson είναι μέγας νερντ, αλλά και άνθρωπος που ξέρει ότι η κινηματογραφική ματιά είναι διαφορετική από την αναγνωστική. Και προσπάθησε να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στα δύο που δεν του έκατσε και ακριβώς. Με άλλα λόγια, η ταινία του δεν μιλούσε ταυτόχρονα στους ταγμένους του βιβλίου και στο κοινό που γνωρίζει την ιστορία πρώτη φορά, τουλάχιστον τόσο καλά όσο στα LOTR. Η οποία προηγούμενή του τριλογία έγερνε πιο πολύ στο θέαμα, με σεβασμό πάντα στο βιβλίο, πολλές φορές διορθώνοντας ασυμμετρίες του. Οι Δύο Πύργοι χαλάνε μισό βιβλίο να περιγράφουν πώς ο Frodo ανεβοκατεβαίνει λαγκάδια και περνάει ρυάκια, και λίγα κεφάλαια για τη μάχη του Helms Deep. Στην αντίστοιχη ταινία η μάχη αυτή είναι μια ώρα και βάλε, ενώ ο Frodo εμφανίζεται, δόξα στον ύψιστο, το πολύ ένα μισάωρο.

Στο Hobbit, στο οποίο φτάνει στο ένα τρίτο του βιβλίου που είναι το μισό από έναν τόμο του Lord of the Rings (δηλαδή θέλω να πω ότι όλο το βιβλίο Hobbit έχει το ένα έκτο της έκτασης των βιβλίων Lord of the Rings, και η ταινία Hobbit είναι το ένα τρίτο του βιβλίου Hobbit), επειδή έχει όλο το χρόνο να κάνει ό,τι θέλει, ο Peter Jackson βάζει όλες τις λεπτομέρεις του βιβλίου, και μάλιστα εμπλουτισμένες. Αυτό γίνεται και με την καλή έννοια και με την κακή. Αφενός σε κομμάτια που περνάνε στο βιβλίο λίγο διαδικαστικά και άκλαφτα, ο Jackson κοτσάρει έξτρα πληροφορίες από το LOTR, και συγκεκριμένα από τα παραρτήματα της Επιστροφής του Βασιλιά. Για παράδειγμα, στο Hobbit δεν αναφέρεται καθόλου η μάχη μεταξύ νάνων και ορκ για την κατάληψη της Moria, ούτε με τόση λεπτομέρεια το πώς ο δράκος Smaug πήγε και έκατσε μέσα στο Lonely Mountain.

Αφετέρου, όπου υπάρχει υποψία μάχης ή έστω υποψία ευκαιρίας για μάχη, η μάχη γίνεται, και πολλή μάλιστα, πααααααάρα πολλή. Τελειωμό δεν έχει. Ειδικά στο τέλος εύχεσαι να τελειώσει, και η ευχή σου δεν εισακούεται. Έρχεται ο Jackson και σου λέει, δες λίγη μάχη, για πάντα.

Οι νερντ του βιβλίου χαίρονται με την πολλή σκιαγράφηση της Middle Earth που υπάρχει μόνο στις extended version των LOTR, και με το γεγονός ότι δε λείπει ούτε σελίδα από το βιβλίο, δε χαίρονται (μάλλον) με την εισαγωγή του νέου χαρακτήρα, του αρχι-ορκ Azog. Το λοιπό κοινό ίσως κουράζεται με την περιγραφή αυτή, χαίρεται δε με τις μάχες, που έχουν πάλι συγχρονιστεί-χορογραφηθεί Jackson-style. Το σε ποιον απευθύνεται η ταινία παραμένει ένα μυστήριο.

Τελικά όμως, ένα πράμα μου έχει μείνει. Ότι λείπει η πολλή φανφάρα και τζάμπα επικούρα στους διαλόγους. Χαρακτηριστικά, μπορεί κανείς να αντιπαραβάλει τα λογίδρια του Sam στο LOTR ότι υπάρχει καλό σε αυτόν τον κόσμο και πρέπει να παλεύουμε για αυτό κύριε Φρόντο και μπλα μπλα μπλα, με το λόγο του Bilbo στο Hobbit, ότι ρε παιδιά, μου αρέσει το σπιτάκι μου στο Shire και μακάρι να ήμουν εκεί, αλλά αφού εσείς οι νάνοι χάσατε το σπίτι σας, θα σας βοηθήσω να το βρείτε. Απλός, απέριττος, χομπί(σ)τας. Σε κάνει να τον συμπαθείς, σαν να μπλέχτηκε ξαφνικά σε ένα επικό ταξίδι κάποιος γείτονάς σου. Ή κάποιος από τους επίσης νεοζηλανδούς Flight of the Conchords. Και αγαπάμε τους Flight of the Conchords.